Romans historyczny to gratka dla osób, które lubią niebanalne opowieści o miłości duchowej i cielesnej, które cenią sobie w tego typu pozycjach przede wszystkim specyficzny klimat. Tego można oczekiwać po "Królewskiej Nierządnicy". Warto wspomnieć, że Gillian Bagwell za swoją debiutancką powieść dostała nominację do nagrody Rita Award w kategorii 'Pierwsza książka' i zdobyła miano finalistki. Jestem bardzo ciekawa, czy nagroda będzie jej udziałem.

Nell Gwynn pochodziła z ubogiej rodziny. Jako nastolatka była zmuszana do katorżniczej pracy przez własną matkę, która do tego stopnia przytłoczona była bólem po stracie męża, że całą złość i frustracje przelała na swoje córki. Nell nie chciała takiego życia, zrobiłaby wszystko, by uwolnić się od matki i zaznać spokojniejszego i dostatniejszego życia. Postanowiła więc uciec do starszej siostry i zacząć pracować tak jak ona - jako londyńska ladacznica.

Młoda, niewinna i urocza Nell, mimo wielu krzywd jakich doznała, zjednywała sobie uczucia i sympatię większości swych klientów. W końcu i ona oddała swoje serce... teatrowi. Po powrocie prawowitego władcy, Karola II, w Londynie rozkwitło aktorstwo, wystawiano sztuki, które bawiły nie tylko gawiedź, ale i samego króla i innych wysoko postawionych i urodzonych.

Po wielu perypetiach i ciężkich chwilach Nell wkroczyła do nieznanego sobie świata przepychu, dostatku, intryg, władzy. Jej relacje z królem były zupełnie inne niż przeciętnej królewskiej kochanki...

"Królewska nierządnica" ocieka erotyzmem, perwersyjnym i mocnym. Z początku jest to nieco przytłaczające dla czytelnika, który szuka pięknej literatury. Jednak ciekawa i dobrze zbudowana fabuła szybko bierze górę nad tymi specyficznymi momentami.

Książka świetnie oddaje klimat i ducha XVII-wiecznego Londynu. Opowieść o Nell snuta jest na tle epicko opowiedzianych, historycznych wydarzeń. Sami bohaterowie są wyraziści, wzbudzają emocje. Warto wspomnieć, że większość ze sportretowanych przez Gillian postaci to osoby, które żyły naprawdę i w ten lub inny sposób ich drogi się ze sobą splatały. Autorka zadbała o wiele szczegółów, dzięki którym czytelnik może poznać prawdziwe realia życia w Anglii w tamtym okresie - a według mnie wyniesienie z książki czegoś więcej niż emocji po przeczytaniu dobrej historii to ogromny atut.

Znamienne jest też, że Gillian Bagwell na końcu książki umieściła notę, w której wyjaśnia, co zmieniła w historycznych faktach (a starała się oddać całą historię jak najpełniej i najdokładniej), co jest tworem jej wyobraźni, co podklorowała. Dla skrupulatnego i uważnego czytelnika będzie to bardzo cenna nota.

Polecam czytelnikom dorosłym, którzy mają ochotę na coś więcej niż banalny, historyczny romans. Polecam także tym, których interesuje opisywany okres i ciekawe fakty z codziennego życia prostych jak i bogatych Anglików.

7+/10

Książka o Fridzie Kahlo, znanej malarce, ukazała się nakładem wydawnictwa Zielona Sowa w serii Syreny, która obejmuje trzy książki o słynnych kobietach feministkach - Fridzie, Virginii Woolf oraz Indirze Gandhi. Pozycje te są krótkimi, fabularyzowanymi biografiami silnych kobiet, które swoim życiem i działalnością zmieniły cząstkę świata.

Fridę w książce Vanny Cerceny poznajemy jako małą dziewczynkę. Śledzimy jej dorastanie, trud pogodzenia się z ciężką chorobą, pierwsze zauroczenie, rewolucyjne i buntownicze myśli, tragiczny w skutkach wypadek, rosnące zainteresowanie komunizmem, rozwój jej talentu. Cała biografia jest barwną opowieścią, przeglądem najważniejszych wydarzeń w życiu tej niezwykłej kobiety. Historia malarki jest przedstawiona w pigułce, jednak nie brak w niej dynamicznych wydarzeń, dramatycznych zwrotów i chwil napięcia.

Książka krótka i wciągająca, napisana prosto i barwnie, działająca na wyobraźnię i budząca emocje. Dodatkowo urozmaicona ilustracjami Mariny Sagony, które idealnie wprowadzają w klimat twórczości Fridy Kahlo. Wplecione w tekst meksykańskie zwroty i słowa również grają tu ogromną rolę.

Według mnie seria Syreny jest wspaniałym pomysłem. Książki przybliżają w przystępny i niezwykle plastyczny sposób życie i działalność ważnych w historii kobiet. Dla wielu młodych osób będą ciekawszą formą ukulturalniania niż czytanie informacji w podręcznikach czy encyklopediach, a dla starszych - relaksującą i pouczającą przygodą. Pozycja bowiem niezwykle wciąga, odrywa od rzeczywistości i pozwala spojrzeć na życie wielkich postaci z bardziej ludzkiej i bliskiej strony.

Warto sięgnąć po książki z tej serii. Swoje spotkanie z Fridą będę wspominać długo i bardzo dobrze.

8/10

W dzisiejszych czasach kultywowanie ścisłych zasad dobrego zachowania - odpowiedniego do danej sytuacji - zanika. Ciężko tego nie zauważyć jadąc tramwajem, odwiedzając restauracje, idąc ulicą, obserwując młodzież, a nawet dorosłych. Często nie wiemy kto ma pierwszy podać rękę, z kim najpierw się powitać, w jaki sposób okazać grzeczność pannie, a w jaki mężatce. Żyjemy wszyscy według zasad własnych, ustalonych przez pęd teraźniejszego życia i jego swobodę, zapominając o tych dawno wpajanych naszym babciom czy matkom.

Książka Marii Barbasiewicz jest ogromną skarbnicą wiedzy o obyczajach, których starano się przestrzegać w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Znajdziemy między innymi rozdziały na temat odpowiedniego zachowania przy stole, co przystoi kobietom, jak prowadzić winni się wojskowi oficerowie, kupcy. Autorka pokrótce nakreśla tło historyczne, co zdecydowanie ułatwia nam zrozumienie wielu zachowań i przekonań ludzi w tamtym okresie.  Przybliża nam nie tylko same zasady savoir-vivru, ale również przedstawia źródła, z których czerpano wiedzę na ich temat. Należy pamiętać, że na obyczaje nie składają się same dobre maniery, ale także moda, miejsca, w których się bywa, wydarzenia kulturalne... to wszystko znajdziemy w "Dobrych manierach w przedwojennej Polsce".
Interesujące dla mnie było przedstawienie czasopism kierowanych do kobiet oraz treści jakie były w nich publikowane. Niezmiernie ciekawe jest również ukazanie wzorców jakie obierali sobie ludzie tamtych czasów - nie tylko dzięki prasie, ale też radio, filmom kinowym, etc. Co więcej, rozdział dotyczący kobiet czytałam z niekrytym zaciekawieniem - w okresie dwudziestolecia wojennego zmieniała się ich pozycja społeczna, wyraźne były więc wpływy emancypacji na modę, obyczaje i wszystko, co kobiet dotyczyło.

Pozycja pisana jest językiem bardzo przystępnym, okraszona wieloma anegdotami i historyjkami. Wyniesiemy z niej wiedzę nie tylko z zakresu dobrych manier, ale także wiele informacji o codziennym (i tym bardziej odświętnym) życiu różnych sfer społecznych w Polsce. Na dodatek będziemy mogli o tym wszystkim nie tylko przeczytać, ale też zobaczyć - książka ta zawiera bowiem mnóstwo zdjęć i reprodukcji, które pozwolą nam poczuć i poznać ducha minionej epoki.

Według mnie jest to pozycja obowiązkowa dla wszystkich - młodych i starszych. Powinna znaleźć się w każdej domowej biblioteczce, nie tylko ze względu na możliwość obycia się z dobrymi manierami (których tak teraz brakuje) - jest ona w moim odczuciu swoistym hołdem dla dawnej, wspaniałej Polski.

10/10


za możliwość zapoznania się z barwnym życiem dwudziestolecia międzywojennego dziękuję z całego serca wydawnictwu

W książkach dla młodzieży dominują ostatnio wątki paranormalne, związane z wampirami, wilkołakami, demonami i innymi tego typu stworzeniami. Sama nigdy nie byłam fanką tego typu powieści, przez "Zmierzch" do dziś nie udało mi się przebrnąć. Z tego względu potraktowałam "Scarlett" jako pewnego rodzaju wyzwanie czytelnicze.

Tytułowa Scarlett to włoska nastolatka, niczym nie różniąca się od innych dziewczyn w swoim wieku. No, może tylko tym, że jej ukochany to pół-demon pół-człowiek. W książce poznajemy codzienne przeżycia nastolatek, Scarlett i jej trzech przyjaciółek - miłosne rozterki, problemy szkolne, dzikie imprezy i koncerty. Ale oprócz tego dzieją się też rzeczy dziwne, paranormalne - w wyniku niejasnych okoliczności ginie jedna z licealistek, mały braciszek Scarlett, Marco, ma straszne koszmary i wpada w transy, podczas których rysuje przerażające obrazki. Na dodatek ukochany dziewczyny, Mikael, jest daleko od niej i najprawdopodobniej bardzo cierpi i może być w niebezpieczeństwie...

Przyznam, że "Pocałunek demona" jest moim pierwszym spotkaniem z serią "Scarlett", jednak nie stanowiło to żadnego problemu w zrozumieniu książki - autorka zręcznie wprowadza krótkie i wyjaśniające nawiązania do pierwszej części. Może być to też plusem dla osób, które z pierwszą częścią zetknęły się dawno.

Pozycja, jak przystało na młodzieżówkę, jest lekka i naprawdę przyjemna. Czyta się ją szybko, co dodatkowo ułatwiają bardzo krótkie rozdzialiki (dosłownie po kilka stron). Plusem książki jest fakt, że akcja nie skupia się głównie wokół spraw paranormalnych, nie mamy do czynienia z przesytem wydarzeń dziwnych i niewyjaśnionych - są one wplecione pomiędzy zwyczajne, nastoletnie przeżycia bohaterki i jej przyjaciółek.

Historia nie jest paranormalnym majstersztykiem, jednak muszę przyznać, że czytanie jej było dla mnie przyjemnym urozmaiceniem i oderwaniem od lektur odrobinę poważniejszych.

W kategorii książek młodzieżowych mogę z czystym sumieniem postawić tej książce dość wysoką ocenę. Dla czytelniczek w wieku 14+ "Scarlett..." będzie na pewno fajną przygodą, nawet dla tych, które niezbyt przepadają za wątkami paranormalnymi. Dotyka ona bowiem tematów, które nie są obce żadnej nastolatce.

Osobiście chętnie sięgnę po kolejną część, jeżeli takowa się pojawi.

7-/10

za możliwość przyjemnego spędzenia czasu nad książką dziękuję z całego serca wydawnictwu

Nieznająca matczynej opieki Isabel, w bardzo młodym wieku straciła ojca. Jako kilkunastoletnia, dorastająca panienka, wynikiem nieplanowanych wydarzeń, stała się prawną podopieczną syna przyjaciela swego zmarłego taty. Nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby nie fakt, że tym samym trafiła pod opiekę niezwykle przystojnego i pociągającego dwudziestokilkuletniego mężczyzny.

Wybuchowa natura i ognisty temperament dziewczyny sprawiał, że obojgu w tym położeniu było ciężko wytrzymać. Niemniej jednak Marcus starał się za wszelką cenę jak najlepiej spełniać swoje obowiązki wobec Isabel. Niestety, nierozważny i spontaniczny podlotek postanowił raz na zawsze uciec swemu opiekunowi i zabić wszelkie uczucia jakie do niego żywiła. A jedyną drogą ucieczki był... ślub z jakimś mężczyzną.

Ale los  bywa figlarny i Isabel wkrótce męża traci. Powraca z Indii do Anglii wraz ze swym synkiem. Z Marcusem unikają się jak ognia przez wiele lat. I pewnego dziwnego popołudnia zostają narzeczeństwem z przypadku...

Jeżeli spodziewacie się zwykłego, typowego romansu to jesteście w błędzie. "Uległa i posłuszna" to niezwykle klimatyczna historia, osadzona na przełomie XVIII i XIX wieku w Anglii, wśród bogatych rodów, przepychu ich domostw i specyficznej etykiety. Autorka doskonale portretuje obyczaje zamożnych anglików, w barwny sposób opisuje krajobrazy, piękne pomieszczenia, stroje. To jak Shirlee pisze o kolorach, fakturach, niesamowicie działało na moją wyobraźnię.

Na dodatek wątek docierających się kochanków jest okraszony przeróżnymi perypetiami. Shirlee Busbee nie zapomniała o trzymaniu czytelnika w napięciu - od samego początku mamy do czynienia z tajemnicą, która rozwiązuje się bardzo powoli na kartach powieści. Nie brakuje też wartkiej akcji, wątków sensacyjnych, a także nieoczekiwanych zwrotów. Jak na romans przystało w "Uległej i posłusznej" jest też miejsce na odrobinę erotyki, ale ta jest dawkowana czytelnikowi małymi ilościami.

Pozycja ta niesamowicie mnie wciągnęła, mimo, że nie jestem fanką romansów. Jest lekka, dobrze napisana, urocza i tajemnicza. Z pewnością nie jest to historia, w której doskonale widać co zaraz nastąpi. Potrafi trzymać w napięciu, zaskakiwać, a przede wszystkim dać wytchnienie po ciężkim dniu. To wspaniała relaksująca lektura, którą z czystym sercem Wam polecam.

Muszę dodać, że książka została wydana z niesamowitą dbałością. Okładka jest przepiękna, rozdziały rozpoczynają się od ładnej grafiki. Z niecierpliwością czekam na kolejne książki autorstwa Shirlee Busbee, które niedługo pojawią się w ofercie wydawnictwa Bellona. Muszę przyznać, że autorka wkradła się w moje literackie gusta.

7+/10

Każda wkraczająca powoli w dorosłość nastolatka chce poznać to, co określa się mianem "tabu", chce dotknąć tego co zakazane, co "tylko dla dorosłych" - by poczuć, ze nie jest już dzieckiem, małą dziewczynką z rozwianymi włosami, a kobietą.

Tego również chce Marianna - piękna, młoda dziewczyna, córka bogatego ziemianina. Wychowana w duchu tradycji i katolicyzmu (choć nie bardzo się z nimi zgadza), w pięknym, wiejskim, mazowieckim dworze, jest tym bardziej ciekawa świata, jakiego przyjdzie jej niebawem zasmakować - studenckiego, mieszczańskiego, warszawskiego!

Rok 1939. W przekonaniu większości Polaków z dobrych domów, kobieta powinna być wzorową matką i gospodynią. Jeśli dziewczęta idą na studia - co jest jeszcze niezmiernie rzadkim zjawiskiem - robią to tylko ku uciesze rodziców, by później, jako stateczne kobiety, objąć gospodarstwo, powić potomstwo, żyć spokojnie, nie ocierając się broń Boże o żadne skandale. Ale Marianna chce więcej! Ta dynamiczna dziewczyna chce zmian, chce pokazać światu na ile ją stać, że nie jest gorsza od mężczyzn, że sobie poradzi! Nie chce tak jak jej niania Gabriela gotować obiadów, wychowywać dzieci, troszczyć się o przetwory na zimę... Nie wyobraża sobie starości jaką przeżywa jej babka Leokadia, w domu ukochanego ojca Marianny Aleksandra. Chce czegoś innego...

Dzisiejsze nastolatki o "rzeczach zakazanych" dowiadują się z BravoGirl, zaś Marianna korzysta z tego, z czego może, czyli z biblioteki. Zaczytuje się w "nieprzystojnych" powieściach w przekładzie Boya-Żeleńskiego i czuje niebywałą tęsknotę za tym, czego jeszcze nie zna.

I los w końcu stawia na jej drodze Zygmunta Jasieńskiego, nieprzenikniony błękit jego chłodnych oczu, zagadkowe spojrzenie, drwiący chwilami uśmiech, szczupłe, męskie ciało... Czy to właśnie ten mężczyzna skradnie jej myśli i serce? Czy to jego dłonie będą dotykać niewinnej jeszcze, dziewczęcej skóry? Czy Marianna zasmakuje dorosłości, za którą tak tęskni, czy los rzuci jej pod nogi bolesne, cierniste kłody?

"Upalne lato Marianny" to nie tylko opowieść o dojrzewaniu Marianny. To również portret ziemiańskiej rodziny, wzlotów i upadków, chwil pięknych i skandalicznych, w cieniu pięknego mazowieckiego dworu. To opowieść o przyjaźni, ciężkiej i trudnej miłości rodzinnej, o mentalności międzywojennych ludzi. 

Czytając "Upalne lato" czułam zapach wysokich wiejskich traw, leżałam wraz z Zenonem, Krystyną, Zygmuntem i Marianną nad szemrzącą, srebrzystą wodą Liwca, czułam zapachy z kuchni Gabrieli. Nie sposób jest nie wczuć się w tą malowniczą historię, ona porywa i trzyma w objęciach aż do samego końca.

Jedyną przeszkodą w tej beztroskiej przygodzie była dla mnie rzecz niesamowicie przyziemna, a mianowicie - forma narracji. Nie lubię narracji w czasie teraźniejszym, sprawia ona, że często muszę cofać się do poszczególnych fragmentów, a czytanie nie idzie mi tak płynnie jak zazwyczaj.

Jednak muszę przyznać, że opowieść ta urzekła mnie i wciągnęła. 

Z niecierpliwością wyczekuję na kolejny tom - "Upalne lato Marianny" to pierwszy tom sagi rodzinnej.

7+/10

W wakacje lubię odciążyć sobie głowę od rzeczy poważnych i ważkich, dlatego mimo mojego wieku (22 lata to jeszcze nie tak dużo chyba :)) często sięgam po książki dla młodzieży, bo i takie potrafią być naprawdę fajnymi i wartościowymi czytadłami, po które sięga się bez późniejszych wyrzutów i żalu z powodu zmarnowanego czasu. Niestety, "dam_radę.blog" poległa na całej linii.

Tajemnicza Wasza_Wszystko_Wiedząca to Anya, nastolatka, która prowadzi bloga z poradami. Odpowiada na listy swoich równolatków, najczęściej ze swojej własnej szkoły.

Już pierwsze listy i odpowiedzi dziewczyny po prostu mnie od książki odrzucały. Wymuszony "nastoletni" slang, teksty w zamierzeniu mające być sarkastyczne - a wyszły na nieco żałosne i niemiłe. Nie, zdecydowanie odpada. A porada na temat wyciskania pryszczy już do cna zbiła mnie z tropu.

W końcu dziewczyna dostrzega, że mimo dawanych porad sama postępuje wbrew przekazywanej na blogu "filozofii". I cały myk polega na tym - co z tego wyniknie?

Dziwne, bo po zamknięciu tej książki wydaje mi się, że absolutnie nic.

Nieśmieszny, wręcz godny pożałowania humor, wulgarne zwroty, czasem zawoalowane w dziwny slang, a czasem wyrażane wprost, relacje z rodziną, które pozostawiają bardzo wiele do życzenia. Wszystko tworzy "książkę dla nastolatek". A moim skromnym zdaniem młode, dorastające dziewczyny nie powinny po tą książkę sięgać. Jest poniżej poziomu osoby poukładanej...

"(...) i wyszła nastawić zupę, bo śmierć śmiercią, ale codzienność ma swoje prawa; nie można na chwilę spuścić jej z oka, bo pójdzie w nieznanym kierunku i potem szukaj wiatru w polu."

Katarzyna Enerlich, "Studnia bez dnia", s. 131

Toruń. Miasto tajemnic i na  wpół zapomnianych legend. W tym miejscu otulonym historią i zagadkami czasu przewrotny los naznacza Marcelinę. Zdrada męża i jego śmierć spada na nią niczym ciężki, raniący i niewygodny palec losu. Wydarzenia te jak niewidzialna pajęczyna ciągną Marcelinę w nieznane zakątki życia - czy to zwyczajne koleje codzienności, czy z udziałem kobiety rozegra się nowa miejska legenda?

Katarzyna Enerlich opowiada nam historię tajemniczą i zagadkową, a równocześnie tak ludzką i bliską. Bohaterka zmaga się z drzazgami codziennego życia - z podeptaniem swojej miłości i zaufania, stratą bliskiej osoby. Znajduje niespodziewanie oparcie w osobie, która powinna być jej największym wrogiem, a los stawia na jej drodze nowe wyzwania - przeprowadzka do nowego mieszkania, nowa praca, nowi przyjaciele. To historia o walce z bólem i oswajaniu nowego miejsca. Historia o głębokiej przyjaźni nie widzącej różnicy wieku, zawiązanej przy smażeniu placków z jabłkami. I w końcu historia o toruńskiej legendzie, która z dnia na dzień staje się coraz bardziej realna.

"Studnia bez dnia" to moje pierwsze spotkanie z autorką, lecz już wiem, że nie ostatnie. Ciepły i swojski klimat, lekkie napięcie i bohaterowie, którzy budzą emocje - sprawiają, że od lektury nie sposób się oderwać. Dodatkowo nasz literacki spacer po magicznym Toruniu okraszają fotografie wykonane przez samą autorkę.

Połączenie prawdziwych osób, miejsc i wydarzeń z fikcją udało się autorce wręcz genialnie. Dodaje to opowieści jeszcze bardziej magicznego wydźwięku.

Książka jest z gatunku dość lekkich pozycji, które miło pochłaniać przy chłodnej herbacie w upalny, słoneczny dzień, lub przy filiżance gorącej - w deszczowy wieczór. A ogromnym plusem tej pozycji jest to, że wśród tej lekkości znajdują się wątki refleksyjne, zwroty, które delikatnie i nienachalnie skłaniają do przemyślenia własnych doświadczeń.

8/10

Zaczynając tą recenzję chciałabym przede wszystkim napisać, że według mnie książka ta powinna zostać opatrzona adnotacją: od 18 lat.

Joe Peters, autor książki, przeszedł istne piekło na ziemi. Jeżeli czytaliście książki Cathy Glass - wierzcie mi, historie opisywane przez nią to "łagodne przypadki" w porównaniu z tym, co przeszedł Joe. Od najmłodszych lat życia był poniewierany, bity i zaszczuty przez własną matkę i braci. Jedynym oparciem i ostoją był jego ojciec. W wieku dosłownie kilku lat chłopiec był jednak świadkiem jego przerażającej śmierci. I tak na dobre zaczął się koszmar.

Jeżeli uważacie, że matka bijąca własne dziecko to zła matka - co powiecie o takiej, która na kilka lat zamyka małego chłopca w ciemnej piwnicy? Która głodzi go, upokarza i pozwala jego braciom bić go, szydzić i wyładowywać na nim swoje napięcie seksualne? Pod wpływem doznanego cierpienia Joe zamknął się w sobie i stracił mowę - stał się zwykłym, przestraszonym i zaszczutym zwierzątkiem. Nie dość, że był za mały i za słaby aby się obronić, nie mógł nawet krzyczeć, płakać, ani błagać o pomoc. A to niestety tylko znikomy procent okrucieństwa jakiego doświadczył w swoim życiu mały, bezbronny Joe.

Mimo przerażających i dosłownie mrożących krew opowieści, od książki ciężko się oderwać. Joe spisał swoje wspomnienia w sposób prosty i obrazowy, stylem przykuwającym uwagę czytelnika od początku do końca.

Książkę tą jest mi bardzo ciężko ocenić - jak można oceniać tak potworne przeżycia bezbronnego dziecka, który doświadczył niewyobrażalnego zła od osób, które powinny go chronić i kochać? Jednak fakt, że od pozycji nie potrafiłam się oderwać, czytało się ją płynnie i ciągle trzymała w napięciu sprawia, że w moim rankingu stoi bardzo wysoko.

Polecić ją mogę - jak pisałam wcześniej - zdecydowanie osobom pełnoletnim, o naprawdę mocnych nerwach.

"Płacz niemymi łzami" wstrząsnął mną tak bardzo, że nigdy nie będę w stanie wymazać tej historii z podświadomości.

9/10