O Księdze Wieszczb słyszałam już jakiś czas temu. Pozytywne opinie zachęciły mnie do sięgnięcia po nią gdy ukazała się w polskim przekładzie. Przyciągnęła mnie obietnica magicznej przygody i odkrywania rodzinnych tajemnic.

Powieść ma dwa poziomy. W pierwszym narratorem jest główny bohater, Simon Watson, bibliotekarz, któremu opłakany stan rodzinnego domu stojącego na klifie, a także cięcia budżetowe w miejscu pracy spędzają sen z powiek. Na dodatek dociera do niego dziwna przesyłka - starodawna księga, która ma rzucić światło na historię jego rodziny. Specyficznej, cyrkowej rodziny, w której co pokolenie samobójczą śmiercią przez utopienie umiera kobieta.

Drugi poziom to historie z przeszłości dotyczące obwoźnego cyrku Peabody'ego i jego osobliwości - magiczna, pełna sekretów, wciągająca opowieść, odpowiednio dozowana czytelnikowi, przerywana w kulminacyjnych momentach dociekaniami Simona.

Aż trudno uwierzyć, że Księga Wieszczb jest debiutancką powieścią Eriki Swyler. To historia dopieszczona, z umiejętnie budowanym napięciem, tajemnicą, którą odkrywa się z zaciekawieniem, z lekkim dreszczykiem. Żałuję tylko, że niektóre poboczne (a odgrywające ważną rolę) postaci jak Enola czy Frank zostali potraktowani odrobinę po macoszemu, oraz, że ciężko było mi polubić głównego bohatera. Prawdziwą siłą książki nie są jednak - o dziwo - bohaterowie z czasów teraźniejszych, a odkrywana powoli na kartach starodawnych ksiąg tajemnicza historia trupy cyrkowców.

Pomimo pewnych aspektów, które według mnie mogły być lepiej wykorzystane lub bardziej rozbudowane, Ksiega Wieszczb oczarowała mnie. To książka dla tych, którzy lubią owiane tajemnicą opowieści, odkrywanie rodzinnych sekretów i historie doprawione odrobiną magii. 

8/10

Nina Braun próbuje pozbierać się po tragicznej stracie najbliższych. Życie nieubłaganie toczy się dalej, a co za tym idzie Nina musi:

a) zająć się dziećmi;

b) uratować swoją restaurację;

c) wytrzymać z osobliwymi teściami;

e) wziąć udział w niecodziennym wydarzeniu jakim jest ślub siostry z tajemniczym mężczyzną;

f) przy tym wszystkim nie zwariować!

Jak się nie zakochać jest trzecią z cyklu książek o Ninie Braun i pierwszą autorstwa Niny Majewskiej-Brown, po którą sięgnęłam. Dobrze czyta się ją jako osobną część, ale w czasie lektury postanowiłam, że muszę poznać poprzednie losy głównej bohaterki. Mimo trudnego tematu straty jaki dotykany jest w powieści, całość jest utrzymana w dość komediowym charakterze. Czuje się tu też wtrącenia własnych poglądów autorki, z którymi niekoniecznie się zgadzam, ale nie zaważyło to na mojej ocenie.

Uwielbiam czytać autorów (lub tłumaczy), w których stylu można wyczuć polonistyczne wykształcenie. Rzadko sięgam po polskie powieści dla kobiet z powodu ubogiego słownictwa i trudności w poprawnym składaniu zdań z czym boryka się wiele pisarek (przynajmniej tych, z którymi się zetknęłam). Na szczęście czytanie Niny Majewskiej-Brown to czysta przyjemność! Na plus jest też dynamika książki - ciągle coś się dzieje i nie ma czasu na nudę. Na uwagę zasługuje też bardzo ładne wydanie - zaczynając od okładki, przez papier, na składzie kończąc.

Spędziłam z tą powieścią bardzo miłe chwile i z czystym sumieniem mogę polecić ją osobom, które poszukują czegoś lekkiego, kobiecego, dobrze napisanego, z wyrazistą bohaterką i inteligentnym humorem. Po przygodzie z tą, trzecią już częścią przygód Niny, sięgnę też po poprzednie, licząc na równie udane spotkanie z autorką.

7/10