Grudzień to miesiąc pod znakiem świątecznych przygotowań - a do tego zaliczam również czytanie świątecznych książek i oglądanie filmów z zimową atmosferą. W tym roku zaczęłam od Sztucznej Brody Świętego Mikołaja autorstwa Sir Terry'ego Pratchetta. Do Świata Dysku próbowałam podejść parę razy, jeszcze jako nastolatka, ale chyba nie byłam na to gotowa.

Seria jest na liście moich koniecznie-przeczytaj, więc jako "wstęp" postanowiłam przeczytać ten krótki zbiór świątecznych opowiadań. Wydaje się, że był to strzał w dziesiątkę, po pochłonęłam Sztuczną Brodę... w jeden wieczór i czułam niedosyt zamykając książkę. Opowiastki są niezwykle zabawne i ciepłe, humor Pratchetta jedyny w swoim rodzaju i bardzo inteligentny. Czytając o wybuchającym placku z mięsem sama wybuchłam śmiechem. Do tego szczypta brytyjskiej kultury wpleciona w historyjki sprawiła, że - dla mnie - była to wręcz lektura idealna. Opowiadania trafią do małych i dużych czytelników i na pewno zachwycą każdego z nich. Ja na pewno sięgnę po książkę jeszcze nie raz, również w języku angielskim, aby pełniej doświadczyć pióra Pratchetta.

Klasa Pani Czajki to wznowienie zbioru opowiadań, które na początku lat '00 pojawiały się na łamach Victora Gimnazjalisty. Bohaterami książki są gimnazjaliści rozpoczynający naukę w nowej szkole. Trafiają pod skrzydła polonistki, Barbary Czajki - autorka inspirowała się własną polonistką z czasów dzieciństwa (Barbarą Czajką).

Maciek, Małgosia, Kamila, Michał, Kaśka i inni uczniowie na kartach opowiadań przeżywają pierwsze zauroczenia i zawody miłosne, uczą się nie oceniać innych po pozorach, wdają się w kłótnie, intrygi, dojrzewają...

Jestem dzieckiem lat '90 i jednym z pierwszych roczników, który uczył się w gimnazjum. Z tą książką zetknęłam się już wcześniej, jednak nigdy nie miałam okazji jej przeczytać. Być może z moich recenzji wiecie, że nie przepadam za pozycjami młodzieżowymi napakowanymi wątkami seksualnymi, dlatego postanowiłam sprawdzić jak na ich tle prezentuje się ten niepozorny zbiór opowiadań. Byłam zaskoczona jak dużą przyjemność - zważając na mój wiek - przyniosła mi lektura tej książki.

Akcja opowiadań rozgrywa się w latach, kiedy ja sama chodziłam do gimnazjum. Realia opisywane przez autorkę świetnie do mnie przemawiały - to wtedy zaczęliśmy używać telefonów komórkowych, które dopiero stawały się dostępne dla przeciętnych konsumentów w naszym kraju. Szał na breloczki ze zwierzątkami (pewnej jeszcze do dziś znanej firmy) sama przeżywałam razem z koleżankami ze szkoły. Spędzanie wolnego czasu również różniło się od tego teraz... jasne, zdarzało nam się już wtedy spędzać godziny przed komputerem, ale gry planszowe były główną atrakcją każdej imprezy.

Klasa Pani Czajki opowiada o młodzieży zdrowej, popełniającej błędy, ale rozważnej i wartościowej. Z każdego opowiadania można wynieść mądre przesłanie. Różnorodność postaci i ich problemów, przygód, sprawia, że każdy młodszy czytelnik znajdzie tu jakiś punkt wspólny ze swoim własnym nastoletnim życiem. Z czystym sumieniem mogę polecić tę pozycję młodszym gimnazjalistom i uczniom ostatnich klas szkoły podstawowej - być może zaskoczy ich życie bez facebooka i telefonów z wifi, ale przeżycia bohaterów są na tyle uniwersalne, że na pewno nikt przy Klasie Pani Czajki nie będzie się nudził.

7+/10

Kora to zbiór opowiadań, który po zamknięciu książki pozostawił mnie z uczuciem ciężkiego serca, ale też niedosytu. Lorrie Moore nie podaje nic na tacy, nic wprost - historie tka z niebanalnych metafor, posługując się kunsztowną stylistyką. Nie jest to pozycja z gatunku "łatwych, lekkich i przyjemnych". Kora wymaga od czytelnika wrażliwości i refleksji.

Opowiadania te traktują o ludzkim cierpieniu, stracie, tęsknocie, pragnieniu bycia kochanym i potrzebnym. Są gorzko-słodkie, lekko ironiczne, do bólu przenikliwe i nieco mroczne.

Opowiadania same w sobie mogą być lekko przytłaczające. Siłą Lorrie Moore jest jednak styl jej pisania - niezwykle wyszukany i złożony, finezyjny, wręcz artystyczny.

Jednym z opowiadań, które zrobiło na mnie największe wrażenie jest "Strata czasu" - opowieść o małżeństwie, które nie przetrwało do sakramentalnego póki śmierć nas nie rozłączy, o złudzeniach i nadziei opuszczonej kobiety, o gasnącym  w bólu płomieniu uczucia. 

Nie bez powodu Kora została okrzyknięta jedną z 10 najlepszych książek 2014 przez Publisher's Weekly. Mimo, że cierpkość i smutek wyzierające ze stron mogą niektórych czytelników zniechęcać, warto tę pozycję przeczytać w całości i podjąć refleksję nad czytanym tekstem. Czy jest to karykatura społeczeństwa i jego bolesnych problemów, czy raczej boleśnie wyeksponowana i obnażona rzeczywistość? Skłaniam się ku temu drugiemu twierdzeniu, pozostając pod wrażeniem błyskotliwego, choć mrocznego, humoru i piękna jakie można znaleźć pomiędzy wierszami opowiadań Lorrie Moore.

7/10

za egzemplarz recenzencki dziękuję

Zagubieni Chłopcy nigdy nie dorośli. Są dzieciakami uwięzionymi w męskich, silnych ciałach. Bez wahania można stwierdzić, że cechuje ich jedno wspólne zjawisko: syndrom Piotrusia Pana. A z Piotrusiem Panem mają jeszcze więcej wspólnego. Są zrodzoną w głowie autora kontynuacją bajki z naszego dzieciństwa, zaprawioną inspiracjami zaczerpniętymi z kultowych seriali takich jak "Sons of Anarchy" czy "Walking Dead".

Zabierając się za czytanie "Chłopców" musicie się przygotować na niewybrednie wulgarny język, ogromną dawkę mocnego, szowinistycznego humoru i dozę dosadnej brutalności. Tu nie ma miejsca na cackanie się ze słowami. 

Chłopcy znani nam z Piotrusia Pana cieleśnie dorośli, choć wciąż nie są dojrzali. Manifestują to na różny sposób, podchodząc lekko do życia, także swojej cielesności. Jedynie Stalówka dorósł naprawdę. Milczek, Kędzior, Kruszyna, Bliźniacy - wszyscy odziani w ciężkie skóry, zabawiający się z przygodnymi dziewczynami i łamiący wszelkie przepisy bezpieczeństwa drogowego gnając na swoich motorach. A wraz z nimi Dzwoneczek - seksowna gang-mama. Bajka dawno się skończyła.

Oczekiwałam liniowej powieści fabularnej, otrzymałam zbiór opowiadań, dla których mostem są bohaterowie i środowisko, w którym żyją. Nie wpływa to w negatywny sposób na książkę. Czyta się ją dobrze, mimo wielu momentów, które odradzałabym wrażliwym czytelnikom. Do tej pozycji trzeba się psychicznie przygotować - chyba, że czytelnikiem jest "typowy" facet, któremu nieobce są ataki zombie i wszechobecny, niezobowiązujący seks.

Osobiście spodobała mi się konwencja przekształcenia znanej bajki w ciężką i męską wersję. Męscy czytelnicy znajdą tu wszystko co ich kręci - motory, kobiety, broń, ciężką muzykę, bijatyki, krew (nawet rozprute flaki), ale także odrobinę magii.

Opowiadania są zróżnicowane pod względem brutalności i "hardcore'owości". Pierwsze są zdecydowanie mocniejsze niż kolejne. Dzięki temu książka trafi do osób o mniejszej i większej wrażliwości. Dodatkowo książkę uatrakcyjniają mistrzowskie ilustracje.

Jestem zwolenniczką delikatniejszej literatury, jednak to co zaserwował mi Jakub Ćwiek przełknęłam i ze zdziwieniem stwierdzam, że mimo momentów, gdzie miałam ochotę książkę odłożyć - czekam na kolejną część. Mam nadzieję, że rozwinie się wątek z pierwszego opowiadania - przywiązałam się do Tinki i miałam nadzieję, że pojawi się jeszcze w toku książki.

Zdecydowanie polecam tą książkę fanom Sonsów, chłopcom, którym ani się śni dorastać i wszystkim czytelnikom, którzy mają ochotę na pozycję niekonwencjonalną, zupełnie inną od tego co proponuje nam współczesny świat.

7+/10

Za niecodzienną przygodę w świecie Zagubionych Chłopców, dziękuję z całego serca wydawnictwu