Po pierwszej części kolejnej kultowej mini-serii Gayle Forman, przyszedł czas na kontynuację - Ten Jeden Rok. Tym razem naszym przewodnikiem jest Willem. Bohater zaprasza nas do pokonania wraz z nim krętej i trudnej życiowej drogi, na której się znalazł. Poszukiwanie Allyson to nie jedyna trapiąca go bolączka. Utrata ojca, niełatwe relacje z matką, próba ułożenia swojego świata na nowo - to wszystko skutkuje tułaczką, podróżą, która pomaga chłopakowi odnaleźć własne podwójne szczęście. 

I znów Forman nie zawiodła moich oczekiwań. Wydarzenia opowiadane z perspektywy Willema są zupełnie inne w odbiorze niż te opisywane przez Allyson. Za sprawą zmiany pierwszoplanowej postaci, zmienia się również klimat i wydźwięk powieści. Bałam się pewnej schematyczności ze strony autorki, której dwie inne książki czytałam wcześniej, jednak każda kolejna jej powieść skonstruowana jest zupełnie inaczej.

Rozczarują się ci, którzy liczą na dokładne poznanie dalszych losów zagubionej, zakochanej pary. To nie one są osią historii. Klu Tego Jednego Roku są przeżycia Willema i jego świat, którego częścią są poszukiwania tajemniczej Lulu straconej w Paryżu.

Całość mini-serii jest według mnie utrzymana w dużo poważniejszym i dojrzalszym tonie niż Zostań, jeśli kochasz. Jest ciągłym odkrywaniem, podróżą z niespodziewanymi zakrętami, wędrówką wgłąb siebie, przewartościowywaniem dotychczasowej egzystencji. Smaku dodają klimatyczne zakątki Europy, Indii, Meksyku... Dzieje się tu naprawdę wiele, a Gayle Forman prowadzi fabułę w solidny i niezachwiany sposób, dbając, by czytelnik w czasie tej życiowej wycieczki Willema nie pogubił się, a odnalazł wraz z nim.

Niech za moją opinię wystarczy wyznanie, że po kolejną książkę autorki, jaka pojawi się na polskim rynku, na pewno sięgnę.

7+/10

Allyson nigdy nie robiła nic spontanicznego. Zawsze starała się spełniać oczekiwania matki i ojca i być dobrą córką. Podczas wycieczki do Europy ufundowanej przez rodziców na zakończenie liceum postanawia zrobić wreszcie coś dla siebie, a impulsem do tego kroku jest Willem, Holender grający w wędrownej grupie teatralnej. Szalony pomysł spędzenia jednego dnia w Paryżu obróci całe życie Allyson o 180 stopni.

Kolejna książka Gayle Forman na polskim rynku - po sukcesie dwutomowej serii Zostań, jeśli kochasz i po moich własnych dobrych z nią doświadczeniach, miałam dość wysokie wymagania co do tej pozycji. Na całe szczęście się nie zawiodłam. Historia zupełnie inna, nie czułam w niej smaku poprzednich książek Forman, jednak styl opowiadania wydarzeń - lekki, równy, wciągający - pozostał ten sam. Autorka  świetnie poradziła sobie również z opisami miejsc, w których znajdują się nasi bohaterowie trafnie ujmując ich piękno i oddając niepowtarzalny klimat Paryża i Londynu.

Pomimo tego, że bohaterowie przeżywają przygody, których raczej zwykły człowiek nie doświadczy, łatwo się z nimi utożsamić, bo to postaci z krwi i kości - mający realne problemy, rozterki, uczucia. Forman posługując się fikcją literacką dotyka spraw bliskich dojrzewającym czytelniczkom - miłości, relacji z przyjaciółmi, rodzicami, odkrywania samego siebie. To, w połączeniu z zaskakującą fabułą i dobrze opowiedzianą historią, daje książkę, od której znów ciężko się oderwać.

Forman lubi otwarte zakończenia, dlatego nie spodziewajcie się, że na końcu wszystko się rozwiąże, a Wy wraz z Allyson odnajdziecie spokój. Przed nami jeszcze jedna strona tej historii - Ten jeden rok, na którą - przyznam szczerze - czekam z ciekawością.

7/10

Do książek okrzyczanych i popularnych podchodzę z pewną nutą rezerwy. Mój stosunek do tego typu pozycji zmienił się po wielkim "bum" na sagę Zmierzchu. Zraziłam się nie tylko do popularnych serii, ale też do książek z akcentem paranormalnym, obfitujących w fantastyczne stworzenia. Do "Cinder" również podeszłam ostrożnie, jednak z nadzieją - chyba nie bez powodu została nominowana do najlepszej książki 2012 w kategorii "young adult fantasy & sf" na portalu Goodreads.

Nowy Pekin po IV Wojnie Światowej. W codziennym życiu oprócz wysoko zaawansowanej techniki ludziom pomagają roboty-androidy. Cinder - młoda i zdolna dziewczyna parająca się profesją mechanika - jest inna niż wszyscy. W połowie ludzka, w połowie mechaniczna - jest cyborgiem. Wersja wydarzeń, w którą wierzy od dawna jest taka, że awiar, którym podróżowała ze swoimi rodzicami uległ wypadkowi. Aby ją ratować trzeba było przeprowadzić ciężką operację połączenia resztek jej ciała ze zmechanizowanym systemem. Są jednak plusy. Cinder wie, kiedy ktoś kłamie.

Od lat mieszka z przybraną matką Adri i dwoma siostrami - Pearl i Peony, a jedynymi przyjaznymi jej istotami są ta ostatnia, oraz jej ukochany android Iko. Jednak wszystko się zmienia, kiedy przyjmuje zlecenie naprawienia robota należącego do księcia Kaia (za którym szaleje cała żeńska część Nowego Pekinu), w mieście wybucha dziesiątkująca społeczeństwo nieuleczalna zaraza lutemosis, a na Ziemię, w celach zawarcia sojuszu poprzez małżeństwo z księciem Kaiem przybywa okrutna Lunarka, królowa Księżyca - Levana.

Oczywiste jest nawiązanie do Kopciuszka - osierocona Cinder, poniewierana przez przybraną matkę i starszą siostrę, zmuszana do pracy za pieniądze, których nigdy nie zobaczy, bo idą na potrzeby "gospodarstwa domowego", w końcu nawet jej odkręcana stopa, która sprawia tyle problemów. Autorka w bardzo ciekawy sposób zainspirowała się klasyczną baśnią, by stworzyć ciekawą, pełną nieoczekiwanych zdarzeń historię.

Główna bohaterka jest bardzo dobrze zbudowaną postacią. Ma specyficzny, indywidualny charakter, tok myślenia i zachowania. Kreacja bohaterów wypadła autorce naprawdę świetnie. W przeciwieństwie do pierwowzoru, czyli baśni, nie znajdziemy tu postaci czarno-białych (no, może póki co nie licząc Levany) - wydawałoby się, że książę Kai będzie nieskazitelny, a opiekunka prawna Cinder - Adri - do szpiku zła i wyrachowana. Jednak oboje przeżywają różne emocje, co czyni ich postaci barwnymi i nieliniowymi.

Udanym przedsięwzięciem okazało się też osadzenie historii w przyszłości - świecie pełnym elektroniki, futurystycznych technologii i rozwiązań. Tego najbardziej się w książce obawiałam, a środowisko stworzone przez autorkę jest teraz według mnie jej największym atutem!

"Cinder" jest zarazem smutną, tajemniczą jak i ciepłą pozycją. Wciąga od pierwszych stron dając czytelnikowi wiele niejasnych momentów i pole do wyciągania własnych wniosków. Rozwiązania jednego z najważniejszych wątków domyśliłam się już po przeczytaniu 30% książki. Wbrew moim obawom absolutnie nie zniszczyło to satysfakcji z czytanej książki - zakończenie zwaliło mnie z nóg i teraz z ogromną niecierpliwością czekam na kolejną część! Pisząc to nadal nie mogę wyjść z szoku, że ta historia potoczyła się w ten sposób...

9+/10

za możliwość przeczytania tej niezwykłej książki, dziękuję z całego serca wydawnictwu

O książce "50 Shades of Grey" mówi się od kilku miesięcy na całym świecie. Byłam bombardowana jej tytułem, okładką i peanami na jej temat od długiego czasu, więc kiedy tylko pojawiła się na polskim rynku postanowiłam po nią sięgnąć, by wyrobić sobie opinię.

Zacznijmy od tego o czym jest ta historia. O młodej, naiwnej i niewinnej (w każdym tego słowa znaczeniu) studentce, która przez zbieg okoliczności zmuszona jest do przeprowadzenia wywiadu z tajemniczym miliarderem Christianem Greyem. Od tego spotkania ani jedno ani drugie nie może o sobie zapomnieć. Tyle, że Anastasia jest Christianem po prostu zafascynowana, a on...? No właśnie...

W końcu nieustępliwy Christian Grey stawia na swoim - zaczyna się spotykać z Aną i ich relacja przeradza się z fascynacji w seksualną. Ale Christianowi to nie wystarcza. Jego władcza natura woła o jeszcze, o więcej, więc proponuje Anastasii pewien niezwykły, brutalny, erotyczny układ. BDSM.

Sięgając po "50 twarzy" nie miałam pojęcia, że powstała jako fanfic "Zmierzchu" - później jedynie dopracowany, ze zmienionymi postaciami i okolicznościami. Nie czytałam też "Zmierzchu" (i takiego zamiaru nie mam) więc nie potrafię dostrzec między tymi książkami powiązań czy inspiracji. Jedno mogę powiedzieć: ta książka jest... straszna.

Po pierwsze - sam pomysł może jest szokujący i skandaliczny, jednak uważam, że mógł zostać lepiej wykorzystany. Czytelnik czeka w napięciu na te "ostre momenty" a po przeczytaniu ich przychodzi rozczarowanie.

Po drugie - zasób słów jakimi posługuje się autorka (o tłumaczce będzie później) jest powalająco ubogi. Co stronę powtarzają się te same określenia, identyczne opisy sytuacji, myśli, niemal takie same dialogi. To sprawia, że na pozór wciągająca historia staje się nudna i przewidywalna. Grey zaraz powie "nie przygryzaj wargi Anastasio", albo "musisz jeść", a ona pomyśli "o rany".

Po trzecie - książka jest tak niesamowicie okrojona z fabuły, że tak naprawdę jest to 600 stron o niczym, przeplatane (powtarzającymi się) opisami pikantnego seksu.

Kolejna sprawa - bohaterowie. Najbardziej do sięgnięcia po "50 twarzy" przekonał mnie fakt "powolnego odkrywania portretu psychologicznego Christiana Greya". I co? Nic! Odkrywać to my sobie tu możemy jedynie "jak pochmurnieje jego spojrzenie" albo jak "nagle jego głos staje się ciepły i czuły". Christian Grey jest bezbarwny, to samo Anastasia, która wręcz mierziła mnie swoją naiwnością i głupotą.

A teraz sprawa tłumaczenia. Jeszcze nigdy nie spotkałam się z czymś podobnym. Zwroty typu "fuck", "holy shit", które w oryginale również przewijają się co kilka zdań, tutaj zastąpione są słowami: "rany", "rany julek", "rety", "cholercia" i - tu proszę o uwagę - "o Święty Barnabo". Nie muszę Wam chyba mówić jak to ostatnie zdanie brzmi podczas "brutalnego" aktu seksualnego między Christianem a Anastasią?

Dawno nie miałam tak mieszanych uczuć co do książki, szczególnie do takiej, która została okrzyknięta światowym bestsellerem. Sama nie wiem czy będę sięgać po kolejne tomy trylogii. Niewykluczone, bo nie lubię zostawiać niedomkniętych spraw - ale na pewno nie kupię ich za cenę rynkową.

Plus w ocenie jest za to, że książkę czytałam z ciekawością. Generalnie jednak przyniosła mi mnóstwo rozczarowania.

5+/10