Tytuł: "Sztuka uprawiania róż z kolcami" 

Autor: Margaret Dilloway

Wydawnictwo: M 

Liczba stron: 440

Galilee Garner z zawodu jest nauczycielką biologii, z zamiłowania hoduje róże, a na co dzień zmaga się z ciężarem długoletniej choroby. Gal przypomina kwiaty, które kocha - ich delikatność skrywa się za fasadą ostrych, raniących cierni. Kobieta jest zgorzkniała, wyniosła, ciężko jej wykrzesać z siebie serdeczność, ciężko zaufać. W efekcie ludzie trzymają od Gal "bezpieczny" dystans. Przewrotne życie chce jednak coś zmienić - niespodziewanie kobieta zostaje opiekunką swojej dorastającej siostrzenicy, a to tylko pierwszy krok do powolnego zrzucania kolców.

To książka z gatunku refleksyjnych i wzruszających, ważnych, które nie powinny zostać pominięte przez wrażliwych czytelników. Nie jest ona jedynie lekkim czytadłem, a treścią, która wnosi wiele do życia człowieka. Napisana prostym, przyjemnym stylem, a jednak pełna emocji i mimo wszystko ciepłego klimatu. Główna bohaterka i jej życiowe porażki i błędy są bardzo wiarygodne. Czytelnik ma okazję przyglądać się powolnemu procesowi przemiany jaka zachodzi w Galilee, przemiany wcale nie prostej i banalnej.
Książka rozwija się jak pąk róży. Z początku nie porywa, jednak z każdą stroną staje się coraz dojrzalsza, lepsza, pełniejsza.
Umilaczem i swoistym "oderwaniem" od trudnego tematu są ciekawostki o gatunkach róż i ich hodowaniu.

Warto wspomnieć, że autorka historię tę oparła na faktach. Bliska jej osoba zmagała się z ciężką chorobą nerek i po wielu latach walkę przegrała.

Po przeczytaniu książki "Sztuka uprawiania róż z kolcami" nieco inaczej patrzę na życie i swoje relacje z bliskimi. Ta pozycja dała mi do myślenia, dostarczyła wielu emocji, refleksji i wzruszeń. Prawdy życiowe, rachunki sumienia podane w niepretensjonalny, nienachalny sposób - to wszystko zamknięte jest właśnie w tej niepozornej książce.

Zamieszczam ten post ponieważ propozycja wydawnictwa M wydała mi się naprawdę interesująca. Sama mam w rodzinie osoby, którym mimo jeszcze niepodeszłego wieku ciężko czytać małe literki - szczególnie w Piśmie Świętym, gdzie druk jest naprawdę niewielki, do tego podzielony na kolumny. Według mnie jest to bardzo dobry patent dla osób, które mają problemy ze wzrokiem, starszych - naszych rodziców czy dziadków.

Dziś chciałabym Wam zaproponować lekturę nieco trudniejszą i poważniejszą niż te, które zwykle recenzuję na swoim blogu. Mowa tu o pozycji "Kompendium patriotyzmu". Ta cienka i niepozorna książeczka to zbiór pięciu wywiadów, które przeprowadził dziennikarz "Rzeczypospolitej" Dominik Zdort z wielkimi polskimi postaciami: prof. Zdzisławem Krasnodębskim (socjologiem, publicystą, filozofem społecznym), abp Józefem Michalikiem, Antonim Macierewiczem (historykiem, politykiem, współtwórcą KOR), Janem Pospieszalskim (publicystą, prowadzącym m.in. program "Warto rozmawiać") oraz Wojciechem Wenclem (poetą, eseistą, felietonistą i krytykiem literackim).

Podstawowym problemem nad którym zastanawiają się rozmówcy pana Zdorta to patriotyzm - czym jest? Jak się objawia w Polsce? Jak jest postrzegany przez różne polskie i zagraniczne środowiska? Jaka jest jego kondycja? Każdy z rozmówców jest patriotą, jednak ich spojrzenie na zjawisko umiłowania ojczyzny jest różne, w swoich wypowiedziach kładą nacisk na inne elementy.
Niewątpliwie patriotyzm nierozerwalnie związany jest z sytuacją polityczną kraju, więc w książce znajdziemy wiele refleksji rozmówców o współczesnej polskiej elity rządzącej i ważniejszych zjawisk społeczno-politycznych. Przez wszystkie rozmowy przewija się temat Smoleńska, tak trudnego i przełomowego sprawdzianu dla polskiego patriotyzmu.

Dominik Zdort umiejętnie prowadzi wywiady ze swoimi rozmówcami. Skłania do poważnych przemyśleń i świadectw, nieraz próbuje prowokować - z różnym skutkiem. Warta uwagi jest również sama kompozycja książki - podział wywiadów na tematyczne części, opatrzone ważniejszym wg. autora cytatem z danego fragmentu konwersacji.

Nie ukrywam, że książka jest pozycją trudną, szczególnie dla młodych czytelników, jednak niezwykle wartościową, szczególnie w obliczu wydarzeń ostatnich lat. Sam frazes "kocham ojczyznę" nie wystarczy do tego, by być prawdziwym patriotą. "Kompendium patriotyzmu" ukazuje jego istotę z różnych punktów widzenia, koncentrując się na różnych aspektach. Warto poświęcić czas tej książce - małej objętościowo, a wielkiej tematem - i podjąć własne refleksje i rozważania nad kondycją patriotyzmu w kraju i tym, jak my go manifestujemy. Czeka nas również swoisty reality check naszych dotychczasowych poglądów i przekonań.

Jan Polkowski (ur. 1953) jest polskim poetą, pisarzem, wydawcą, redaktorem, a także działaczem NSZZ Solidarność. W okresie stanu wojennego był działaczem opozycji demokratycznej i niezależnym wydawcą internowanym. W swoim życiu pełnił bardzo wiele funkcji, wiele z nich związanych było z Krakowem, w którym mieszka (1996 - prezes Agencji Rozwoju Miasta w Krakowie; 2003-2004 członek zarządu Małopolskiej Agencji Rozwoju Regionalnego S.A. w Krakowie); był także dyrektorem Biura Zarządu i Spraw Korporacyjnych TVP S.A., a także właścicielem filmy public relations - jako, że jest specjalistą w dziedzinie komunikacji społecznej.

Jan Polkowski w 2007 roku został odznaczony przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, natomiast w roku 2010 otrzymał dwie nagrody: im. Andrzeja Kijowskiego (za tomik wierszy Cantus), a także Medal "Niezłomnych w Słowie".

Obecnie jest redaktorem naczelnym portalu Portalfilmowy.pl *

Książka Ślady Krwi zostanie wydana nakładem Wydawnictwa M dnia 23.04.2013. Poniżej opis wydawnictwa.

"Ślady krwi"  to niemal sensacyjnie rozwijająca się opowieść o czterech kolejnych pokoleniach rodziny, której koleje poznajemy podczas odzyskiwania i odkłamywania pamięci przez głównego bohatera. Powieść nie została napisana dla prostego pokrzepieniu serc. Ale chociaż odkryta prawda boli jeszcze mocniej daje w zamian szansę na jednostkowe i wspólnotowe ocalenie. 

Napisana z rozmachem powieść Jana Polkowskiego to niezwykła próba rozmowy z Polakami o ich współczesnej kondycji za pomocą sięgnięcia po ważne składniki narodowej tożsamości – zmagania z niemieckim i rosyjskim totalitaryzmem, doświadczenie absurdalnej rzeczywistości PRL, walka o niepodległość, dramat kolaboracji, pamięć Kresów, dylematy wiary w Boga, ale i bogata tradycja kulturowa – jak choćby opisy Wołynia odsyłające do Pana Tadeusza – to wszystko składa się na wielką, polifonicznie opowiedzianą przygodę polskiego losu. Mimo pesymizmu i wiernego obcowania z polską klęską autor daleki jest od stereotypowego rozmiłowywania się w martyrologii. Pozostaje ironicznym i niezależnym obserwatorem. W tym leży siła Śladów krwi.

Czytelnicy, którzy poszukują w literaturze poważnej próby zmierzenia się z polskością na serio, a dla  których styl, piękno języka i ciągłość kultury nie są obojętne, na pewno się nie zawiodą!

*Źródło: Wikipedia

Rodzina jest jak barwna mozaika ułożona z najróżniejszych szkiełek. Każde ma inny kształt, inną barwę, jedne są większe, inne mniejsze, niektóre ulokowane w centrum, a niektóre zupełnie na obrzeżach, jednak razem tworzą pewną całość, naznaczoną wspólną historią, która mocniej, lub słabiej, spaja je ze sobą. W ludziach istnieje naturalna potrzeba poznania swych korzeni. Jako dzieci czy nastolatkowie jesteśmy ciekawi jak to było kiedyś, podczas wojny, jak żyli nasi dziadkowie, jak nasi rodzice radzili sobie z realiami PRLu, stanu wojennego. Ciekawość doprowadza do pytań, a odpowiedzi często są pięknymi, barwnymi historiami, o których już nigdy nie chce się zapomnieć - rodzi się potrzeba spisania ich. Wspomnień bliskich, a potem i naszych, o naszej rodzinie, jej historii, krążących po niej anegdotkach, blaskach i cieniach. Pani Anna Drzewiecka zdecydowała się własne spisane wspomnienia opublikować, co zaowocowało niezwykle ciepłą i wzruszającą książką, "Ciotki".

Wielki dom pod lipą był oazą spokoju dla kilku pokoleń rodziny Pani Anny. Zbudowany rękoma jej prapradziadka był miejscem narodzin jej prababci, a następnie babci Tekli i jej rodzeństwa. Dom ten był świadkiem beztroskiego dzieciństwa, rodzinnych tragedii, ślubów, powiększania się familii, a także ostatecznego pożegnania, gdy wołyńska ziemia zaczęła zbierać żniwo II Wojny Światowej. Wtedy to dziadek Jan, babcia Tekla wraz ze swymi licznymi dziećmi zaczęli wędrówkę, która na zawsze zmieniła życie ich wszystkich.

Mała Ania miała aż osiem ciotek, ukochaną babcię, dziadka, szkolne i podwórkowe koleżanki i ogromną wyobraźnię - najważniejsze filary jej dzieciństwa, na których później zbudowała swoją przyszłość, znalazły specjalne miejsce we wspomnieniach spisanych z niepokonaną dziecięcą wrażliwością. Wszystkie ciotki, choć diametralnie różne, to niesamowicie barwne i nieszablonowe postaci. Historia każdej z nich porusza, wywołuje uśmiech lub współczucie, czasem nawet wyciska łzę. W historiach tych odnajdziemy smaki dzieciństwa, zapachy kuchni, ogrodów, podwórek. Ciocie, wujkowie, ich domy i relacje, zapamiętane dziecięcym okiem - okiem wrażliwego, niewymagającego, choć dociekliwego, obserwatora. W tym tkwi cała niesamowitość tej na pozór prostej książki. Dotykanie zatrzymanego czasu czyjejś zwyczajnej - a tak niezwykłej - rodziny, jest prawdziwym przeżyciem, nie tylko literackim. W ludziach, ich życiowych opowieściach, zamknięta jest magia przeszłości, czegoś co już nie wróci, tajemniczego i pociągającego; zamknięty jest czas wypełniony smakiem bożonarodzeniowych ciast, pierwszymi miłościami, emocjami i przeżyciami wtedy najważniejszymi, najcenniejszymi, po których teraz zostały tylko - lub aż - tętniące barwami wspomnienia.

Od strony technicznej pozycja jest świetnie opracowana i przyjazna dla czytelnika. Każda postać czy ważniejsze wspomnienie ma wydzielony rozdział. Autorka słowami maluje obrazy, które pobudzają wyobraźnię i uczucia do głębi. Książka powoli wciąga od pierwszych stron i nie wypuszcza ze swych ciepłych objęć aż do ostatniej.

Książka Pani Anny Drzewieckiej jest takim zatrzymanym zegarem, z którego wyczytamy nie tylko słowa i obrazy, ale także te smaki, uczucia, zapachy, radości, smutki utkane w przepiękny pejzaż (nie)zwykłych historii. Nie potrafię nie dać jej najwyższej oceny, bo mimo, że odłożyłam ją na półkę jakiś czas temu, to nadal część tej opowieści żyje we mnie. Tak właśnie buduje się pomniki tym, którzy odeszli, by pamięć po nich trwała.

Święta Wielkanocne to dla chrześcijan szczególny czas. Przeżywamy wspomnienie męki Pańskiej, śmierć Jezusa na krzyżu i Jego radosne zmartwychwstanie. Przypominamy sobie, że zginął za grzechy ludzkości, by otworzyć nam drogę do nieba. Na tę mękę ktoś Go skazał. Według przekazów biblijnych cały lud krzyczał "uwolnij Barabasza, a Tego ukrzyżuj". Ale czy rzeczywiście tak było?
Wielu współczesnych myślicieli, teologów, przywódców Kościoła, stara się załagodzić ten obraz, co wpisuje się w dążenia do prowadzenia lepszego dialogu między chrześcijanami, a żydami. Nie od dziś znane jest przekonanie, że antysemityzm swoje źródło ma w chrześcijaństwie, bo chrześcijanie widzą żydów jako winnych śmierci ich Zbawiciela. Ten antysemityzm, według wielu, był prostą drogą do holocaustu, obozów śmierci, gett. A więc za winne tak strasznej tragedii ludzkości uznaje się chrześcijaństwo.

Paweł Lisicki, redaktor naczelny tygodnika "Do Rzeczy", wybitny dziennikarz, w swojej trudnej i świetnie opracowanej książce, ukazuje nam różne punkty widzenia na to, co naprawdę działo się za czasów męki Chrystusowej i jakie to konsekwencje ma w dzisiejszym świecie. Znajdziemy tu wiele wątpliwości, pytań na temat tego jak to było naprawdę - za co, dlaczego, jak zginął Chrystus. Autor podjął się niełatwego zadania, ale według mnie wspaniale mu sprostał. Jego książka bazuje na wielu tekstach, poglądach wielkich teologów, myślicieli, uczonych, które pan Paweł potrafi dokładnie wyjaśnić, przeciwstawić sobie, uargumentować ich słuszność bądź wątpliwą wartość. Dodatkowo wpisuje biblijne wydarzenia w kontekst kulturowy i historyczny, co pozwala zrozumieć wiele niuansów, często pomijanych i ignorowanych nawet przez uczonych w Piśmie.

Nie ma wątpliwości, że pozycja "Kto zabił Jezusa?" to książka niezwykle potrzebna, ponieważ dąży do ukazania prawdy w jak najmniejszym szczególe. Jest to lektura wymagająca - należy ją czytać ze zrozumieniem i refleksją. Jest nie tylko wspaniale opracowaną biografią Jezusa dotkniętą niemal z każdej możliwej strony, ale także historyczną i duchową wędrówką, okazją do wielu przemyśleń i lepszego poznania własnej wiary. Mimo tego, że to książka niełatwa - wciąga bez reszty uważnego i ciekawego czytelnika.

Według mnie jest to pozycja obowiązkowa dla każdego chrześcijanina, szczególnie takiego, któremu nie wystarczą niedzielne kazania i filmy puszczane w telewizji w okresie wielkanocnym - a takiego, który chce wiedzieć i rozumieć więcej, być przez chwilę bliżej wydarzeń sprzed ponad 2 tysięcy lat, a także zdrowo spojrzeć na kwestię "winy" i "post-chrześcijańskiego antysemityzmu". Będzie to także idealna lektura dla niechrześcijan, którzy po prostu chcą poznać historię i polemiczne dyskursy na temat męki i śmierci Jezusa.

poza oceną

za możliwość przeczytania tej wspaniałej i niezwykle ważnej publikacji w okresie tak ważnym jak Wielkanoc, dziękuję z całego serca wydawnictwu