Wydawało mi się, że "Lato w Zatoce Aniołów" nie będzie niczym innym jak współczesnym romansem, lekką powieścią na jesienne wieczory. Myliłam się - z pewnością nie sklasyfikowałabym tej książki jako romans. Czytanie jej przyniosło bardzo wiele emocji - napięcie, lęk, zaciekawienie, ulgę, smutek, w niektórych momentach wypieki na twarzy...

Zatoka Aniołów staje się coraz bardziej tajemniczym miejscem. W internecie krąży filmik ukazujący anioły krążące wokół klifu, na skałach pojawiają się dziwne symbole, który każdy człowiek odbiera inaczej - widzi w nich coś sobie bliskiego. Mimo to miasteczko jest spokojne, żyje swoim cudownie harmonijnym życiem i starą legendą o nieodnalezionym wraku statku, którego nieliczni rozbitkowie osiedlili się w tych okolicach. Ale ten spokój zostaje zakłócony - młoda dziewczyna w ciąży próbuje popełnić samobójstwo, aby... sprawdzić, czy anioły ją uratują. Rzeczywiście zostaje uratowana, ale nie przez anioły, a główną bohaterkę książki - Jennę.

Jenna jest z pozoru zwyczajną kobietą, matką samotnie wychowującą dziecko - córeczkę Lexie. Sprowadziły się do Zatoki Aniołów niedawno, raczej unikają kontaktów z mieszkańcami i są zdystansowane i skryte. Kiedy w Zatoce pojawia się dziennikarz Reid Tanner, aby opisać historię aniołów, od razu widzi, że z Jenną jest coś nie tak - przed czymś ucieka, czegoś się boi, kryje jakiś mroczny sekret. A jego dziennikarski dryg i... męski zew nie dają za wygraną - musi dowiedzieć się kim tak naprawdę jest ta kobieta.

Oprócz głównego wątku Jenny i Lexie mamy w książce do czynienia z małymi dramatami i historiami innych mieszkańców miasteczka. Odkrywamy smutną przeszłość dziennikarza Tannera, mierzymy się z trudnym związkiem wraz z policjantem Joe Silveirą, doktor Charlotte Adams zmaga się z duchami przeszłości i ciężką sytuacją swej matki, Kara i jej mąż Colin oczekują narodzin pierwszego dziecka... a wszystko to scalone jest ze sobą jak patchwork. Patchwork, który jest sztandarem Zatoki Aniołów - od pokoleń szyją go tu lokalne kobiety. Całość nie istnieje bez osobistych, odrębnych kawałków...

Barbara Freethy mistrzowsko połączyła w swej powieści wątki kryminalne, sensacyjne, tajemnicze, miłosne, a także obyczajowe. Miasteczko i jego mieszkańcy są bardzo wyraziści, bohaterowie mają swoje odrębne charaktery i historie, doświadczenia, które ich kształtowały. Przy lekturze "Zatoki Aniołów" nie sposób się nudzić - każdy rozdział trzyma w napięciu i bardzo powoli odsłania kolejne kawałki układanki. Jeżeli oczekujemy, że wszystko się rozwiąże na ostatniej stronie - mylimy się. Autorka odpowiednio dozuje czytelnikowi informacje, tak, że z pewnością po zamknięciu książki ze zniecierpliwieniem sięgnie po drugą część - "Na Cienistej Plaży".

Książkę polecam osobom lubiącym trzymające w napięciu tajemnice - kryminalne i nadprzyrodzone. "Zatoka" zapewni Wam masę emocji i wrażeń - przeniesie do niemal magicznego miejsca, gdzie odkryjecie, że jak wielu ludzi, tyle historii. Będziecie razem z kobietami miasteczka tkały kolorowy i niezwykły patchwork - patchwork ludzkich dramatów, radości i docierania do samych siebie.

8+/10

za możliwość odkrywania tajemnic wraz z mieszkańcami Zatoki Aniołów, dziękuję z całego serca wydawnictwu

Biorąc do rąk tę książkę, patrząc na okładkę i sądząc po tym co czytałam i słyszałam o autorce - liczyłam na zwykły romans, może napisany trochę lepiej niż te przeciętne. Myliłam się i to bardzo. Romans jest tu tylko tłem dla trudnej i poplątanej historii.

Jessie Ryder jest fotografką, która zawsze lubiła ryzyko. Chłonęła życie pełną piersią podróżując i zdobywając najwyższej klasy materiał zdjęciowy dla znanych pism. Jej domeną jest fotografowanie krajobrazów. Ludzi - a przede wszystkim swoją dużą rodzinę - amatorsko fotografuje jej siostra Luz. Między nimi od 16 lat narasta niewypowiedziany konflikt - Lila. Córka Jessie, którą zaraz po porodzie oddała pod opiekę Luz. Na domiar złego jej adopcyjny ojciec Ian - mąż Luz - jest też jej ojcem biologicznym. Jessie nie powiedziała nikomu.

Ale teraz nastał czas by wszystko zmienić, bo życie przewraca się do góry nogami. Jessie cierpi na chorobę, przez którą niedługo straci wzrok. Nie pozostało jej nic innego jak jechać w rodzinne strony by ostatni raz zobaczyć córkę...

Susan Wiggs opowiada nam historię o trudnym rodzinnym konflikcie. O dwóch siostrach połączonych dramatyczną tajemnicą, o ich długim docieraniu do siebie. Autorka nie tylko skupia się na obecnej sytuacji kobiet, ale też sięga do ich dzieciństwa i niezdrowych relacji z matką, które psychologicznie ukształtowały obie siostry zupełnie inaczej, jak ogień i wodę - Jessie jest porywcza, nieprzywiązana do żadnego miejsca, wciąż za czymś biegnie i czegoś szuka. Luz jest spokojną, odpowiedzialną matką niesfornej czwórki dzieciaków, dobrą żoną i gospodynią. Chce dać dzieciom ciepły dom i stabilność jakiej sama nie miała w ich wieku. 

Autorka bardzo dobrze poradziła sobie z kreacją różnorodnych bohaterów - są barwni i wyraziści, wzbudzają emocje. Miejsca, które opisuje mają swój czar i urok - dom Luz jest ciepły, chce się o nim czytać.

Wątek miłosny jest o dziwo tłem - ale i on nie jest sztampowy. Mężczyzna, który pojawi się w życiu Jessie bardzo dużo przeszedł.

Jedyne co mnie w książce rozczarowało to wątek z wyjawieniem Lili prawdy o adopcji. Według mnie został bardzo spłycony, a reakcja dziewczyny była dla mnie zaskoczeniem. Zdecydowanie z tak trudnego momentu można było wyciągnąć zdecydowanie więcej.

"Zanim nadejdzie ciemność" jest powieścią o dwóch różnych kobietach, o ich ciemnym sekrecie i drodze do siebie. O miłości sióstr, miłości do rodziny, do córki... a także o utracie miłości. O odnajdywaniu siebie, własnej drogi i sensu życia w najmniej oczekiwanym momencie i w najmniej oczekiwany sposób.
Mimo poważnych i skomplikowanych tematów jakie podnosi ta pozycja, jest to książka dość lekka i przyjemna. Czyta się ją szybko i wbrew temu, że przynosi wiele refleksji - można się przy niej odprężyć. A także wzruszyć. Kilka zdań pod koniec książki nieoczekiwanie przyniosło mi łzy.

Polecam wszystkim, którzy szukają książki niebanalnej w kategorii lekkiej literatury kobiecej. Osobom lubiącym opowieści rodzinne i historie miłosne. Czytelnikom, którzy nie boją się prozy życia.

7+/10

Za możliwość przeżycia tej niecodziennej historii, chwil refleksji i dobrej lektury, dziękuję z całego serca wydawnictwu

Jonathan Langley jest człowiekiem zgorzkniałym i daleko mu do bycia sympatycznym. Rzuca nieprzyjemne komentarze na temat swoich sąsiadów, jego ton i postawa wobec pocztowego posłańca pozostawia wiele do życzenia. Ale pan Jonathan nie zawsze był taki. Dawniej był rozchwytywanym i docenianym malarzem, zarabiał krocie. Poróżniony z rodziną otoczył się wieloma przyjaciółmi, którzy mu ją zastępowali. Z nimi spędzał święta i wolne chwile. Cieszył się dostatkiem i wolnością, miał również życiowego partnera i psa. Jednak epidemia dziwnego wirusa sprawiła, że zaczął tracić bliskich - jednego po drugim. Starzeli się, umierali, odsuwali się od siebie. Langleya również dosięgnęła choroba, w wyniku której stracił wzrok.

Lupe jest małą, optymistycznie patrzącą na życie dziewczynką - mimo tego jak ciężkie jest jej życie. Wychowują ją babcia z dziadkiem, rodzice musieli powrócić do Meksyku, z powodu biedy. Dziewczynka mimo tęsknoty za bliskimi jest silna, radosna i żyje pełną piersią.

Co łączy tych dwoje? Oprócz osiedla, na którym mieszkają, połączy ich relacja, która zmieni całkowicie spojrzenie Jonathana na swoje życie.

Ta krótka książeczka z serii "Magia życia" niesie ze sobą bardzo wiele głębi. Mimo niewielkiej objętości jest naładowana ważnymi tematami społecznymi - takimi jak odrzucenie, poczucie wyobcowania, depresja, utrata sensu życia. Cała historyjka o Jonathanie i Lupe jest w moim odbiorze tylko tłem do przekazywanych przez treść wartości - jak patrzeć na świat, by znaleźć w nim piękno? Jak cieszyć się każdym dniem? Jak wnieść do swego życia optymizm i spokój, którego wszystkim nam tak brakuje?

Traktując tę książkę jako przekaz ważnych prawd, można odnaleźć w niej wiele inspiracji. Czytając ją jako zwykłą historię na pewno też obudzi się w nas wiele refleksji. Polecam - czyta się szybko, a bardzo długo się jej nie zapomina.

7+/10

Za możliwość odkrycia inspirujących prawd oraz za refleksje towarzyszące lekturze, dziękuję z całego serca wydawnictwu

Agnieszka Grzelak jest znana głównie z powieści fantastycznych, m.in. "Herbata Szczęścia", "Córka Szklarki", "Szkoła LaOry" itp. Słyszałam o tych książkach bardzo wiele dobrych opinii (w przyszłości na pewno po nie sięgnę), dlatego zdecydowałam się na lekturę "Francuskiego Patchworku", tym bardziej, że lubię czytać wspomnienia, dzienniki, a Francją jestem oczarowana. Po tej pozycji, a i jej naprawdę zachęcającym opisie (który możecie przeczytać klikając np. na okładkę), spodziewałam się książki-pejzażu, słów pachnących lawendą i ciepłymi croissantami. Nie zawiodłam się!

Wszystko zaczyna się gdy oczarowana Francją 23-letnia Agnieszka ma niepowtarzalną okazję wyjechać wraz z grupą studentów do Paryża na spotkanie wspólnoty z Taize. Ma ochotę na tą niecodzienną wycieczkę nie tylko ze względu na swoją miłość do Francji, ale też aby wyrwać się z przytłaczającej, szarej PRL-owskiej rzeczywistości. Gorliwość popłaca - nie dość, że wyjazd dochodzi do skutku, a Agnieszka ma okazję zwiedzić ukochane miasto i spędzić noc sylwestrową na jego przedmieściach, szczęście dopisuje jej na tyle, że wraz z koleżanką zostają ulokowane w domu przemiłego starszego małżeństwa, co pozwala jej poznać francuskie zwyczaje lepiej niż jej kolegom (którzy z tego co pamiętam stacjonowali w paryskiej szkole). Ciekawość i uczucie do wolnego, malowniczego kraju, w którym ludzie są życzliwi, śmieją się głośno i śpiewają na ulicach (co w Polsce tego okresu było nie do pomyślenia) nie zostają zaspokojone, a jedynie podsycone. Tak zaczynają się Agnieszki wyjazdy i powroty. Agnieszki coraz starszej, bogatszej w doświadczenia, dojrzalszej. Książka pokazuje nie tylko piękno i uroki Francji, ale też drogę Agnieszki od młodej, chłonącej całą sobą świat studentki do dorosłej, świadomej siebie i swoich celów kobiety, żony i matki.

Książka opatrzona jest w nie byle jakie ilustracje - obrazy malowane ręką nikogo innego jak autorki. To dodaje pozycji uroku i... autentyzmu. Bo możemy spojrzeć na Francję nie tylko przez pryzmat słów pani Agnieszki, ale również jej oczami. (specjalnie nie opatrzę recenzji zdjęciami owych obrazów, ponieważ odkrywanie ich pośród zapisanych stron podczas lektury jest ogromną przyjemnością i nie chcę Wam jej odbierać :))

Całość podzielona jest na rozdziały/części opowiadające o różnych okresach i różnych powrotach (pobytach, odwiedzinach - jak kto woli) Agnieszki do Francji. Język jest barwny, nastrojowy, klimatyczny - obrazy malowane są nie tylko akwarelą, ale też słowami. Czytając niewątpliwie przeniesiemy się całą mocą wyobraźni w piękne francuskie zakątki, poznamy tamtejsze życie, architekturę, zabytki i czarujące miejsca. Autorka oprócz przenoszenia nas w przeszłość i opisywania swoich dawnych odczuć, wtrąca kursywą akapity pisane z teraźniejszej perspektywy, ukazujące jej obecny stosunek i postawę wobec tego co zobaczyła, czego zakosztowała, co przeżyła.

"Francuski Patchwork" nie tylko relaksuje, ale też uczy. Z książki można się dowiedzieć naprawdę wielu ciekawostek. Ponadto jej wspaniały, ciepły klimat wspaniale poprawia humor.

Polecam miłośnikom literatury podróżniczej, osobom zakochanym we Francji lub po prostu lubiących poznawać nowe miejsca, czytelnikom, którzy chcą odpocząć przy naprawdę ciekawej i wartościowej lekturze. Ja jestem absolutnie zaczarowana.

8+/10

Za możliwość przeżycia wspaniałych klimatycznych chwil, pachnących ciepłymi croissantami i lawendą, dziękuję z całego serca wydawnictwu

Artykuł I

Brachole przed lachony

Artykuł 148

Brachol nie słucha muzyki lasek... Przy innych bracholach. Kiedy jest sam, może posłuchać jednego czy dwóch albumów, powiedzmy, Sary McLachlan, ale tylko, aby uzyskać cenny wgląd w kobiecą psychikę, a nie dlatego, że uważa, że jej piosenki strasznie wbijają się w głowę i zarazem podnoszą człowieka na duchu.

Czy już wiecie o czym dziś mowa? Tak - o Kodeksie Bracholi, największej gratce dla fanów serialu How I Met Your Mother? , którego 8 (i - ku mojemu ogromnemu niezadowoleniu - podobno ostatni) sezon możemy śledzić od początku października.
Na pewno znacie Barneya Stinsona - niepoprawnego podrywacza, typowego samca-zdobywcę, który kobiety traktuje raczej przedmiotowo. I na pewno wszyscy z niecierpliwością czekacie na rozwój najnowszego sezonu - czy rzeczywiście Barney poślubi Robin? Legendarny "Kodeks Bracholi", który na pewno pamiętacie z odcinka, w którym jego nieprzewidywalny autor wymógł na Tedzie niezwykłą przysięgę...

za czas pełen śmiechu i rozbawienia dziękuję z całego serca wydawnictwu