Beatę Pawlikowską naprawdę bardzo lubię. Jedna z najcenniejszych dla mnie książek na półce, wraz z autografem i odręcznie narysowaną piranią, jest właśnie jej autorstwa. Dodajmy do tego naukę języków obcych, którą uwielbiam, i jest wynik idealny. Niemieckiego zaczęłam się uczyć w tym roku, więc po rozmówki te sięgnęłam z ochotą. Szczególnie, że posiadam "Blondynkę na językach" i jestem z niej zadowolona.

Rozmówki te są opracowane w bardzo ciekawy sposób. Poruszają tematy najważniejsze w podróży, dotyczące sytuacji, które mogą nas zaskoczyć, oraz ułatwiają zwyczajną komunikację z obcokrajowcem. Znajdziemy tu więc zarówno podstawowe zwroty z kategorii: pogoda, w sklepie, jedzenie, hotel, na drodze, dni tygodnia, miesiące itp., ale także: stało mi się coś, jestem zatrzymany, zgłaszam przestępstwo, chcę się zabawić, jestem kibicem itp. Spis treści pomaga poruszanie się po potrzebnych w danym momencie obszarach; oprócz samych wyrażeń znajdziemy też listę słówek (w końcu czasem można użyć danego wyrażenia z innym potrzebnym słówkiem :)). Pod koniec rozdzialiku znajdziemy też odniesienia do powiązanych tematów - np. przy jedzeniu odnośnik do tematu restauracji, napojów, sklepu itd. Na samym końcu książki znajdziemy indeks, a także żółte strony z najczęściej używanymi w danym kraju zwrotami - mówionymi i pisanymi, chociażby na szyldach czy znakach. Uroku książeczce dodają odręczne rysunki autorki, za którymi przepadam.

Pod każdym wyrażeniem możemy znaleźć wymowę fonetyczną - czego nie było w "Blondynce". Pogrubione są akcentowane sylaby. Przykładowo: 

Jedyne czego w książce mi brakuje to płytka z dołączonymi przykładowymi zwrotami powiedzianymi zarówno po polsku jak i niemiecku, jednak możemy takiej próbki posłuchać na stronie:  http://www.gjksiazki.pl/mp3/NiemieckiCaloscZ2.mp3

Według mnie ten przejrzyście i ciekawie opracowany przewodnik po najważniejszych niemieckich zwrotach przyda się w każdej podróży, a także osobom, które po prostu chcą powiększyć zasób słownictwa :) W serii ukazało się jeszcze wiele innych języków : rosyjski, włoski, hiszpański, angielski, francuski - dla każdego coś miłego :)

8+/10

za egzemplarz recenzencki, wprowadzający mnie w tajniki języka naszych zachodnich sąsiadów, dziękuję z całego serca wydawnictwu

Dziadek Jacoba opowiadał mu najlepsze historie na świecie. Do tego stopnia realistycznie opisywał spotkane przez siebie stwory czy doświadczone sytuacje, że mały chłopiec święcie w nie wierzył. Na dowód swoich słów dziadek Portman pokazał mu kiedyś fotografie dziwacznych dzieci, z którymi kiedyś mieszkał w sierocińcu - niewidzialnego chłopca, lewitującą dziewczynkę, tylnoustą osobę... Jacob z wiekiem przestał wierzyć dziadkowi, a dziwne fotografie uznał za zwyczajny fotomontaż.

Kiedy był nastolatkiem jego życie obróciło się do góry nogami. Był świadkiem śmierci dziadka Portmana, który w ostatnich słowach przekazał mu, że zabiły go potwory, a wnuk musi odnaleźć "ptaszysko", by przekazać co się wydarzyło. Skołowany chłopak przeżywa szok - tym większy, że podczas sprzątania domu po dziadku odkrywa pewne przedmioty, które zaczynają składać wypowiedź umierającego w logiczną całość i nadawać jej sens... W końcu, przy aprobacie swojego terapeuty, postanawia wyruszyć na wyspę Carinholm, by odnaleźć stary sierociniec, jego dyrektorkę i dawnych mieszkańców, a przede wszystkim poznać sekret przeszłości dziadka Portmana. Rzeczywistość (a może nie?), którą tam zastaje okazuje się zupełnie nieoczekiwana i niewiarygodna...

Pomysł na historię jest według mnie genialny. Dodatkowo autor potrafi zbudować aurę tajemniczości, wprowadzić czytelnika w stan lekkiego strachu i niecierpliwego oczekiwania na rozwiązanie zagadki. Napięcie jest umiejętnie stopniowane, co sprawia, że od pozycji nie sposób się oderwać - książka wręcz "wsysa" w swój niesamowity świat. Powoli układane fakty tworzą niespodziewany obraz (nie?)rzeczywistości. 

Przyznam szczerze, że byłam zaskoczona, kiedy w połowie książki część układanki się ułożyła - nie tego się spodziewałam. Groza i strach powoli nabierały baśniowości. Jednak to właśnie ta nieprzewidywalna zmiana toru fabuły podbiła moje serce.

Ransom Riggs wspaniale wykreował świat swej powieści. Wykazał się też przy skonstruowaniu i prowadzeniu swoich bohaterów - postaci budzą emocje, a czytelnik może się do nich mocno przywiązać. Specyficzny klimat i nastrój budują zdjęcia osobliwych dzieci, co jakiś czas pojawiające się w książce. Już sam sposób wydania pozycji czyni ją wyjątkową.

[tego nie musisz czytać]

Na pierwszy rzut oka wydawać by się mogło, że to książka jak każda inna, ot, tyle, że z ciekawą historią. Błąd. Ransom Riggs, kierując pozycję głównie do młodzieży, stara się wpleść w popularne i topowe klimaty baśni i fantastyki tematy trudne i ważne. Dotkniemy tu tematu holokaustu i traumy, jaką II Wojna Światowa wywarła na tych najmłodszych, którym przyszło ją przeżyć. Osobliwość dzieci z sierocińca również nie jest tu bez znaczenia - strach, jaki wywołują w nas na początku książki, wynika z naszej niewiedzy i niezrozumienia. To tak jak w naszym realnym świecie - nie rozumiemy innych, podchodzimy do nich z dystansem, strachem lub wręcz niechęcią. Jak będziemy ich postrzegać, gdy ich poznamy?

[.]

Ransom Riggs stworzył niebanalną powieść, która ma szansę swoim klimatem, tajemniczością i cudowną historią porwać rzesze czytelników. Sam fakt, że Tim Burton zdecydował się podjąć reżyserii filmu, mówi wiele. Nie jest to kolejna pusta książka fantasy, którą możemy zapchać nudny wieczór. Jest to książka, która wypełni braki w naszych duszach i czytelniczych tęsknotach. Zasługuje na najwyższą uwagę i jeżeli macie ją w swoich listach "do przeczytania", przesuńcie ją na sam szczyt. Nie mogę się doczekać II części, ponieważ ta pierwsza pozostawiła mnie z ogromnym książkowym kacem i niedosytem.

10/10

książka z wyróżnieniem

za przeżycie niesamowitych przygód wraz z Jacobem i osobliwymi dziećmi, dziękuję z całego serca wydawnictwu

Jak często zdarza Ci się powiedzieć "zaraz się za to wezmę, tylko jeszcze sprawdzę pocztę / zrobię herbatę / podleję kwiatki / poukładam w szafie" - w internecie krąży już kolejny obrazek związany z prokrastynacją: "jeszcze tylko zamiotę pustynię". Często nie zdajemy sobie sprawy ile takie "nadprogramowe" czynności zjadają nam czasu. Te, które wydają nam się w momencie prokrastynacji arcyważne są tak naprawdę totalnie zbędne! Ale nie martwcie się - Michael Heppell przychodzi nam z pomocą ze swoim napisanym po ludzku i z humorem poradnikiem. Pomoże Wam on znaleźć zagubioną godzinę (a może więcej!), którą będziecie mogli wykorzystać np. na... czytanie ciekawych książek :)

Przede wszystkim muszę podkreślić - to nie jest kolejny typowy poradnik pełen pustych frazesów i regułek. Jest to, jak podkreśla autor nawet na okładce, poradnik przetestowany na żywym organizmie. Napisany po ludzku, przystępnie, z humorem, bez rozwodzenia się nad niepotrzebnymi faktami - przecież ten poradnik ma nam pomóc zaoszczędzić godzinę, a nie ją stracić! :) Sam autor w niektórych rozdziałach (szczególnie we wstępie) podkreśla - tego nie musisz czytać.

Ta krótka książeczka obfituje w masę przydatnych porad, technik radzenia sobie z prokrastynacją. Zaczynamy od rozpoznania - co zajmie nam tydzień (jest to naprawdę potrzebne do zaczęcia pracy z poradnikiem i może Was nieźle przerazić - ja załamałam ręce nad tym jak marnuję czas...). Polega ono na podzieleniu całego dnia na 15-minutowe bloki i zapisywania czym się w tych blokach NAPRAWDĘ zajmowaliśmy (u mnie bardzo dużo zajęło... bezcelowe chodzenie po internecie). W kolejnych rozdziałach dowiemy się już konkretnych metod usprawnienia planu dnia i do tego nie raz jeszcze się przerazimy tym jak marnujemy czas :)

Autor podpowiada jak sprawnie przeglądać pocztę, korzystać z portali społecznościowych (facebook naprawdę zabija nam dni!) i walczyć z innymi "przeszkadzajkami", planować spotkania, tworzyć funkcjonalne (!) listy zadań. Ku mojej uciesze znalazłam również osobny podrozdzialik dotyczący... czytania! Czyli jak wyrwać z dnia dodatkowe chwile, które pozwolą nam szybciej przeczytać upragnioną książkę :)

Świetnym pomysłem zastosowanym przez autora są rysunki kłódek na dole każdej strony, w które możemy wpisywać ile minut zaoszczędziliśmy stosując rady zawarte na stronie. Np. jeśli dzięki radom co do korzystania z poczty e-mail zyskaliśmy 5 minut wcześniej marnowanych na grzebanie w poczcie, zapisujemy je sobie - finalnie możemy podliczyć ile czasu zyskaliśmy, w porównaniu z naszą pierwotną 15-minutową tabelą :)

Kolejny super przydatny patent, to dwa pliki na specjalnej stronie internetowej dołączone do książki. Jest to wspomniana już 15-minutowa podziałka dnia (na szczęście nie musimy tracić czasu na przygotowanie jej samodzielnie :), oraz gotowa pusta lista zadań i zadań bojowych.

Książka jest świetnie opracowana, duża dawka humoru sprawia, że czyta się ją naprawdę z przyjemnością i w mgnieniu oka, a dodatkowo naprawdę uświadamia ile życia przecieka nam przez palce. Czas nad tym zapanować, a ta książeczka nie dość, że umili nam wieczór :) to pomoże okiełznać nieubłaganie pędzący czas. Przyda się to gimnazjalistom, licealistom i studentom (egzaminy, matury, sesje, licencjaty, a obok tego stosy książek czekających na przeczytanie, dawno niewidziani znajomi, dawno nieodpalane ulubione gry - to wszystko da się pogodzić!!!), a także ludziom dorosłym, pracującym lub wychowującym dzieci!

Bez bicia przyznaję, że jest to najlepszy poradnik jaki do tej pory przyszło mi czytać. POLECAM!

10/10

książka z wyróżnieniem

za świetny poradnik, który pomógł mi okiełznać swoją prokrastynację, dziękuję z całego serca wydawnictwu

Julię poznajemy w przytłaczającym więzieniu, w którym posiłek dostaje się raz dziennie, a żeby wziąć kilkuminutowy prysznic trzeba wygrzebywać skrawki mydła z odpływu. Dziewczyna jest odizolowana od świata, który powoli niszczeje - zarówno namacalnie jak i kulturowo. Komitet Odnowy ma własny plan na "odbudowę" wyjałowionej cywilizacji, który zaczyna się od strachu, głodu i unicestwienia wszelkich wielkich idei i dóbr wytworzonych przez człowieka. A Julia? Cóż. Dotyk Julii zabija.

Niepozornie przydzielony współwięzień, Adam Kent, który wydaje się dziewczynie znajomy, okazuje się być zdrajcą na usługach Warnera, pragnącego wykorzystać Julię jako swoją tajną broń do torturowania jeńców i niewygodnych jednostek. Siedemnastolatka trafia do kwatery Warnera, która staje się jej luksusowym więzieniem. Pilnujący jej Adam wkrótce odkrywa przed nią swoją drugą twarz, a Warner próbuje rozmaitych i dramatycznych sposobów, by złamać jej ducha i sprawić, by uległa jego woli.

Kolejna książka wykorzystująca motyw wynaturzonego dotyku. Cała fabuła osadzona jest w antyutopijnym świecie - umierającym, zagrożonym, w stanie uciśnienia, terroru i chaosu. Narratorką jest główna bohaterka. Poznajemy więc jej uczucia bez zawoalowania i domysłów, możemy też śledzić myśli, które próbuje odsunąć lub nie chce ich głośno wypowiedzieć - autorka zastosowała tu niesamowicie ciekawy zabieg przekreślania zdań. Tahereh Mafi po mistrzowsku posługuje się wyszukanymi metaforami i opisami, które znacznie ubarwiają szary i zimny świat przedstawiony w powieści.

Akcja dzieje się szybko, często pojawiają się niespodziewane jej zwroty. Niemniej jednak były momenty, które mnie rozdrażniły. [ W TYM ZDANIU SPOILER!!! ] Nie wiem jakim cudem Adam i Julia zdołali ukrywać swoją relację przed Warnerem, nawet po zdjęciu kamer, skoro drzwi do jej pokoju nigdy nie były zamykane, a oni wymykali się na "niepotrzebne spacery" po budynku.

Niestety motyw nadprzyrodzonego dotyku w tym momencie (po przeczytaniu 3 innych książek z nim związanych) jest już dla mnie mocno oklepany, może dlatego książka nie znalazła wielce specjalnego miejsca w moim sercu. Szybko i dynamicznie rozwijające się uczucie - i przedstawione w tak cielesny sposób (jak w Dotyku Jus Accardo) - jest już chyba nie na moje lata - choć przyznaję, że zostało opisane w bardzo ładny sposób.

Zastanawia mnie sam fakt pochodzenia autorki. Tahereh Mafi jest muzułmanką. Czy własne doświadczenia skłoniły ją do napisania książki, której podstawą (choć ufantastycznioną) jest zakazany dotyk?

Myślę, że gdybym sięgnęła po tą pozycję przed zapoznaniem się z innymi "dotykającymi" powieściami młodzieżowymi, dałabym jej zdecydowanie wyższą notę. Na pewno sięgnę po kolejne części serii kiedy zostaną wydane polskim nakładem.

7/10

Bradin Rothfeld jest sławnym piosenkarzem. Zespół Bitter Grace, który założył ze swoim bratem Tomem, jest narażony nie tylko na natrętnych paparazzi, ale również nieugięte i namolne fanki. Chłopak prawie nie ma upragnionej prywatności, wszędzie chodzi ze swoim ochroniarzem i nie rozstaje się z ciemnymi okularami. Kiedy spędzając noc na lotnisku z powodu spóźnionego lotu spotyka Ally, nie ma pojęcia czy może jej ufać. Jednak wystarczy kilka chwil rozmowy z dziewczyną i Brade orientuje się, że Al nie ma pojęcia kim jest. Pierwszy raz od dawna może swobodnie rozmawiać i czuć się jak zwyczajny, niepozorny (może poza delikatną, kobiecą urodą ;) dziewiętnastolatek. Ally również czuje się inaczej rozmawiając z Bradinem. Swobodnie. Czego nie może powiedzieć spędzając czas z chłopakiem, z którym łączy ją beznadziejny, toksyczny układ.

Znajomość nie kończy się na lotnisku, ale jej dalszy ciąg ma bardzo różne oblicza - od barwnych, pięknych i wzruszających po absolutnie zaskakujące i wręcz tragiczne.

Nina Reichter swoją powieść zaczęła pisać jako fanfic na blogu. Dowiadując się o tym miałam mieszane uczucia, jednak te, które wyniosłam z lektury książki sprawiły, że wprost nie mogę się doczekać na kolejny tom. Powieść jest napisana w bardzo dobrym stylu. Potrafi pochłonąć czytelnika na całą noc i sprawić, że zapomni o całym świecie. 

Bohaterowie i historia opisana przez autorkę wzbudzają wiele emocji. Od złości, zniecierpliwienia, przez wzruszenie, radość, smutek, aż po przerażenie. Na dodatek mimo iż opowieść jest kompletnie odrealniona (niecodziennie spotyka się na lotnisku gwiazdę rocka i rozmawia z nią jak ze starym kumplem) wydaje się niesamowicie bliska.

Autorce udało się napisać książkę, która spodoba się nie tylko młodzieży, ale też starszym czytelnikom. Jest to opowieść o wielu aspektach życia. Niełatwych, poplątanych sytuacjach, presji rodziny, szukaniu własnej tożsamości, pragnieniu spokoju, szczęścia, bliskości... o tym jak powstaje prawdziwa więź między dwojgiem ludzi. Więź, która nie zawsze ma jedną barwę, a życie wcale nie jest skłonne ułatwić jej trwanie.

Nina Reichter potrafi tworzyć zarówno piękne tło, rzewne sceny jak i pełne grozy, nieoczekiwane zwroty akcji. Nie spodziewałam się tak złożonej historii, w której napięcie jest umiejętnie stopniowane.

Na dodatek w książce aż roi się od "skrzydlatych słów", wymyślonych przez samą Ninę - pięknych porównań, życiowych wniosków ubranych w doskonale dobrane szaty zdań. To sprawia, że "Ostatnia spowiedź" jest nie tylko świetną rozrywką na wieczór, ale także podróżą przez własne, głębokie refleksje.

Recenzję chcę zakończyć cytatem, który - mam nadzieję - pozwoli Wam odczuć choć przez chwilę niesamowity klimat "Ostatniej spowiedzi"

9+/10 

za egzemplarz recenzencki tej niecodziennej powieści, dziękuję z całego serca Panu Tomaszowi

zapraszam Was na facebookowy fanpage Ostatniej Spowiedzi:

https://www.facebook.com/OstatniaSpowiedz?fref=ts
oraz do przeczytania darmowego (obszernego) fragmentu:
https://www.facebook.com/OstatniaSpowiedz/app_244941278899099

Poradniki Samo Sedno jeszcze nigdy mnie nie zawiodły. Są świetnie opracowane, zawierają masę cennych informacji i przyjemnie się z nimi pracuje. Dziś chcę Wam zaprezentować pozycję, która pomaga się zrelaksować i pokazuje w jaki sposób walczyć ze stresem.

W początkowych rozdziałach dowiemy się wiele na temat samej istoty stresu - czym jest, skąd się bierze, jak wpływa na nasz organizm, czy w ogóle mamy na niego wpływ? Poza niezwykle przydatnymi informacjami znajdziemy tu też ćwiczenia i test na poziom stresu. Dowiemy się także jaki stres może nas spotkać w pracy i czym pod jego względem różnią się kobiety i mężczyźni.

Dalsza część poradnika to wielorakie i dokładnie wyjaśnione techniki radzenia sobie ze stresem - od zdrowego odżywiania i dobrego zarządzania czasem, przez pozytywne myślenie, pracę z afirmacjami, aż po medytację, technikę twórczej wizualizacji, pracy z czakrami i muzykoterapię. Ta różnorodność opisanych przez Panią Dagmarę Gmitrzak sposobów na pokonanie blokującego nas stresu jest jednym z najmocniejszych plusów pozycji - każdy może poznać i dopasować do swoich aktualnych potrzeb odpowiedni rodzaj relaksacji.

Co ważne autorka rozpatruje problem pod wieloma kątami, a techniki relaksacji i walki ze stresem przez nią przedstawione mają różnorakie korzenie - psychologiczne, socjologiczne, dalekowschodnie...

Jak zwykle w przypadku poradników z serii Samo Sedno, pod względem technicznym - jestem pod wrażeniem. Tak właśnie powinien być napisany każdy dobry poradnik. Znajdziemy tu wiele wypunktowań, tabelek, rysunków, ważniejsze i ciekawsze informacje zawarte są w ramkach, a każdy rozdział podsumowano w krótkich punktach. Ktoś mógłby powiedzieć "po co te powtórzenia" - otóż stymuluje to umysł czytelnika do lepszego zapamiętania ważnych kwestii i co więcej, pomaga utrzymać koncentrację. Zbity tekst, nawet podzielony na podrozdziały, byłby przyswojony dużo gorzej niż tak rozmaicie opracowany.

Ten poradnik pomoże Wam poznać stres od podszewki, dobrać odpowiednią technikę radzenia sobie z nim, a także patrzeć na życie bardziej pozytywnie i... częściej się uśmiechać :) Dołączona do niego płyta z relaksacyjną muzyką, prowadzoną przez autorkę relaksacją i wizualizacją jeszcze to ułatwi. Gorąco polecam!

8/10

Za możliwość pracy z tym świetnym poradnikiem i szansę uniknięcia stresu tuż przed obroną licencjatu ;) dziękuję z całego serca wydawnictwu

oraz autorce, Pani Dagmarze Gmitrzak

Jan Polkowski (ur. 1953) jest polskim poetą, pisarzem, wydawcą, redaktorem, a także działaczem NSZZ Solidarność. W okresie stanu wojennego był działaczem opozycji demokratycznej i niezależnym wydawcą internowanym. W swoim życiu pełnił bardzo wiele funkcji, wiele z nich związanych było z Krakowem, w którym mieszka (1996 - prezes Agencji Rozwoju Miasta w Krakowie; 2003-2004 członek zarządu Małopolskiej Agencji Rozwoju Regionalnego S.A. w Krakowie); był także dyrektorem Biura Zarządu i Spraw Korporacyjnych TVP S.A., a także właścicielem filmy public relations - jako, że jest specjalistą w dziedzinie komunikacji społecznej.

Jan Polkowski w 2007 roku został odznaczony przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, natomiast w roku 2010 otrzymał dwie nagrody: im. Andrzeja Kijowskiego (za tomik wierszy Cantus), a także Medal "Niezłomnych w Słowie".

Obecnie jest redaktorem naczelnym portalu Portalfilmowy.pl *

Książka Ślady Krwi zostanie wydana nakładem Wydawnictwa M dnia 23.04.2013. Poniżej opis wydawnictwa.

"Ślady krwi"  to niemal sensacyjnie rozwijająca się opowieść o czterech kolejnych pokoleniach rodziny, której koleje poznajemy podczas odzyskiwania i odkłamywania pamięci przez głównego bohatera. Powieść nie została napisana dla prostego pokrzepieniu serc. Ale chociaż odkryta prawda boli jeszcze mocniej daje w zamian szansę na jednostkowe i wspólnotowe ocalenie. 

Napisana z rozmachem powieść Jana Polkowskiego to niezwykła próba rozmowy z Polakami o ich współczesnej kondycji za pomocą sięgnięcia po ważne składniki narodowej tożsamości – zmagania z niemieckim i rosyjskim totalitaryzmem, doświadczenie absurdalnej rzeczywistości PRL, walka o niepodległość, dramat kolaboracji, pamięć Kresów, dylematy wiary w Boga, ale i bogata tradycja kulturowa – jak choćby opisy Wołynia odsyłające do Pana Tadeusza – to wszystko składa się na wielką, polifonicznie opowiedzianą przygodę polskiego losu. Mimo pesymizmu i wiernego obcowania z polską klęską autor daleki jest od stereotypowego rozmiłowywania się w martyrologii. Pozostaje ironicznym i niezależnym obserwatorem. W tym leży siła Śladów krwi.

Czytelnicy, którzy poszukują w literaturze poważnej próby zmierzenia się z polskością na serio, a dla  których styl, piękno języka i ciągłość kultury nie są obojętne, na pewno się nie zawiodą!

*Źródło: Wikipedia

Melanie May jest policjantką w Charlotte, spokojnym miasteczku w Karolinie Północnej. Do tej pory zajmowała się drobnymi przestępstwami, więc kiedy przychodzi jej się zmierzyć ze sprawą morderstwa na tle seksualnym rodzą się w niej sprzeczne emocje. Z jednej strony nie może znieść widoku miejsca zbrodni. Z drugiej zaś, ambitna kobieta postanawia dołożyć wszelkich możliwych starań by znaleźć mordercę. Jest zdeterminowana tym bardziej, że po zabójstwie kobiety dochodzi do serii zagadkowych morderstw - ofiarami są mężczyźni, często mający wiele na sumieniu i problemy z prawem. W rozwikłaniu zagadki policjantce przychodzi z pomocą profiler, Connor Parks.

Oprócz wątku czysto kryminalnego jakim jest pogoń za seryjnym mordercą, mamy w książce wiele innych, pobocznych. Każde z głównych bohaterów obciążone jest własnymi problemami. Melanie próbuje pogodzić pracę z trudami bycia samotną matką. Connor Parks również przytłoczony jest niemałymi przeciwnościami losu. 

Było to moje pierwsze spotkanie z autorką, również jedna z pierwszych lektur o charakterze kryminalnym, bowiem ten gatunek czytam niezwykle rzadko. Muszę przyznać, że książka dostarczyła mi naprawdę dobrych wrażeń. Do samego końca nie udało mi się rozwikłać zagadki, chociaż chwilami byłam pewna, że wiem jak to się skończy. Akcja powieści toczy się wartko, bez zbędnych przeciągaczy, co sprawia, że ciężko się od niej oderwać. Erica Spindler w swój trzymający w napięciu kryminał zdołała wpleść także wątek miłosny. Osobiście uważam, że nawet gdyby go nie było to książka byłaby naprawdę kawałem dobrej lektury, ale myślę, że można to potraktować jako pewnego rodzaju uśmiech do czytelniczek, które z kryminałami na co dzień nie mają styczności.

Bohaterowie są wyraziści, nieprzerysowani. Zdarzają się nawet humorystyczne dialogi między dwójką głównych postaci, które sprawiały, że mimo ciężkiego wątku głównego, książkę czytało się z większą lekkością.

Mogę polecić tą książkę osobom, które tak jak ja dopiero wchodzą w świat kryminałów. Myślę, że będzie to udane literackie przeżycie. Czytelnicy, którzy dłużej "siedzą" w tym gatunku również mogą znaleźć w powieści Erici Spindler coś ciekawego.

6+/10

za ciekawą, trzymającą w napięciu kryminalną przygodę, dziękuję z całego serca wydawnictwu

Początek XX wieku, Szwajcaria. Marta Schneider nie ma łatwego dzieciństwa. Agresywny i despotyczny ojciec bardzo źle ją traktuje. Obwinia za szkolne niepowodzenia starszego syna, wytyka, że jest brzydsza od swej młodszej siostry, za błahostkę potrafi nawet uderzyć. Jedyne oparcie dziewczyna znajduje w swojej schorowanej matce, a także szkolnej przyjaciółce. Niestety w wieku zaledwie 12 lat ojciec postanawia zakończyć jej edukację i wysłać do pracy. Tak Marta zaczyna zdobywać doświadczenie (bo wszystkie pieniądze czy produkty, którymi płacą jej pracodawcy, zabiera ojciec). W dzienniku, który otrzymała od przyjaciółki, by zapisywać przygody, woli zapisywać poznane przepisy. Chętnie uczy się też o prowadzeniu pensjonatu i marzy o założeniu własnego. W końcu rodzinne tragedie, na które dziewczyna zupełnie nie była przygotowana, pchają ją do ostatecznego opuszczenia rodzinnego kraju. Tylko dzięki uporowi i determinacji dziewczynie udaje się przetrwać i nauczyć tego, czego nigdy nie zdążyła w szkole - upragnionych języków obcych. Anglia okazuje się przystankiem na krótko. Krajem sprzyjającym jej planom okazuje się Kanada. Tam Marta wreszcie zakłada wymarzony pensjonat i... rodzinę - z którą wkrótce przenosi się do Kalifornii - choć nie tak to sobie wyobrażała.

Książka Francine Rivers jest oparta na faktach - opowiada historię babci i matki autorki. Tym bardziej godny podziwu jest upór młodej Marty, która sama toruje sobie drogę w nieznanym świecie. Bez wykształcenia, jedynie z dorywczym doświadczeniem z różnych kuchni i hoteli, udaje jej się nauczyć języków i wywalczyć sobie miejsce w życiu. Rodzina okazuje się być trudnym wyzwaniem dla kobiety. Naznaczone cierpieniem lata dzieciństwa odbijają się na stosunku matki do swych dzieci, szczególnie do najstarszej Hildemary. Miłość Marty do dzieci jest niezaprzeczalna, jednak trudna i ukształtowana ciężkimi doświadczeniami. Życie krętymi drogami prowadzi i kształtuje relacje matki i córki, a one same stają przed ciężkimi wyborami i trudnym rachunkiem sumienia.

Francine Rivers w bardzo ciekawy i barwny sposób opowiada o losach Marty i jej późniejszych relacjach z córką. Potrafi w piękny sposób ukazać zarówno cnoty bohaterek jak i ich słabości i niedoskonałości. Książka napisana jest przystępnym językiem, rozdziały urozmaicone są listami - które w polskim wydaniu są pisane ładną, stylizowaną czcionką.

W książce nie brakuje też odniesień do Boga i wiary, jednak wiedząc, że Francine Rivers jest jedną z najznamienitszych autorek powieści chrześcijańskich bałam się trochę, że ten aspekt przyćmi całą historię. W żadnym wypadku tak nie jest, choć niewątpliwie jest to bardzo ważny element spajający całość historii.

Historia opowiedziana przez Francine Rivers jest piękna i poruszająca. Fabuła biegnie szybko, nie ma czasu na nudę, a czytelnik może odczuwać głód ciekawości, co skutkuje zupełną niemożnością oderwania się od tej pozycji. Polecam szczególnie osobom, które chcą przeżyć niesamowitą, wzruszającą podróż w czasie, prowadzącą do głębokich życiowych refleksji.

Rodzina jest jak barwna mozaika ułożona z najróżniejszych szkiełek. Każde ma inny kształt, inną barwę, jedne są większe, inne mniejsze, niektóre ulokowane w centrum, a niektóre zupełnie na obrzeżach, jednak razem tworzą pewną całość, naznaczoną wspólną historią, która mocniej, lub słabiej, spaja je ze sobą. W ludziach istnieje naturalna potrzeba poznania swych korzeni. Jako dzieci czy nastolatkowie jesteśmy ciekawi jak to było kiedyś, podczas wojny, jak żyli nasi dziadkowie, jak nasi rodzice radzili sobie z realiami PRLu, stanu wojennego. Ciekawość doprowadza do pytań, a odpowiedzi często są pięknymi, barwnymi historiami, o których już nigdy nie chce się zapomnieć - rodzi się potrzeba spisania ich. Wspomnień bliskich, a potem i naszych, o naszej rodzinie, jej historii, krążących po niej anegdotkach, blaskach i cieniach. Pani Anna Drzewiecka zdecydowała się własne spisane wspomnienia opublikować, co zaowocowało niezwykle ciepłą i wzruszającą książką, "Ciotki".

Wielki dom pod lipą był oazą spokoju dla kilku pokoleń rodziny Pani Anny. Zbudowany rękoma jej prapradziadka był miejscem narodzin jej prababci, a następnie babci Tekli i jej rodzeństwa. Dom ten był świadkiem beztroskiego dzieciństwa, rodzinnych tragedii, ślubów, powiększania się familii, a także ostatecznego pożegnania, gdy wołyńska ziemia zaczęła zbierać żniwo II Wojny Światowej. Wtedy to dziadek Jan, babcia Tekla wraz ze swymi licznymi dziećmi zaczęli wędrówkę, która na zawsze zmieniła życie ich wszystkich.

Mała Ania miała aż osiem ciotek, ukochaną babcię, dziadka, szkolne i podwórkowe koleżanki i ogromną wyobraźnię - najważniejsze filary jej dzieciństwa, na których później zbudowała swoją przyszłość, znalazły specjalne miejsce we wspomnieniach spisanych z niepokonaną dziecięcą wrażliwością. Wszystkie ciotki, choć diametralnie różne, to niesamowicie barwne i nieszablonowe postaci. Historia każdej z nich porusza, wywołuje uśmiech lub współczucie, czasem nawet wyciska łzę. W historiach tych odnajdziemy smaki dzieciństwa, zapachy kuchni, ogrodów, podwórek. Ciocie, wujkowie, ich domy i relacje, zapamiętane dziecięcym okiem - okiem wrażliwego, niewymagającego, choć dociekliwego, obserwatora. W tym tkwi cała niesamowitość tej na pozór prostej książki. Dotykanie zatrzymanego czasu czyjejś zwyczajnej - a tak niezwykłej - rodziny, jest prawdziwym przeżyciem, nie tylko literackim. W ludziach, ich życiowych opowieściach, zamknięta jest magia przeszłości, czegoś co już nie wróci, tajemniczego i pociągającego; zamknięty jest czas wypełniony smakiem bożonarodzeniowych ciast, pierwszymi miłościami, emocjami i przeżyciami wtedy najważniejszymi, najcenniejszymi, po których teraz zostały tylko - lub aż - tętniące barwami wspomnienia.

Od strony technicznej pozycja jest świetnie opracowana i przyjazna dla czytelnika. Każda postać czy ważniejsze wspomnienie ma wydzielony rozdział. Autorka słowami maluje obrazy, które pobudzają wyobraźnię i uczucia do głębi. Książka powoli wciąga od pierwszych stron i nie wypuszcza ze swych ciepłych objęć aż do ostatniej.

Książka Pani Anny Drzewieckiej jest takim zatrzymanym zegarem, z którego wyczytamy nie tylko słowa i obrazy, ale także te smaki, uczucia, zapachy, radości, smutki utkane w przepiękny pejzaż (nie)zwykłych historii. Nie potrafię nie dać jej najwyższej oceny, bo mimo, że odłożyłam ją na półkę jakiś czas temu, to nadal część tej opowieści żyje we mnie. Tak właśnie buduje się pomniki tym, którzy odeszli, by pamięć po nich trwała.