Cathy Glass zwykle jest rodziną zastępczą dla młodszych dzieci. Tym razem została jednak poproszona o przyjęcie niecodziennego przypadku - siedemnastolatki oczekującej dziecka. Po chwili niepewności Cathy decyduje się pomóc dziewczynie. Nie spodziewa się jednak jak niezdyscyplinowana i nieodpowiedzialna okaże się Jade. Kłamstwa, picie, palenie, nieciekawe towarzystwo, a w dodatku nastolatka sama jest jeszcze dzieckiem, które musi za chwilę wejść w nową rolę - rolę matki. Cathy próbuje wszystkiego, by Jade mogła zatrzymać dziecko.  Prawda jest jednak taka, że wszystko zależy od samej dziewczyny i jej zachowania.

Każda książka Cathy Glass jest pełna emocji i porusza czytelnika do głębi. Opowiada bowiem prawdziwe historie, życiowe tragedie, które dotknęły jej podopiecznych. W innych powieściach autorki czytamy głównie o jej walce o zaufanie skrzywdzonego dziecka, o okazanie mu miłości i przywrócenie wiary w to, że pod opieką dorosłych może być i będzie szczęśliwe i bezpieczne. Tym razem Cathy, choć uczestniczy w opiece nad Jade, a potem chwilowo również jej córeczką, jest raczej obserwatorem i doradcą. To nastolatka musi w końcu zacząć podejmować słuszne decyzje i pokonać własne słabości. A może, tak jak mówiła jej matka Jackie, powinna doznać prawdziwego wstrząsu i wreszcie się ocknąć.

Cathy Glass jak zwykle stawia na prostotę języka, faktologiczny przekaz, który mimo dotykania trudnych kwestii czyta się bardzo szybko. Nie musi go podkolorowywać, by wzruszyć czytelnika, bowiem same opisywane wydarzenia są poruszające i szokujące. Historia Jade nie pozostaje również bez morału - każdy zasługuje na drugą i może nawet trzecią szansę, nawet, jeśli miałby ją zaprzepaścić. Zawsze istnieje nadzieja na zmianę.

Serdecznie polecam Nie zabierajcie mi dziecka. Po przeczytaniu kilku powieści pani Glass bałam się, że w końcu staną się schematyczne i nudne. Nic podobnego. Życie ma w rękawie masę smutnych, ale i pełnych nadziei scenariuszy, a Cathy Glass potrafi o nich umiejętnie opowiedzieć.

7/10

Bardzo lubię książki biograficzne, autobiograficzne, wywiady, dlatego z chęcią sięgnęłam po Całą prawdę o - czyli wywiad z Iloną Felicjańską prowadzony przez Anetę Pondo. O Ilonie od pewnego czasu bardzo głośno we wszelkiego rodzaju mediach, a szczególnie w plotkarskich portalach. II Wicemiss Polonia ('93) w  2010 roku spowodowała wypadek samochodowy, a świadkowie twierdzili, że chciała zbiec z miejsca zdarzenia. Rok później w popularnym programie śniadaniowym przyznała, że boryka się z problemem alkoholowym. Jak nietrudno się domyślić, brukowa prasa szybko podchwyciła te "gorące newsy". W tym roku modelka znów wzbudziła medialny szum poprzez wydanie swojej debiutanckiej powieści erotycznej "Wszystkie odcienie czerni". Również wyznania jakie padły z ust Felicjańskiej w Całej prawdzie o stały się idealnym tematem do plotkarskich doniesień.

Nie mnie oceniać samą panią Ilonę, jej życie i decyzje - w tej recenzji chciałabym skupić się głównie na książce, a nie cokolwiek wartościować.

Ilona Felicjańska opowiada o całym swoim życiu - począwszy od niełatwego dzieciństwa, kończąc na dniu dzisiejszym. Modelka nie boi się trudnych odpowiedzi, nie owija w bawełnę, opowiada o wszystkim wprost, nie unika niewygodnych tematów - wyznaje również sekrety małżeńskie. Nie zabrakło miejsca na opowieść o charytatywnej działalności pani Ilony w fundacji "Niezapominajka".

Pytania stawiane przez Anetę Pondo nie są łatwe, nie omijają żadnego skandalu w jaki zamieszana była modelka. Sama konstrukcja książki pozwala czytelnikowi ominąć nieinteresujące go fragmenty, jednak - jak to spontaniczna rozmowa - pozycja wciąga i czyta się ją bardzo szybko. Całość ubarwiona jest wkładką ze zdjęciami pani Ilony z różnych lat i sytuacji.

Pozycja dostarcza sprzecznych emocji. Chwilami jest to wzruszenie i podziw dla siły charakteru kobiety, która niejedno w swoim życiu przeszła. Chwilami zaś powątpiewanie w niektóre słowa, tłumaczenia, próby wybielenia i wydelikacenia niektórych sytuacji. Jednak historia modelki, której udało się pokonać masę trudności, zawirowań życiowych, niepomyślności losu może być dla czytelników niezwykle budująca i dająca nadzieję.

Niewątpliwie jest to książka dla osób lubiących biografie, historie prawdziwe, opowieści o życiu. Na pewno też dla tych, którzy chcą poznać głośno komentowane w mediach wydarzenia dotyczące pani Ilony z jej perspektywy. Miłośnicy jej debiutanckiej powieści będą mieli szansę poznać lepiej autorkę. Jest to także propozycja dla czytelników, którzy chcą przeczytać coś odmiennego niż zwykle.

Jest to pierwsza tego typu książka wydana przez wydawnictwo Harlequin. Żywię nadzieję, że nie ostatnia.

za egzemplarz recenzencki książki Cała prawda o... wraz z autografem pani Ilony Felicjańskiej, dziękuję z całego serca wydawnictwu

Rachel ma 29 lat, kochającego męża i dwójkę dzieci. Za sobą walkę z anoreksją, narkotykami, przygodnym seksem i nierozumiejącymi rodzicami. Boi się odrzucenia, często czuje wstręt do samej siebie. Pierwsze poważne załamanie i towarzyszące mu myśli samobójcze skończyły się dla Rachel pierwszą wizytą w szpitalu psychiatrycznym. Zainteresowany jej przypadkiem dr Padgett postanowił jej pomóc, jednak od razu poinformował Rachel, że terapia będzie bardzo długa, kosztowna, bardzo ciężka, a przede wszystkim nie ma żadnej gwarancji, że uda jej się pomóc.

Pograniczne zaburzenie osobowości - diagnoza brzmiąca jak wyrok. Jednak dzięki żmudnej, trudnej i niebywale bolesnej terapii, zaangażowaniu terapeuty i wsparciu rodziny udało się zabić demony przeszłości.

Książka Rachel jest zapisem jej przeżyć i uczuć z okresu terapii. Opowiada o wyczerpujących sesjach, odkrywaniu elementów z przeszłości, które głęboko ją skrzywdziły. Przeszłości, którą częściowo wyparła, nie chciała pamiętać.

Autorka jest wobec czytelników niezwykle szczera. Bez zbędnego zawoalowania opowiada o przejawianych przez siebie zachowaniach autodestrukcyjnych, o kryzysach, napadach wściekłości, braku wiary w życie i siebie samą, o trudnościach dnia codziennego. Czytając książkę - jeszcze bez fachowej wiedzy na temat męczącego Rachel zaburzenia - widzimy dwa obrazy kobiety. Niewdzięczną, pełną agresji, wulgarną - wrażliwą, trochę zagubioną, ciepłą, kochającą matkę i żonę.

Mimo pierwszoosobowej narracji, skupiającej się na przeżyciach, uczuciach i myślach Rachel, udało się jej ukazać na kartkach swojej książki nadzwyczaj ogromne zaangażowanie terapeuty, a także rodziny, która z pełną ufnością, mimo wielu krytycznych momentów, chwil zwątpienia i załamania, znosiła ataki złości, paniki i autodestrukcji, czekając na dzień, gdy już będzie... normalnie.

"Uratuj mnie" jest nie tylko "przewodnikiem" po chorobie psychicznej jaką jest pograniczne zaburzenie osobowości, nie tylko pomaga zrozumieć zachowanie chorych, ale zwraca uwagę na to, jak istotne dla naszej psychiki mogą być wydarzenia z dzieciństwa, które podświadomie spychamy na bok uznając je za trudne, ale nieznaczące. Książka pozwala też spojrzeć na swoje życie z dystansem, dostrzec w nim więcej piękna i szczęścia niż na co dzień.

Choroby psychiczne są wciąż ciężkim tematem dla Polaków, a osoby nimi dotknięte nierzadko spotykają się z dyskryminacją, choćby w lekkich formach. Wyznania Rachel pokazują świat z punktu widzenia osoby chorej, walczącej z otaczającą rzeczywistością, a przede wszystkim ze sobą. A wygrać z samym sobą jest przecież najtrudniej. Na szczęście Rachel się udało. Dzięki akceptacji najbliższych i żarliwej walce psychoterapeuty, zachowującego stoicki spokój i pozory ciepłej neutralności.

"Uratuj mnie" jest czymś więcej niż książką, wspomnieniami, przewodnikiem, wyznaniem i studium przypadku. To historia dająca nadzieję. Nadzieję nie tylko dla chorych i ich najbliższych. Ale również dla zwykłych ludzi. Walka o siebie daje rezultaty, a beznadziejna sytuacja może się odwrócić. 

Tę poruszającą, trzymającą w objęciach do ostatniej strony opowieść powinien przeczytać absolutnie każdy.

książka poza oceną

książka z wyróżnieniem

za możliwość przeczytania tej wzruszającej książki, dziękuję z całego serca wydawnictwu

Agnieszka Grzelak jest znana głównie z powieści fantastycznych, m.in. "Herbata Szczęścia", "Córka Szklarki", "Szkoła LaOry" itp. Słyszałam o tych książkach bardzo wiele dobrych opinii (w przyszłości na pewno po nie sięgnę), dlatego zdecydowałam się na lekturę "Francuskiego Patchworku", tym bardziej, że lubię czytać wspomnienia, dzienniki, a Francją jestem oczarowana. Po tej pozycji, a i jej naprawdę zachęcającym opisie (który możecie przeczytać klikając np. na okładkę), spodziewałam się książki-pejzażu, słów pachnących lawendą i ciepłymi croissantami. Nie zawiodłam się!

Wszystko zaczyna się gdy oczarowana Francją 23-letnia Agnieszka ma niepowtarzalną okazję wyjechać wraz z grupą studentów do Paryża na spotkanie wspólnoty z Taize. Ma ochotę na tą niecodzienną wycieczkę nie tylko ze względu na swoją miłość do Francji, ale też aby wyrwać się z przytłaczającej, szarej PRL-owskiej rzeczywistości. Gorliwość popłaca - nie dość, że wyjazd dochodzi do skutku, a Agnieszka ma okazję zwiedzić ukochane miasto i spędzić noc sylwestrową na jego przedmieściach, szczęście dopisuje jej na tyle, że wraz z koleżanką zostają ulokowane w domu przemiłego starszego małżeństwa, co pozwala jej poznać francuskie zwyczaje lepiej niż jej kolegom (którzy z tego co pamiętam stacjonowali w paryskiej szkole). Ciekawość i uczucie do wolnego, malowniczego kraju, w którym ludzie są życzliwi, śmieją się głośno i śpiewają na ulicach (co w Polsce tego okresu było nie do pomyślenia) nie zostają zaspokojone, a jedynie podsycone. Tak zaczynają się Agnieszki wyjazdy i powroty. Agnieszki coraz starszej, bogatszej w doświadczenia, dojrzalszej. Książka pokazuje nie tylko piękno i uroki Francji, ale też drogę Agnieszki od młodej, chłonącej całą sobą świat studentki do dorosłej, świadomej siebie i swoich celów kobiety, żony i matki.

Książka opatrzona jest w nie byle jakie ilustracje - obrazy malowane ręką nikogo innego jak autorki. To dodaje pozycji uroku i... autentyzmu. Bo możemy spojrzeć na Francję nie tylko przez pryzmat słów pani Agnieszki, ale również jej oczami. (specjalnie nie opatrzę recenzji zdjęciami owych obrazów, ponieważ odkrywanie ich pośród zapisanych stron podczas lektury jest ogromną przyjemnością i nie chcę Wam jej odbierać :))

Całość podzielona jest na rozdziały/części opowiadające o różnych okresach i różnych powrotach (pobytach, odwiedzinach - jak kto woli) Agnieszki do Francji. Język jest barwny, nastrojowy, klimatyczny - obrazy malowane są nie tylko akwarelą, ale też słowami. Czytając niewątpliwie przeniesiemy się całą mocą wyobraźni w piękne francuskie zakątki, poznamy tamtejsze życie, architekturę, zabytki i czarujące miejsca. Autorka oprócz przenoszenia nas w przeszłość i opisywania swoich dawnych odczuć, wtrąca kursywą akapity pisane z teraźniejszej perspektywy, ukazujące jej obecny stosunek i postawę wobec tego co zobaczyła, czego zakosztowała, co przeżyła.

"Francuski Patchwork" nie tylko relaksuje, ale też uczy. Z książki można się dowiedzieć naprawdę wielu ciekawostek. Ponadto jej wspaniały, ciepły klimat wspaniale poprawia humor.

Polecam miłośnikom literatury podróżniczej, osobom zakochanym we Francji lub po prostu lubiących poznawać nowe miejsca, czytelnikom, którzy chcą odpocząć przy naprawdę ciekawej i wartościowej lekturze. Ja jestem absolutnie zaczarowana.

8+/10

Za możliwość przeżycia wspaniałych klimatycznych chwil, pachnących ciepłymi croissantami i lawendą, dziękuję z całego serca wydawnictwu

Nie będzie to zwykła recenzja, a zwrócenie Waszej uwagi na tą bulwersującą sprawę i apel o pomoc. Ale od początku...

Asia Bibi jest chrześcijanką mieszkającą w Pakistanie. Razem ze swoim mężem i ukochanymi dziećmi - synem i pięcioma córeczkami - żyła biednie, ale spokojnie i szczęśliwie. Szanowała muzułmanów i ich tradycje - podczas Ramadanu razem z rodziną ukrywała się jedząc lub pijąc w ciągu dnia, by nie denerwować wyznawców islamu. Żyła w zgodzie z otaczającymi ją ludźmi w swojej ukochanej, ojczystej, pakistańskiej ziemi.

Niestety pewnego dnia stało się coś bardzo złego. Podczas zbiorów upraw Asia napiła się wody z muzułmańskiej studni i zanurzyła kubek jeszcze kilka razy by podać napój innym kobietom zmęczonym pracą w 40-stopniowym upale. I ten jeden ludzki czyn został uznany za zbrodnię przeciw islamowi - bo muzułmańska studnia została przez chrześcijankę "zanieczyszczona", teraz żadna z muzułmańskich kobiet nie mogła się z niej napić.

Na domiar złego kobiety zaczęły prowokować Asię rzucając jej pytania, czy nie chce przejść na islam. Asia niepotrzebnie wypowiedziała imię Proroka Mahometa i została dodatkowo oskarżona o bluźnierstwo przeciwko niemu. A Proroka trzeba pomścić.

Asia została skazana na śmierć i oczekuje na wyrok od kilku lat zamknięta w więzieniu, w ciężkich warunkach. Nie może widywać swoich dzieci. Męża Ashiqa widuje co wtorek.

W jej obronie stawali wysoko postawieni ludzie - tacy jak gubernator Pendżabu (który był muzułmaninem), a także chrześcijański minister do spraw mniejszości religijnych. Obaj zostali zamordowani przez islamskich fanatyków, jeden z nich przez własnego ochroniarza...

Za uwolnieniem Asii Bibi opowiedział się również sam Papież Benedykt XVI. Środowiska chrześcijańskie - i nie tylko - na całym świecie walczą o uwolnienie tej niewinnej kobiety, chrześcijanki, kochającej matki.

Asia zdaje sobie sprawę, że nawet jeśli stanie się cud i zostanie uwolniona, będzie musiała razem z rodziną opuścić swoje ojczyste strony, bo grozi jej samosąd i lincz ze strony rodaków. Jednak powrót do życia, córek, syna i męża jest najważniejszy.

W internecie dostępna jest także petycja, którą ja, moja rodzina i znajomi już podpisaliśmy. Apeluję również do Was, byście uczynili to samo.
http://www.callformercy.com/

Samą książkę bardzo polecam. Jest niezwykłym wołaniem o pomoc. Prócz opisu przeżyć Asii z pobytu w więzieniu, jej tęsknoty za rodziną i niezłomnej wiary, pozycja ta daje nam szansę na poznanie jej samej - jej życia, najlepszych wspomnień.
Warto otworzyć oczy na trudną sytuację chrześcijan w krajach muzułmańskich. Zacznijmy od sprawy Asii Bibi - gdyż jest paląca i niecierpiąca zwłoki.

Książkę uznaję jako pozycję poza oceną

Zaczynając tą recenzję chciałabym przede wszystkim napisać, że według mnie książka ta powinna zostać opatrzona adnotacją: od 18 lat.

Joe Peters, autor książki, przeszedł istne piekło na ziemi. Jeżeli czytaliście książki Cathy Glass - wierzcie mi, historie opisywane przez nią to "łagodne przypadki" w porównaniu z tym, co przeszedł Joe. Od najmłodszych lat życia był poniewierany, bity i zaszczuty przez własną matkę i braci. Jedynym oparciem i ostoją był jego ojciec. W wieku dosłownie kilku lat chłopiec był jednak świadkiem jego przerażającej śmierci. I tak na dobre zaczął się koszmar.

Jeżeli uważacie, że matka bijąca własne dziecko to zła matka - co powiecie o takiej, która na kilka lat zamyka małego chłopca w ciemnej piwnicy? Która głodzi go, upokarza i pozwala jego braciom bić go, szydzić i wyładowywać na nim swoje napięcie seksualne? Pod wpływem doznanego cierpienia Joe zamknął się w sobie i stracił mowę - stał się zwykłym, przestraszonym i zaszczutym zwierzątkiem. Nie dość, że był za mały i za słaby aby się obronić, nie mógł nawet krzyczeć, płakać, ani błagać o pomoc. A to niestety tylko znikomy procent okrucieństwa jakiego doświadczył w swoim życiu mały, bezbronny Joe.

Mimo przerażających i dosłownie mrożących krew opowieści, od książki ciężko się oderwać. Joe spisał swoje wspomnienia w sposób prosty i obrazowy, stylem przykuwającym uwagę czytelnika od początku do końca.

Książkę tą jest mi bardzo ciężko ocenić - jak można oceniać tak potworne przeżycia bezbronnego dziecka, który doświadczył niewyobrażalnego zła od osób, które powinny go chronić i kochać? Jednak fakt, że od pozycji nie potrafiłam się oderwać, czytało się ją płynnie i ciągle trzymała w napięciu sprawia, że w moim rankingu stoi bardzo wysoko.

Polecić ją mogę - jak pisałam wcześniej - zdecydowanie osobom pełnoletnim, o naprawdę mocnych nerwach.

"Płacz niemymi łzami" wstrząsnął mną tak bardzo, że nigdy nie będę w stanie wymazać tej historii z podświadomości.

9/10

Książki i filmy o życiu w gettach i obozach koncentracyjnych zaciekawiły mnie jakiś czas temu. Zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę wiem na ten temat tylko tyle ile przekazano mi w szkole - czyli mam jedynie mgliste pojęcie o cierpieniu, śmierci i okrucieństwie, które tam były codziennością. Jako kilkunastoletnia dziewczynka odmówiłam wyjazdu na wycieczkę szkolną do Oświęcimia. Wiedziałam, że to miejsce przytłoczy mnie i wyjdę stamtąd z tysiącem pytań, na które do dziś nikt nie udzielił odpowiedzi. Nie poszłam również do kina na "Pianistę", tym razem "uchronił" mnie przed tym mój starszy brat zdając sobie sprawę z mojej dziecięcej jeszcze wrażliwości. Dopiero niedawno przełamałam się i zaczęłam chłonąć tą część historii ciągle chcąc wiedzieć więcej.

"Nadzieja umiera ostatnia" jest zapisem wspomnień Żydówki Haliny Birenbaum, która w czasie wybuchu II Wojny Światowej miała 10 lat. Do 13 roku życia udało jej się wraz z rodziną ukrywać w getcie warszawskim, wiele razy cudem uniknęli łapanek, wywozu do Treblinki i bezpośredniej śmierci z rąk esesmanów. Te "cuda" zawdzięczali głównie matce, jej silny charakter i pragnienie ochrony rodziny za wszelką cenę pomogły im długo uciekać przed losem jaki Niemcy przygotowali dla Żydów. Niestety, w końcu dobra passa się skończyła i trafili do transportu, który wywiózł ich do Majdanka.

Tego co przeżyła Halina w obozach w Majdanku, Oświęcimiu, Ravensbruck i Neustadt nie jestem Wam w stanie opowiedzieć. Myślę, że i sama autorka w swojej książce nie dała rady opisać całego zła, którego doświadczyła. Każdy dzień zaczynał się i kończył pod znakiem katorżniczej pracy, ciężkich chorób i epidemii, śmierci bliskich i obcych, walki o przeżycie. Pani Birenbaum oprócz strasznych obrazów, które mnie samą przyprawiały o dreszcze i nieraz łzy, nie zapomniała o świadectwie przyjaźni, miłości, siły charakteru więźniarek tak bardzo pragnących żyć, ani o nielicznych przypadkach "ludzkości" przejawianej przez oprawców - incydentach, które niektórym więźniarkom pozwoliły przeżyć trochę dłużej.

Tej książki nie da się ocenić. Takich wspomnień nie sposób zaklasyfikować, położyć na półkę z pozycjami "dobrymi", "średnimi"... dlaczego? Ponieważ jest to nie tylko zapis dokumentujący niezwykle ważny i bolesny fragment historii, ale także dlatego, że jest ona świadectwem życia i śmierci niewinnych osób, jedyną pamięcią i oddaną im czcią.

Chciałabym tą książkę polecić wszystkim. Jest to pozycja, która na długo pozostaje w pamięci, a wraz z nią osoby, które nie miały tyle szczęścia co Pani Halina, a na pamięć naszą zasługują jak nikt inny.

Najbardziej wstrząsające jest to, że ta historia jest jak najbardziej prawdziwa... Do opiekunki społecznej Cathy Glass trafia ośmioletnia Jodie, która od początku sprawia niemałe problemy wychowawcze. Ba, wręcz ogromne. Od początku wiemy, że dziewczynka była ofiarą przemocy w rodzinie, była fizycznie i psychicznie maltretowana, może nawet seksualnie. Ale co tak naprawdę przeszła nie podejrzewamy ani my - czytelnicy - ani sama Cathy.

Na kartkach "Skrzywdzonej" przejdziemy ciężkie i dramatyczne próby Cathy roztoczenia nad Jodie najlepszej opieki, zapanowania nad jej niepohamowaną agresją i patologicznymi, wynaturzonymi zachowaniami. Będziemy też świadkami doświadczanej przez dziewczynkę plątaniny przeszłości z teraźniejszością, które kończą się serią makabrycznych wyznań. Mimo, że sama z takimi tematami jestem jak najbardziej obyta - bo niemal co dzień z racji moich zainteresowań zapoznaję się z różnymi tego typu sprawami - świadectwo dzieciństwa małej Jodie było dla mnie wręcz bolesne.

A najbardziej szokująca była długoletnia bierność i masa błędów popełnionych przez aparat pomocy społecznej wobec sprawy tego nieludzko odartego z radości, niewinności i godności dziecka.

Książka została napisana przez kobietę, która rzeczywiście opiekowała się Jodie - przez Cathy. Autorka skupia się na najważniejszych kwestiach, nie traci czasu na wątki poboczne ani rozbudowywanie tła, dzięki czemu wciąga nas dynamika wydarzeń, a od "Skrzywdzonej" nie da się oderwać.

Poleciłabym książkę w zasadzie wszystkim, może od 15 roku życia, bo niektóre fragmenty są naprawdę drastyczne i w młodych czytelnikach mogą narobić sporo zamieszania. Mimo, że pochłania się ją łapczywie i szybko, jest to pozycja trudna, wymagająca od czytelnika sporej porcji dojrzałej wrażliwości.  Jednak nie ważne czy interesujesz się literaturą faktu i wstrząsającymi historiami, czy też nie. Po "Skrzywdzoną" sięgnij koniecznie. Bo przecież warto wiedzieć, co może się dziać kilka drzwi od nas.

Z serią "pisane przez życie" długo się nie rozstanę, a po inne książki Cathy Glass sięgnę na pewno.

9/10

Mowa tu o Nataschy Kampusch, Austriaczce, która w wieku 10 lat, w roku 1998, została porwana przez Wolfganga Priklopila, który aż do 2006 roku przetrzymywał ją w piwnicy swego domu. Jeżeli nie wiecie nic na temat tej sprawy - wpiszcie w google Natascha Kampusch i poczytajcie trochę przed przystąpieniem do poniższej recenzji.

Książkę pochłonęłam w jeden wieczór i zamknęłam ją z bardzo mieszanymi uczuciami. Wiem, że wielu czytelników sięgając po tą pozycję ma "nadzieję" na poznanie najbardziej makabrycznych momentów z porwania Nataschy - a więc wykorzystywania seksualnego (które miało miejsce przez większość 8,5-rocznego "życia" u Priklopila) - ale tego dziewczyna nie opisuje, gdyż jest to dla niej zbyt bolesne i intymne przeżycie. Są obszerne opisy maltretowania i torturowania fizycznego i psychicznego, jakiego dopuszczał się na niej porywacz. Jednak główną osią wspomnień Nataschy jest niezwykła, przerażająca psychiczna więź jaka połączyła ją - ofiarę - z katem.

Myślę, że wszyscy wiemy na czym polega syndrom sztokholmski. W wypadku Nataschy doszło do tak zwielokrotnionego zjawiska, że niektórzy psychiatrzy nazwali to syndromem Nataschy Kampusch. Oczywiście jasnym jest, że najważniejsze lata swego życia, lata dojrzewania, spędziła mając za towarzysza jedynie swego oprawcę, co może tłumaczyć zwyrodniałą relację jaka się między nimi narodziła. Niemniej jednak czytając słowa Nataschy miałam wrażenie, że w różnoraki sposób próbuje usprawiedliwić swoje postępowanie: nie wykorzystywanie możliwości ucieczki (które miała nieraz), a także bardzo silne uczucia łączące ją z Priklopilem.

W końcu jednak Natascha ucieka - w sierpniu 2006 roku, po 8 i pół latach spędzonych niemal nonstop w zamknięciu, w psychicznym i fizycznym terrorze.

Pozycja ta napisana jest przez amatorkę, ale w tego typu książkach liczy się przede wszystkim treść, a nie styl jej przekazania. Niektóre fragmenty wspomnień dziewczyny mogą się wydać odbiorcy nudne, na siłę przedłużane i spisywane, jednak obok tych krótkich urywków znajdziemy zapis dramatycznej walki o pozostanie sobą i próby normalnego życia w najbardziej nienormalnej sytuacji, jaka mogła spotkać dziesięcioletnie dziecko, dorastającą dziewczynę.

Wokół osoby Nataschy narosło wiele kontrowersji. Po ucieczce zaczęła ochoczo pojawiać się w mediach (mimo, że w książce również z tego usiłuje się tłumaczyć), opłakiwała Priklopila, wreszcie kupiła dom swojego nieżyjącego oprawcy i odwiedzała go regularnie, broniła w sądzie matki oskarżonej o współudział w porwaniu...

Wszystko to, razem z treścią książki sprawia, że nie umiem jednoznacznie ocenić ani Nataschy, ani jej autobiografii. Przeczytajcie sami, koniecznie z wcześniejszą lekturą doniesień prasowych na temat Kampusch i Priklopila.

6/10

Na tę książkę natknęłam się na półce mojego chłopaka. Brałam ją do rąk z namaszczeniem, ponieważ należała do jego Siostry (która półtora roku temu zginęła w wypadku samochodowym, była w moim wieku). Pamiętam, że Karolina była zafascynowana życiem podczas wojny, miłością, która wtedy się rodziła między ludźmi. Jej ulubionym poetą był Krzysztof Kamil Baczyński.

Ja nigdy w taką tematykę się nie wgłębiałam. "Kamienie na szaniec" pochłonęłam w gimnazjum jednym tchem, potem z wypiekami na twarzy całymi nocami czytałam "Pamiętniki żołnierzy batalionu >Zośka<", ale na tym się skończyło.

Książkę Edelmana zaczęłam czytać na przystanku i wciągnęła mnie tak, że przegapiłam swój tramwaj. Później jednak musiałam robić sobie od niej krótkie przerwy. Dlaczego? Już opowiadam.

"I była miłość w getcie" to wspomnienia Marka Edelmana z życia w warszawskim getcie. Życia codziennego, próby wplecenia "normalności" w świadomość, że zaraz można zginąć, stracić bliskich lub zostać wywiezionym do obozu pracy. O tym się na ulicach getta nie zapominało. Ale była taka miłość, ona dawała nadzieję i pozwalała w tych najcięższych czasach wierzyć, że jest i będzie dobrze. I była też taka miłość, która dawała siłę, by iść za Tą Osobą na śmierć. I była w końcu też ta, która pozwalała po prostu, zwyczajnie przetrwać.

Ale nie tylko miłość znajdziemy na kartach tych wspomnień. Także zwyczajne obrazki, "pocztówki" z ulic getta - nieraz się do nich uśmiechniemy, a nieraz nas zatrwożą i pomyślimy "jak tak w ogóle mogło być?". Znajdziemy też bunt, chęć wyzwolenia i śmierć. Bo i śmierć była w getcie.

Książka Marka Edelmana jest napisana prostym językiem, historie opowiedziane są bez większych szczegółów, tak jakby ktoś opowiadał nam swój poranny spacer. Ma to swoje wady i zalety - ja czuję niedosyt. Chciałabym wiedzieć więcej. Jak to dokładnie było? Jak to się działo? Jednak ogromna zaleta sposobu, w jaki napisana jest ta książka to to, że wciąga. Że paradoksalnie mimo braku szczegółów wir wydarzeń nas porywa. Może łatwiej jest oswoić się z tymi pojedynczymi ludzkimi dramatami, gdy podane są w Edelmanowski sposób?

Kilka razy musiałam książkę odkładać. Mimo prostego języka i sposobu przekazu, pozycja ta wywoływała we mnie tak silne emocje, że z niektórymi długo nie byłam sobie w stanie poradzić. Chwilami było dla mnie za dużo. I uważam to za największy plus tej książki - teraz chcę wiedzieć więcej. Nie jest to ostatnia książka o tego typu tematyce. Otworzyła w moim sercu duży obszar, który muszę zapełnić. Chcę wiedzieć jak było. Nie chcę omijać tematów trudnych i silnych emocji. Chcę poznać i wiedzieć.

Dla mnie te krótkie, rozmyte wspomnienia Pana Marka są na wagę złota. Są obowiązkową lekturą dla każdego Polaka, który chce wiedzieć - no właśnie, jak to było?

9/10