Znam starsze książki Marty Fox i byłam ciekawa co tym razem autorka ma do zaproponowania młodym czytelniczkom, dlatego sięgnęłam po Zakochaj się, mamo. Tym bardziej, że historia jest pisana w formie listów, a to zabieg, który naprawdę lubię.

Czytając niektóre współczesne książki dla nastolatek jestem przerażona. Wulgaryzmy, seksualność, to nie ten świat literacki, którym ja otaczałam się w wieku 12-16 lat. Wśród zagranicznych tytułów ciężko znaleźć coś, co mogłabym nazwać "odpowiednim" dla młodszej młodzieży. Na szczęście mamy polskich autorów i autorki, którzy w piękny i adekwatny sposób piszą dla tej grupy wiekowej - przykre jest to, że często są niedoceniani i pomijani, a młody czytelnik woli wybrać coś, co jest aktualnie "na topie". Myślę, że to powinno się choć trochę zmienić, a modne lektury zawsze mogą być urozmaicone czymś zupełnie innym.

Zakochaj się, mamo opowiada o Sarze, nastolatce wychowywanej przez mamę malarkę. Sara przeżywa rozstanie rodziców i nową rodzinę taty, który został za granicą. Obserwuje trud, z jakim mama dogaduje się z własną matką, doświadcza pierwszego zakochania. Sara jest dziewczynką dojrzałą, kocha muzykę klasyczną i przepięknie spisuje swoje przemyślenia w e-mailach do swojego ulubionego pianisty.

Marta Fox jak zwykle dotyka problemów bolesnych i trudnych w sposób przystępny dla młodego czytelnika. Opisuje troski, z jakimi przychodzi się zmierzyć wielu dzisiejszym nastolatkom. Traktuje o budowaniu nowych relacji, o ratowaniu tych podniszczonych, o miłości w wielu aspektach. A pierwsze zauroczenie głównej bohaterki jest niewinne i rozsądne, z nutką szaleństwa, takie, jakie powinno być w przypadku każdej dziewczynki w jej wieku. Prosty, a jednocześnie barwny i subtelny styl pisania autorki naprawdę urzeka. To, w połączeniu z formą listowo-pamiętnikarską sprawia, że książkę czyta się niezwykle szybko. 

Pani Marta w bardzo ciekawy sposób wplotła również klasyczne utwory muzyczne - Chopina, Czajkowskiego, Mozarta i innych - w treść powieści, próbując zobrazować je słowami ich miłośniczki, Sary. Na końcu książki znajdziemy spis wszystkich wspominanych w tekście kompozycji, co ułatwi odniesienie się do nich osobom zainteresowanym.

Zdecydowanie jest to książka, która przemówi także do starszych i zupełnie dorosłych odbiorców. Ukazuje ona poplątany świat ludzkich relacji i uczuć z perspektywy inteligentnego obserwatora jakim jest nastolatka, silna indywidualistka. Bardzo cieszę się, że poświęciłam czas na jej przeczytanie.

7+/10

Nastoletnia Wioletka i Rosie mieszkają ze swoją randkującą mamą w Vancouver, a ojciec wraz z nowymi kobietami w swym życiu - podrzędną aktorką i bliźniaczkami - w Ameryce. Wioletka jest zła. Na ojca, jego kochankę, bliźniaczki i randkującą mamę. W zasadzie nie wiadomo na kogo bardziej. Dziewczynce ciężko zaakceptować nowe związki mamy, które kończą się szybko i z opłakanymi skutkami. Nie mogąc przeboleć kolejnego nieudanego - na pewno? - przyjaciela mamy, Dicka Matiasa, zdesperowana postanawia nawet napisać list do George'a Clooneya, którego mama dawno temu poznała jako stylistka fryzur na planie filmowym. Czy Wioletka w końcu pogodzi się z nową sytuacją i znajdzie w sercu miejsce na nowego mężczyznę w życiu rodziny?

Susin Nielsen stworzyła zabawną, lekką powieść dla młodszej młodzieży dotykającą ważnego problemu - rozwodu rodziców i trudności dzieci w odnalezieniu się w tak bolesnej sytuacji. Główna bohaterka jest bardzo przekonująca i nastolatkom w jej wieku będzie łatwo się z nią zidentyfikować - buntownicza, zakochana w conversach, z główką na karku, często ładuje się w tarapaty, ale własnej rodziny broni zajadle jak lew. Warty uwagi jest również wątek przyjaźni między Wioletką a jej najlepszą przyjaciółką - Febe. Dziewczynki dzielą ze sobą największe problemy i obie angażują się w akcję prześwietlania nowego adoratora mamy Wioletki.

Historia jest bardzo ciepła, kończy się uroczo, a Susin Nielsen pisze w sposób przyciągający uwagę czytelnika. Do tego język i poziom abstrakcji wydarzeń jest odpowiedni dla grupy wiekowej, do której jest kierowana ta książka. Czytanie jej przysporzy dużo radości i śmiechu. Polecam czytelniczkom, które wkraczają w wiek nastoletni. Starsza siostra podkradając ją z biblioteczki na pewno też będzie zadowolona :)

Sutter jest młody i pewny siebie. Ma dobre serce. Ale zupełnie zgubił drogę na życiowych zakrętach. Nadużywa alkoholu, boi się dorosnąć, chce wiecznie żyć beztroską chwilą. A może udawać, że chwila jest beztroska. Bo czym tu się martwić gdy jest tak cudownie. Gdy jest cudowne tu i teraz. Dopiero spotkanie nieśmiałej, niewinnej Aimee i wydarzenia, które spotkanie to pociąga, sprawiają, że Sutter stawia czoło rzeczywistości.

Na pierwszy rzut oka to książka o wiecznie pijanym nastolatku, niedojrzałym i bezczelnym. Wystarczy dać powieści szansę by przekonać się jak bardzo mylne jest to spostrzeżenie. Choć Sutter zaprzecza alkohol jest dla niego ucieczką od rodzinnych problemów, nierozwiązanych i bolesnych dla niego samego, które zaciążyły na jego dorastaniu. Konfrontacja z Aimee pozwala mu odkryć zupełnie inną stronę życia, od której chętnie uciekał.

Tim Tharp to pierwszy autor, który przekonał mnie do narracji w czasie teraźniejszym. Być może odbiór ułatwił mi też fakt, że jest to narracja pierwszoosobowa, wydarzenia poznajemy z perspektywy głównego bohatera. Sutter o swoich przemyśleniach i wspomnieniach opowiada barwnie i ciekawie. Choć jego wybory mogą czytelnika irytować, ciężko go nie lubić.

Seria Myślnik pod egidą Bukowego Lasu to książki dla tych, którzy lubią myśleć. "Cudowne tu i teraz" skłania do refleksji nad własnym życiem, nad kondycją współczesnej młodzieży i tym jak relacje z bliskimi wpływają na ich życie, szczególnie w tak kluczowym okresie dorastania. Historia ma drugie dno, psychologiczny aspekt i społeczny aspekt, który warto rozważyć. Chociaż moją kategorią książek powinno być raczej New niż Young Adult wciąż odnajduję w tym gatunku kwestie ciekawe i istotne, poruszające, choć może młodszy czytelnik może w nim widzieć jedynie ciekawą historię - ja zawsze doszukuję się czegoś głębszego. I choć nie pochwalam stylu życia młodzieży opisanej w Cudownym tu i teraz ciężko byłoby mi nie przyznać, że to tylko pośrednio wina ich dobrowolnych wyborów.

-7/10

Cathy Glass zwykle jest rodziną zastępczą dla młodszych dzieci. Tym razem została jednak poproszona o przyjęcie niecodziennego przypadku - siedemnastolatki oczekującej dziecka. Po chwili niepewności Cathy decyduje się pomóc dziewczynie. Nie spodziewa się jednak jak niezdyscyplinowana i nieodpowiedzialna okaże się Jade. Kłamstwa, picie, palenie, nieciekawe towarzystwo, a w dodatku nastolatka sama jest jeszcze dzieckiem, które musi za chwilę wejść w nową rolę - rolę matki. Cathy próbuje wszystkiego, by Jade mogła zatrzymać dziecko.  Prawda jest jednak taka, że wszystko zależy od samej dziewczyny i jej zachowania.

Każda książka Cathy Glass jest pełna emocji i porusza czytelnika do głębi. Opowiada bowiem prawdziwe historie, życiowe tragedie, które dotknęły jej podopiecznych. W innych powieściach autorki czytamy głównie o jej walce o zaufanie skrzywdzonego dziecka, o okazanie mu miłości i przywrócenie wiary w to, że pod opieką dorosłych może być i będzie szczęśliwe i bezpieczne. Tym razem Cathy, choć uczestniczy w opiece nad Jade, a potem chwilowo również jej córeczką, jest raczej obserwatorem i doradcą. To nastolatka musi w końcu zacząć podejmować słuszne decyzje i pokonać własne słabości. A może, tak jak mówiła jej matka Jackie, powinna doznać prawdziwego wstrząsu i wreszcie się ocknąć.

Cathy Glass jak zwykle stawia na prostotę języka, faktologiczny przekaz, który mimo dotykania trudnych kwestii czyta się bardzo szybko. Nie musi go podkolorowywać, by wzruszyć czytelnika, bowiem same opisywane wydarzenia są poruszające i szokujące. Historia Jade nie pozostaje również bez morału - każdy zasługuje na drugą i może nawet trzecią szansę, nawet, jeśli miałby ją zaprzepaścić. Zawsze istnieje nadzieja na zmianę.

Serdecznie polecam Nie zabierajcie mi dziecka. Po przeczytaniu kilku powieści pani Glass bałam się, że w końcu staną się schematyczne i nudne. Nic podobnego. Życie ma w rękawie masę smutnych, ale i pełnych nadziei scenariuszy, a Cathy Glass potrafi o nich umiejętnie opowiedzieć.

7/10