Katarzynę poznajemy jako dorastającą dziewczynkę, nie zdającą sobie sprawy jak wiele dramatów rozegra się w jej życiu, jak wpływową osobą się stanie, jak wiele cierpień, wyrzeczeń i intryg wypełni jej ziemski czas. Walka o miłość i szacunek poślubionego w bardzo młodym wieku męża, Henryka II Walezjusza, pragnienie spełnienia ciążącego na niej obowiązku wydania męskich potomków spadkobiercy francuskiego tronu, będzie jedną z lżejszych, które przyjdzie jej stoczyć. Katarzyna na francuskim dworze przechodzi ogromną przemianę. Znosząc rozliczne upokorzenia, wciąż idzie naprzód z podniesioną głową, uczy się zimno kalkulować, podejmować ciężkie decyzje. Umiejętności te wkrótce okazują się przydatne - niespodziewanie kobieta zostaje królową regentką i to na niej ciążą teraz wszelkie polityczne obowiązki.

Historia pisana jest w konwencji narracji pierwszoosobowej, dzięki czemu poznajemy nie tylko bieg wydarzeń, ale także uczucia i myśli Katarzyny, możemy obserwować jej wewnętrzną przemianę. Ten typ narracji nadaje też lekkości powieści, która niesie ze sobą wiele istotnych historycznych faktów - stają się one łatwiej przyswajalne dla czytelnika. Mocną stroną książki jest szybkie i konkretne tempo - nie ma tu miejsca na rozwodzenie się nad wydarzeniami, czy nużące momenty przeciągane na siłę. Nie znajdziemy tu też mocno stylizowanego języka, jednak jest on tak skonstruowany, że wraz z opisami miejsc i obyczajów, dopełnia klimatu wczesnorenesansowych realiów w jakich osadzona jest powieść.

Jestem niezwykle zaskoczona świetną kreacją głównej bohaterki. Przyzwyczaiłam się, że mimo niepisanego obowiązku przekazania obiektywnej prawdy ciążącego na autorach książek historycznych, główni bohaterowie przechylają się w bądź pozytywną bądź negatywną stronę. Tu mamy do czynienia z bohaterką posiadającą zarówno szereg zalet jak i wad. Mimo tej niejednoznaczności zapałałam ogromną sympatią do Katarzyny, która swą postawą nieraz prezentowała niezłomny hart ducha i ogromną siłę, mimo wielu tragicznych chwil, które ją dotykały od czasów dzieciństwa.

Myślę, że autor spokojnie mógł próbować stworzyć ze swojej powieści dzieło dłuższe, kilkutomowe, i na pewno znalazłby jego amatorów. Skondensowana i skrócona, potraktowana nieco po macoszemu historia Katarzyny Medycejskiej, jest jednak wciąż powieścią przynoszącą ogromną czytelniczą satysfakcję, szczególnie dla osób lubiących beletrystykę historyczną.

Zdecydowanie polecam lekturę Wyznań Katarzyny Medycejskiej, są one bowiem literaturą na wysokim poziomie, przystępną dla każdego czytelnika.

8+/10

za niesamowitą historyczną podróż wraz ze wspaniałą lekturą, dziękuję z całego serca