Pamiętacie moją recenzję Chłopaka na studniówkę ? Jeśli nie, koniecznie się z nią zapoznajcie! Książka zapewniła mi bardzo przyjemny wieczór i możliwość przeżycia jeszcze raz przedstudniówkowego życiowego bałaganu :) Ponieważ książka naprawdę bardzo przypadła mi do gustu, a z nazwiskiem autorki się wcześniej nie spotkałam, postanowiłam przybliżyć Wam (i sobie) trochę jej osobę i zaproponowałam jej krótki wywiad... Oto co z tego wyszło :)

Nigdy wcześniej nie spotkałam się z Pani twórczością. Czy "Chłopak na studniówkę" jest Pani literackim debiutem? Książka jest tak dobrze napisana, że nie chce mi się w to wierzyć :)

Dziękuję! Jednak „Chłopak” to rzeczywiście moja pierwsza książka, napisana trochę na marginesie. Wcześniej zajmowała mnie zupełnie inna historia, ale kiedy w zeszłym roku wpadłam na pomysł, żeby pośmiać się trochę ze studniówkowych przygód, przerwałam tamtą pracę i w ekspresowym tempie zabrałam się za "Chłopaka".

Dlaczego zdecydowała się Pani na napisanie książki adresowanej akurat do młodzieży?

Nie celowałam w jakiś mityczny "target". Choć oczywiście "Chłopak…" siłą rzeczy najbardziej interesuje tych, którzy są albo przed, albo świeżo po studniówce. Ale oczywiście ludzie, którzy już dawno mają za sobą studniówkę, traktują moją książkę na zasadzie podglądania rybek w akwarium. Bal kończący liceum zadziwia dzisiaj rozmachem, ze starych czasów został tylko polonez. 

Motyw przewodni powieści jest bardzo polski - studniówka! Dlaczego to właśnie ten temat stał się osią historii?

Studniówka jest polska, ale przygotowywana dzisiaj na modłę amerykańskich szkolnych balów. Wieczorowe kreacje, limuzyny, zabawa do białego rana… Pomyślałam, że sporo tyle jest w tym nadęcia, "zastaw się a postaw się", więc w sam raz będzie przekłuć trochę balonik powagi i opisać to wszystko z dystansem. Nie wszyscy chcą wskoczyć w konwencję zabawy na zamówienie. Taka formuła niektórych uwiera.

Jak Pani wspomina swoją studniówkę (jeśli to już za Panią :))?

Za mną. Nie przepadam za takimi uroczystościami, wielkimi galami. Z drugiej strony – nie narzekam, bo dzięki temu zebrałam sporo materiału do książki. Jak się czegoś nie zobaczyło na własne oczy, trudniej to opisać.

Czy pisząc czerpie Pani inspiracje z życia, czy jest to czysta praca Pani wyobraźni?

Historie i osoby opisane w książce mają zwykle jakieś pierwowzory, bo życie przynosi czasem nieprawdopodobne pomysły. "Pożyczyłam" cechy moich bohaterów od wielu ludzi, poszatkowałam, posklejałam i wrzuciłam do książki. Samo opisanie rzeczywistości mogłoby być albo nudne jak amatorskie filmy z życia rodzinnego, albo zbyt nieprawdopodobne - bo powieść musi kierować się jakąś logiką zdarzeń, a życie wcale nie.

Skoro Pani pisze na pewno Pani czyta :) Których autorów ceni sobie Pani najbardziej? Którzy Panią inspirują?

Moimi ulubionymi autorami są Tess Gerritsen i Neil Gaiman. Gaiman towarzyszy mi od dzieciństwa, stworzył światy, w których mogłam się odnaleźć. Gerritsen podziwiam za połączenie swojej wiedzy medycznej i zdolności literackich w taki sposób, że każdą jej książkę czyta się z zapartym tchem.

Czy planuje Pani napisanie dalszych losów Maliny?

Mam głosy od czytelników, że polubili Malinę, chociaż jest taka niedzisiejsza, niedostosowana. Z natręctwami. Trochę antybohaterka. Nie planowałam wcześniej przedłużania jej życia, ale może być jednak i tak, że Malina zastuka do mnie któregoś dnia i nie pozwoli się wyrzucić za drzwi. Bo w końcu można chyba powiedzieć, że jest bardzo konsekwentna i potrafi o siebie walczyć. Jak mi każe szukać dla siebie "Chłopaka na Woodstock" (a może na pielgrzymkę), to chyba inaczej pogadamy. 

Małgorzatę Gutowską-Adamczyk na pewno wszystkie czytające ten post kobiety kojarzą z serią Cukiernia pod Amorem czy Podróż do miasta świateł. Mimo że obie serie mam na półce nie sięgnęłam po twórczość tej autorki... do czasu kiedy wyszła nowa powieść, a ja zaintrygowana opisem stwierdziłam "no dobra, przygodę z Gutowską-Adamczyk wypada już zacząć". Co z tego wyszło? Wpadłam! Wpadłam po uszy! Kiedy pomyślę, że na Zemstę przyjdzie mi czekać aż do 2016 roku aż mnie ściska w dołku!

Powieść osadzona jest w XVIII wieku na Litwie. Całość otwiera egzekucja dziewczyny oskarżonej o uprawianie czarów. Jak łatwo się domyślić po tytule książki, dziewczyna przeklina tych, przez których przyszło jej spłonąć na stosie. Nieszczęście za nieszczęściem dotyka wszystkich związanych, nawet pośrednio, z jej śmiercią.

Historycznym tłem do wydarzeń w powieści jest śmierć króla Augusta II, zbliżająca się elekcja i polityczne spory i intrygi polskiej szlachty. Mamy do czynienia z elementem romansu, nawet nie jednego - zdziwiło mnie, że nie jest to motyw typowo przewodni. Tu miłość przeplata się z polityką, intrygami, codziennym życiem ludzi w XVIII wieku - autorka przepięknie oddała klimat tamtych czasów, z historyczną dokładnością opisała kulturę, stroje, obyczaje, a do tego wspaniale posługuje się stylizowanym językiem (nie ma co porównywać pani Małgorzaty do Sienkiewicza, ale klimat jest bardzo zbliżony! Z resztą po przeczytaniu książki wiedziona sentymentem obejrzałam Ogniem i Mieczem i mam wrażenie, że była to jedna z wielu inspiracji dla tej świetnej powieści!).

Bohaterowie to kolejny mocny punkt Klątwy. Są wyraziści, barwni i różni, dobrze zbudowani i prowadzeni, często zaskakują, wzbudzają emocje w czytelniku. Zapałałam sympatią do Bartka Rabińskiego, Kacpra Hadziewicza, Zofii Niezgodzkiej, a chwilami czułam słabość nawet do Cecylii. Co najważniejsze wraz z tokiem powieści dowiadujemy się więcej o każdym z bohaterów, co pozwala ich lepiej zrozumieć, czasem usprawiedliwić.

A minusy? Nie mam zamiaru ich szukać na siłę. Przyznam jednak, że chwilami akcja pędziła zbyt szybko, a niektóre polityczne dyskusje musiałam przeczytać dwa razy, żeby dokładnie je zrozumieć.

Powieść jest wspaniała! Niestety nie mam jak jej przyrównać do poprzednich książek autorki, ale styl budowania powieści pani Małgorzaty pokochałam całym sercem. Nie mogę się już doczekać na kolejną część, bo tak naprawdę cała przygoda dopiero przed czytelnikami!

9/10

Choć już kilka lat minęło sama świetnie pamiętam własną studniówkę, gorączkowe przygotowania, nieustające próby poloneza na sali gimnastycznej, stres i odliczanie dni. Książka Kai Herman pozwoliła mi przypomnieć sobie ten piękny okres, a jednocześnie czytając świetnie się bawiłam!

Bohaterką jest Malina, uczennica liceum, która nie znalazła jeszcze partnera na bal maturalny. W poszukiwania włączają się rodzice, babcia, przyjaciółka, a nawet nauczycielka dziewczyny. Co zrobić gdy potencjalni kandydaci albo zupełnie nie odpowiadają Malinie, albo zwyczajnie nie przejawiają większego zainteresowania jej studniówką? Jeśli chcecie wiedzieć czy Malina zatańczyła poloneza z kimś czy samotnie, musicie koniecznie sięgnąć po Chłopaka na studniówkę.

Dawno nie czytałam tak dobrej polskiej książki dla młodzieży, szczególnie napisanej przez autorkę, o której wcześniej nigdy nie słyszałam! Napisana bardzo dobrym stylem, angażująca, ciekawa, zabawna... aż żal, że tak krótka! Świetnie budowane napięcie pod koniec książki sprawia, że aż chce się szybciej przerzucać strony. Malina, narratorka powieści, jest bohaterką, którą ogromnie polubiłam - inteligentna nastoletnia indywidualistka, domatorka z ciętym poczuciem humoru.

Chłopak na studniówkę jest książką krótką, na jeden wieczór. Nie zmienia to faktu, że wieczór z nią będzie wieczorem udanym! Odpręży i rozbawi zarówno nastoletnich jak i starszych czytelników. Ja z pewnością sięgnę po kolejne książki autorki.

7/10

Dziś mam przyjemność zaprezentować Wam niecodzienny i unikalny zbiór 13 komedii Williama Shakespeare'a w przekładzie najwybitniejszego polskiego tłumacza szekspirowskiego - Stanisława Barańczaka. Opasły tom z przepiękną okładką, opatrzony wstępem profesor Marty Gibińskiej (specjalizującej się w literaturze angielskiej z naciskiem na dramaty i poezje Shakespeare'a) zawiera następujące sztuki: Komedia omyłek; Poskromienie złośnicy; Stracone zachody miłości; Dwaj panowie z Werony; Sen nocy letniej; Kupiec wenecki; Wesołe kumoszki z Windsoru; Jak wam się podoba; Wiele hałasu o nic; Wieczór Trzech Króli; Wszystko dobre, co dobrze się kończy; Zimowa opowieść; Burza.

Nie śmiem recenzować i oceniać tak wielkiego pisarza jakim jest Shakespeare. Pragnę jednak zwrócić Waszą uwagę na to konkretne wydanie. Jest to wspaniałe kompendium wybitnych komedii w niepowtarzalnym przekładzie Barańczaka, który dobitnie ujmuje angielski humor, wiernie oddaje specyficzny szekspirowski klimat, nadając polskiemu tekstowi lekkości i finezji.

Według mnie jest to jedna z podstawowych pozycji jaka powinna znaleźć się na półce każdego bibliofila. Mimo pokaźnych rozmiarów książkę czyta się dobrze, wydanie jest solidne i nie ma obaw, że uszkodzi się podczas przewracania stron. Sztuki wydrukowane są w klasyczny sposób, z oddzielonym marginesem na imiona postaci. To wolumin do którego z chęcią będziemy powracać, stanowiący w biblioteczce wartość ponadczasową.

Wszyscy, którzy choć trochę znają przekłady Barańczaka wiedzą jakim rarytasem jest lektura Straconych zachodów miłości lub Snu nocy letniej. Warto zapoznać się z innymi szekspirowskimi dziełami przełożonymi przez tego znamienitego tłumacza.

Stanisław Barańczak zmarł w Święta Bożego Narodzenia 2014 roku.

 10/10

książkę możecie kupić na:

Kora to zbiór opowiadań, który po zamknięciu książki pozostawił mnie z uczuciem ciężkiego serca, ale też niedosytu. Lorrie Moore nie podaje nic na tacy, nic wprost - historie tka z niebanalnych metafor, posługując się kunsztowną stylistyką. Nie jest to pozycja z gatunku "łatwych, lekkich i przyjemnych". Kora wymaga od czytelnika wrażliwości i refleksji.

Opowiadania te traktują o ludzkim cierpieniu, stracie, tęsknocie, pragnieniu bycia kochanym i potrzebnym. Są gorzko-słodkie, lekko ironiczne, do bólu przenikliwe i nieco mroczne.

Opowiadania same w sobie mogą być lekko przytłaczające. Siłą Lorrie Moore jest jednak styl jej pisania - niezwykle wyszukany i złożony, finezyjny, wręcz artystyczny.

Jednym z opowiadań, które zrobiło na mnie największe wrażenie jest "Strata czasu" - opowieść o małżeństwie, które nie przetrwało do sakramentalnego póki śmierć nas nie rozłączy, o złudzeniach i nadziei opuszczonej kobiety, o gasnącym  w bólu płomieniu uczucia. 

Nie bez powodu Kora została okrzyknięta jedną z 10 najlepszych książek 2014 przez Publisher's Weekly. Mimo, że cierpkość i smutek wyzierające ze stron mogą niektórych czytelników zniechęcać, warto tę pozycję przeczytać w całości i podjąć refleksję nad czytanym tekstem. Czy jest to karykatura społeczeństwa i jego bolesnych problemów, czy raczej boleśnie wyeksponowana i obnażona rzeczywistość? Skłaniam się ku temu drugiemu twierdzeniu, pozostając pod wrażeniem błyskotliwego, choć mrocznego, humoru i piękna jakie można znaleźć pomiędzy wierszami opowiadań Lorrie Moore.

7/10

za egzemplarz recenzencki dziękuję

Rozpoczynając lekturę książki Sebastiana Leitnera byłam przekonana, że będzie to jeden z wielu niezbyt efektywnych poradników dotyczących metod uczenia się. Nic bardziej mylnego. Jest to świetnie opracowana pozycja popularnonaukowa, w której Leitner przybliża i tłumaczy swoją autorską metodę nauki bazującą na kartotece - czyli fiszkach. Nie są to bynajmniej suche fakty i informacje. Leitner analizuje eksperymenty i badania naukowe fizjologów, biologów, a przede wszystkim psychologów dotyczące procesów uczenia się i zapamiętywania. Teorie te są niesamowicie ciekawe, a do tego podane czytelnikowi w bardzo przystępny sposób. Autor często wykazuje się błyskotliwym poczuciem humoru, co sprawia, że czytanie pozycji jest przyjemniejsze, a omawiane teorie łatwiejsze do zrozumienia.

Wszystkim, którzy myśleli, że nauka z fiszek nie wymaga żadnego wstępnego przygotowania powiem wprost: rozczaruję was. Dopiero przeczytanie tego opracowania daje solidną bazę do rozpoczęcia nauki z systemem kartoteki, który może pomóc w nauce języków obcych i innych dowolnych obszarów, które da się wyrazić za pomocą fiszek (mogą to być definicje, reguły, daty, nazwiska, numery telefonów i wiele innych). Dowiemy się jaki jest sens i logika wykorzystywania pudełka z pięcioma przegródkami, jak zastosować metodę pasjansa dla opornych przypadków, jak stworzyć najefektywniejsze fiszki z różnych dziedzin i nauczymy się wielu innych technik. Ponadto Leitner wykazuje, że nauka wcale nie musi być katorżniczą pracą, a przy odrobinie chęci i dobrze dobranego do ucznia (nas samych) systemu będzie dużo łatwiejsza i przyjemniejsza.

Wydanie zostało tak zredagowane, że nie pojawiają się w nim pewne treści nieadekwatne do naszych czasów. Od czasów pierwszego wydania książki niektóre badania przytaczane przez Leitnera zostały zrewidowane i straciły na aktualności. Redaktorzy zadbali o to, by pozycja dostarczała dzisiejszym czytelnikom jak najbardziej praktycznych i rzetelnych, aktualnych informacji. W czytaniu i selekcji ważności treści pomagają również oznaczenia wprowadzone przez wydawcę - informacje do zapamiętania oznaczone są wykrzyknikiem, teorie naukowe, które mogą zainteresować osoby o większym stopniu zaawansowania i biegłości w dziedzinie psychologii nauczania oznaczone zostały sympatyczną sówką, a niebieski druk wyróżnia te informacje, które będą przydatne w toku nauki.

Myślę, że tę pozycję powinien przeczytać każdy, kto podejmuje jakąkolwiek samodzielną naukę, a więc uczniowie szkół, studenci, osoby rozwijające się, uczące języków obcych. Uczenie się z fiszek stanie się dużo bardziej efektywne, a nauka przestanie wzbudzać zniechęcenie.