Pierwsza część serii Denazen, mimo kilku niuansów, podobała mi się. Była to jedna z pierwszych powieści z motywem ponadludzkich możliwości dotyku bohatera z jakimi się spotkałam, stąd pomysł wydał mi się oryginalny i ciekawy. Na dodatek klimat, choć dostosowany do języka i zachowań dzisiejszej młodzieży, całkiem przypadł mi do gustu. Z chęcią więc sięgnęłam po Toksynę, by dowiedzieć się, jak dalej potoczyły się losy bohaterów.

Deznee i inne szóstki trzymają się razem. Dziewczyna cieszy się z bliskości ukochanego Kale'a. Oboje próbują nie przejmować się myślą o tym, co może knuć Denazen. Pewnego dnia jednak wszystko staje na głowie. Dez traci odporność na dotyk Kale'a, chłopak staje się dla niej śmiertelnym zagrożeniem.

Na horyzoncie pojawia się piękna Jade, która ma dar niwelowania umiejętności szóstek. Jej zadaniem jest pomoc Kale'owi, by potrafił okiełznać swoją moc. Bliskość Jade działa Dez na nerwy, czuje w niej konkurencję o uczucie Kale'a. Kale również ma powody do zazdrości, Alex trzyma się niebezpiecznie blisko Dez i nawet udaje mu się ratować ją z opresji. Co więcej - on bez problemu może dotykać dziewczynę.

Deznee natomiast skrywa przed wszystkimi potworną tajemnicę. Ojciec, chcąc odzyskać swoją największą broń jaką jest ukochany córki, otruł ją i obiecał antidotum w zamian za doprowadzenie do Denazen utraconej szóstki...

O ile w pierwszej części polubiłam wyszczekaną Dez, tak w drugiej dała mi się nieco we znaki. Denerwowały mnie jej nieracjonalne wybory, wątek zazdrości o Jade również był nieco ciężki do strawienia. Autorka jeszcze bardziej naznaczyła bohaterkę buntowniczym charakterkiem, a tekst starała się jeszcze mocniej "wymłodzieżowić". Dziwne, niby slangowe zwroty typu bezpieczniki mu wywalały (w kontekście Kale'a, który się zdenerwował), są w moim odczuciu częstsze i mniej przemyślane niż w pierwszym tomie Denazen.

Jus Accardo nieco zwolniła też z akcją. Momenty pogoni i walki z agentami Denazen były dość chaotyczne i jakby na siłę przeciągane. Książka obfituje jednak w mniej lub bardziej niespodziewane zwroty wydarzeń oraz silnie emocjonalne momenty. Nie czułam się znudzona czytając Toksynę, a brnięcie przez kolejne strony było doświadczeniem przyjemnym.

Nie mogę też nie zwrócić uwagi na momenty bliskości między bohaterami. Książka jest kierowana do młodzieży i sama nie wiem, czy takie ujmowanie związku i cielesności powinno znaleźć się w powieści dla nastolatków.

Według mnie cała seria Denazen jest możliwością do przeżycia ciekawej i dynamicznej przygody z jej bohaterami. Czyta się ją szybko i bez znudzenia, wyraziste postaci nadają jej charakteru, wydarzenia wciągają, a zamykając Toksynę przychodzi niedosyt i oczekiwanie na część trzecią.

6+/10

Za możliwość przeczytania książki, dziękuję z całego serca wydawnictwu

"Szeptem" wypożyczyłam z biblioteki ciekawa, dlaczego zbiera tak dobre opinie na LC, a równocześnie dlaczego niektóre z moich czytelniczek mi serię Becci Fitzpatrick odradzały. Już po przejrzeniu kilku stron, zaznajomieniu się z czcionką i marginesami byłam pewna, że szykuje się bardzo leciutkie czytadełko. I nie pomyliłam się.

Nora Grey straciła ojca, ale razem z matką postanowiły postawić wszystko na jedną kartę by nie stracić swojego pięknego, starego domu, w którym pełno było wspomnień po szczęśliwych dniach. Konsekwencją tej decyzji jest niemal ciągłe życie osobno - matka w służbowych rozjazdach, a Nora w domu, czasem w towarzystwie gosposi.

Pewnego zwyczajnego dnia, ku jej zbulwersowaniu, Nora zostaje przesadzona od przyjaciółki Vee, do ławki z nowym, małomównym chłopakiem. Patch zdaje się czytać w jej myślach, bardzo wiele o niej wiedzieć, jest ironiczny, sarkastyczny i bardzo irytuje Norę. A zarazem zaczyna niesamowicie pociągać. Dzień, w którym zaczęła rozmawiać z Patchem, był początkiem lawiny dziwacznych i niewyjaśnionych zdarzeń. Dziewczyna czuła się śledzona, napadnięta w samochodzie koleżanki, co później wytłumaczyła sobie halucynacjami, gdyż zbita szyba cudem pojawiła się z powrotem na swoim miejscu... A to dopiero początek...

Już od spotkania Nory z Patchem przeczuwałam, że książka zamieni się w lekko ckliwy paranormal romance, no i się nie pomyliłam. Bohaterowie są dobrze przedstawieni i zbudowani, chociaż wieje mi tu pewną stereotypowością. Vee jako typowa blondynka, Patch zbuntowany i tajemniczy.

Całą historię poznajemy z perspektywy Nory i muszę przyznać, że bardzo dobrze się ją czyta. Jest napisana przystępnym i barwnym językiem, akcja jest wartka i nie ma tu miejsca na zbyteczne "rozwodzenie się" nad sytuacjami. Zdarzają się, a po nich zaraz następne. Na szczęście, bo to chyba największy plus tej książki.

Denerwowały mnie pewne aspekty, których nie wyobrażam sobie przełożyć na codzienne życie. Matka z dala od nastoletniej córki, wychodzenie w nocy nie wiadomo gdzie i po co, wizyty policjantów, którzy powinni zaraz zawiadomić matkę, a po prostu jakby nigdy nic wychodzą i wracają do swoich zajęć... Ale taki urok tej powieści.

Ogólnie spodziewałam się czegoś gorszego, choć muszę przyznać, że autorka miała fajny pomysł, który mógł być trochę lepiej wykorzystany i opisany. Mimo, że to dość płytka i lekka historia dla nastolatków, Becca Fitzpatrick wprowadza czytelnika w ciekawy klimat, który trzyma w objęciach aż do ostatniej strony. Jestem bardzo ciekawa jaki poziom prezentują kolejne części, dlatego na pewno niedługo o nich przeczytacie na moim blogu :)

-7/10

Tytuł: Dotyk

Autor: Jus Accardo

Wydawnictwo: Dreams

Stron: 344

Cykl: Denazen, tom I

Deznee, szalona, pełna energii nastolatka, która uwielbia grać na nosie swojemu ojcu nie wykazującemu ogromu zainteresowania córką, wracając z kolejnej dzikiej imprezy w stylu rave spotyka Kale'a. Chłopak jest przestraszony i zdezorientowany, na domiar złego ma poranione stopy i zdaje się, że długo przed czymś uciekał. Deznee nie namyślając się wiele postanawia pomóc chłopakowi i zabiera go do swojego domu. Tam sprawy niemiłosiernie się komplikują.

Kale okazuje się być odseparowanym od świata człowiekiem ze zmutowanym chromosomem szóstym, który ma nadprzyrodzoną moc. Ale nie byle jaką. Jego dotyk zabija. Ludzie z tego typu zdolnościami są wykorzystywani przez organizację Denazen do ... mordowania niewygodnych... W tej korporacji pracuje nie kto inny jak ojciec Deznee, przed którym z trudem udaje im się uciec. W niewyjaśniony sposób Deznee okazuje się jedyną osobą, którą Kale może dotykać nie wyrządzając jej krzywdy. Co więcej - okazuje się, że w korporacji Denazen przetrzymywana jest osoba bardzo bliska sercu Deznee. Rozpoczyna się szaleńcza walka z czasem i uzbrojonymi po zęby siepaczami Denazen, którzy depczą młodej dwójce po piętach.

Nigdy nie byłam fanką książek z domieszką paranormal, jednak postanowiłam dać jej szansę i... wsiąkłam już po kilku stronach. Akcja książki dzieje się niesamowicie szybko, miejsca na nudę nie ma, a ciągle odkrywane nowe tajemnicze wątki mocno intrygują czytelnika. Język "Dotyku" jest prosty, ale nie przesadnie stylizowany na młodzieżowy, co jest ogromnym plusem, bo książkę czyta się dzięki temu płynnie i naturalnie.

Bohaterowie są wyraziście nakreśleni. Deznee jest pełna życia, nastoletnia wariatka, wszędzie jej pełno. Typ buntowniczki, który na początku może niejednego zdenerwować i wyprowadzić z równowagi, jednak w obliczu zagrożenia jakie niesie ze sobą misja, której podjęła się z Kalem, musi szybko dorosnąć i zacząć podejmować właściwe decyzje. Na szczęście intuicja rzadko ją zawodzi i ludzie, do których zwraca się o pomoc często są najlepszym wyborem. Kale natomiast, mimo, że opowieść jest snuta z perspektywy Deznee, stanowi oś i cały charakter książki. Całe życie więziony i odseparowany od świata zewnętrznego nie ma pojęcia o takich trywialnych sprawach jak zmiana pogody, czy kobiety w ciąży, a tym bardziej o uczuciach, przyjaźni czy miłości. Na dodatek nigdy nie zaznał cudzego dotyku. Jego przewodniczką w świecie zmysłów, uczuć i codziennego życia jest Deznee. Fragmenty opowiadające o tym jak nastolatka wprowadza chłopaka w zawiły ludzki świat są naprawdę urocze i warto im poświęcić trochę uwagi. Wyciszają one na chwilę wartką akcję, która i tak za moment wybuchnie na nowo.

Książka wciąga od pierwszych stron i nie sposób się od niej oderwać. Historia oparta jest na naprawdę ciekawym pomyśle, w ciekawy sposób został wykreowany przez autorkę świat ludzi o nadprzyrodzonych zdolnościach. Kale, który przy boku Deznee nie tylko próbuje dokonać heroicznych czynów, ale zwyczajnie i po prostu uczy się jak żyć w nowym środowisku.

Jedyne co mogę "Dotykowi" zarzucić to zbytnie namnożenie Szóstek, czyli osób podobnych do Kale'a. Podczas swojej podróży Deznee i Kale ze zbyt dużą łatwością odnajdywali potrzebnych ludzi, napotykali na kolejne Szóstki, czy dopowiadali niedopowiedziane.

Jednak pozycja jako całość jest godna przeczytania. Na pewno spodoba się nastoletnim czytelnikom, ale także tym trochę starszym, nawet nie gustującym na codzień i dopiero poznających książki typu paranormal - jestem tego najlepszym przykładem.

8+/10

Za możliwość przeczytania tej niesamowitej historii dziękuję z całego serca wydawnictwu