Tytuł: Świat Marii

Autor: Graziano Versace

Wydawnictwo: Bernardinum

Stron: 348

O Marii krążą słuchy, że jest opętana. Dziewczyna nękana jest przez ataki, które dla postronnych obserwatorów wydają się przerażające. Jej matka, Vincenzina, otaczając córkę ogromną miłością, wierzy, że w końcu uda się jej pomóc, dlatego nadziei upatruje w powrocie do Cittanova psychiatry Giovanniego Buscemiego. Mężczyzna podejmuje się trudnej próby odkrycia jakie demony z przeszłości dręczą Marię i przywrócenia jej beztroskiej młodości. Powrót do rodzinnych stron i dla niego łączy się z nadzieją na przyszłość - Livia Antonietta, mimo, że już nie tak młoda i piękna jaką pamięta, na nowo rozbudza w nim dawne uczucia. Lekarza, jego pacjentkę i bliskich czeka niełatwy czas zmierzenia się z przeszłością, nienawiścią, bólem i okrutnymi plotkami...

Niełatwo czytało mi się tę fascynującą książkę, dlatego też napisanie tej recenzji jest dla mnie sporym wyzwaniem. Książka nie jest pozycją łatwą z wielu powodów. Przede wszystkim dotyka bardzo trudnych i bolesnych tematów, nie tylko kwestii cierpienia jakie wpędziło młodą Marię w chorobę duszy. Mówi o wielu obliczach miłości, przemijaniu... Na dodatek styl, którym posługuje się autor nie należy do najprostszych. Wymaga od czytelnika skupienia i poświęcenia lekturze w całości. Nagromadzenie włoskich imion i nazwisk z początku może wprowadzać lekki zamęt, jednak w ciągu lektury wszystko staje się klarowne. Rozdziały, mimo, że krótkie, mogą się czytelnikowi wydać nieco chaotyczne - przeskakujemy przez różne miejsca, bohaterów, spojrzenia na ujęte w książce problemy. Wraz z rozwojem wydarzeń i głębszym poznaniem postaci występujących w powieści, układają się w spójną całość.

"Świat Marii" mówi o rzeczach pięknych - jak miłość, poświęcenie, dobro, ale również o rzeczach złych i brzydkich, bolesnych, trudnych. Stąd nie jest to lektura lekka. Prowadzi czytelnika do bardzo głębokich refleksji, stawia przed ważkimi pytaniami. Pozostawia we wrażliwej czytelniczej duszy trwały ślad. Jest to zdecydowanie pozycja godna przeczytania, jednak też taka, do której odbioru trzeba dojrzeć.

Tytuł: "Sztuka uprawiania róż z kolcami" 

Autor: Margaret Dilloway

Wydawnictwo: M 

Liczba stron: 440

Galilee Garner z zawodu jest nauczycielką biologii, z zamiłowania hoduje róże, a na co dzień zmaga się z ciężarem długoletniej choroby. Gal przypomina kwiaty, które kocha - ich delikatność skrywa się za fasadą ostrych, raniących cierni. Kobieta jest zgorzkniała, wyniosła, ciężko jej wykrzesać z siebie serdeczność, ciężko zaufać. W efekcie ludzie trzymają od Gal "bezpieczny" dystans. Przewrotne życie chce jednak coś zmienić - niespodziewanie kobieta zostaje opiekunką swojej dorastającej siostrzenicy, a to tylko pierwszy krok do powolnego zrzucania kolców.

To książka z gatunku refleksyjnych i wzruszających, ważnych, które nie powinny zostać pominięte przez wrażliwych czytelników. Nie jest ona jedynie lekkim czytadłem, a treścią, która wnosi wiele do życia człowieka. Napisana prostym, przyjemnym stylem, a jednak pełna emocji i mimo wszystko ciepłego klimatu. Główna bohaterka i jej życiowe porażki i błędy są bardzo wiarygodne. Czytelnik ma okazję przyglądać się powolnemu procesowi przemiany jaka zachodzi w Galilee, przemiany wcale nie prostej i banalnej.
Książka rozwija się jak pąk róży. Z początku nie porywa, jednak z każdą stroną staje się coraz dojrzalsza, lepsza, pełniejsza.
Umilaczem i swoistym "oderwaniem" od trudnego tematu są ciekawostki o gatunkach róż i ich hodowaniu.

Warto wspomnieć, że autorka historię tę oparła na faktach. Bliska jej osoba zmagała się z ciężką chorobą nerek i po wielu latach walkę przegrała.

Po przeczytaniu książki "Sztuka uprawiania róż z kolcami" nieco inaczej patrzę na życie i swoje relacje z bliskimi. Ta pozycja dała mi do myślenia, dostarczyła wielu emocji, refleksji i wzruszeń. Prawdy życiowe, rachunki sumienia podane w niepretensjonalny, nienachalny sposób - to wszystko zamknięte jest właśnie w tej niepozornej książce.

Kevin M. Connolly był długo wyczekiwanym dzieckiem. Niestety był on też - jak sam pisze - kroplą, która przelała czarę goryczy w paśmie rodzinnych nieszczęść. Chłopiec urodził się bez nóg. Rodzice jednak szybko ochłonęli z pierwszego szoku i postanowili traktować Kevina jak każde zdrowe dziecko. Chłopczyk musiał nauczyć się radzić z prozaicznymi przeszkodami (w czym pomagał mu ojciec mający smykałkę do majsterkowania), ale także z ludzkimi spojrzeniami i reakcjami na jego fizjonomię. Z tym ostatnim w zasadzie próbuje sobie poradzić do dziś. Podróże, które odbywa i fotografie, które robi przemieszczając się na sportowej deskorolce mają ukryty cel. Mają stanowić dowód na to, że nie ważne jakiej narodowości, wyznania, rasy jest człowiek - praktycznie zawsze reaguje na Kevina w ten sam sposób.

Muszę przyznać, że oczekiwałam książki typowo podróżniczej - seria Poznaj Świat kojarzy mi się właśnie z takimi pozycjami. Otrzymałam coś innego - spojrzenie z dystansu na swoje dotychczasowe życie, wspomnienia człowieka, który jest "inny" w widoczny sposób. Kevin z wyczuwalnym sarkazmem i goryczą wspomina swoje dzieciństwo, lata dorastania. Mimo humoru, jaki wplata w swoją opowieść, ciągle miałam wrażenie, że do tej pory, chociaż nauczył się radzić sobie ze swoją ułomnością, nie pogodził się z nią. A może raczej nie pogodził się z tym jak reagują inni.

Mimo "inności" Kevin doświadczył ogromnej miłości ze strony rodziny, która objawiała się nie tylko we wsparciu i pchaniu chłopaka do przodu przez świat, ale w traktowaniu go jak pełnosprawnego chłopaka, który będzie musiał znaleźć rozwiązania na wiele czekających go problemów. Dzięki temu Kevin wyrósł na mężczyznę zaradnego, samodzielnego i zdecydowanego.

Książka napisana jest w sposób lekki i obrazowy, czytelnik łatwo odnajdzie się w tym stylu, dzięki czemu czytanie będzie szło naprawdę szybko. Poza narracją znajdziemy tu wspomniane zdjęcia "z poziomu Kevina", które robił zwykle z ukrycia, tak aby przechodząca osoba nie miała o tym pojęcia, aby uchwycić moment zdumienia na twarzy, reakcji na widok chłopaka bez nóg mknącego przez ulice miasta na deskorolce. Zdjęcia nie są spektakularne, jednak robią naprawdę mocne wrażenie, kiedy uświadamiamy sobie, że rzeczywiście - praktycznie wszyscy reagują tak samo. I wszyscy, ale to wszyscy się "gapią".

"Drugi rzut oka" jest książką o pokonywaniu trudności, odnajdywaniu samego siebie i ogromnej walki ze swoją ułomnością. A raczej walki ze sobą - próby akceptacji swojego położenia. Jest to opowieść krzepiąca i pokazująca, że dzięki miłości bliskich i własnemu samozaparciu można osiągnąć wiele, nawet jeśli jest się ograniczonym przez naturę.

8+/10

Rachel ma 29 lat, kochającego męża i dwójkę dzieci. Za sobą walkę z anoreksją, narkotykami, przygodnym seksem i nierozumiejącymi rodzicami. Boi się odrzucenia, często czuje wstręt do samej siebie. Pierwsze poważne załamanie i towarzyszące mu myśli samobójcze skończyły się dla Rachel pierwszą wizytą w szpitalu psychiatrycznym. Zainteresowany jej przypadkiem dr Padgett postanowił jej pomóc, jednak od razu poinformował Rachel, że terapia będzie bardzo długa, kosztowna, bardzo ciężka, a przede wszystkim nie ma żadnej gwarancji, że uda jej się pomóc.

Pograniczne zaburzenie osobowości - diagnoza brzmiąca jak wyrok. Jednak dzięki żmudnej, trudnej i niebywale bolesnej terapii, zaangażowaniu terapeuty i wsparciu rodziny udało się zabić demony przeszłości.

Książka Rachel jest zapisem jej przeżyć i uczuć z okresu terapii. Opowiada o wyczerpujących sesjach, odkrywaniu elementów z przeszłości, które głęboko ją skrzywdziły. Przeszłości, którą częściowo wyparła, nie chciała pamiętać.

Autorka jest wobec czytelników niezwykle szczera. Bez zbędnego zawoalowania opowiada o przejawianych przez siebie zachowaniach autodestrukcyjnych, o kryzysach, napadach wściekłości, braku wiary w życie i siebie samą, o trudnościach dnia codziennego. Czytając książkę - jeszcze bez fachowej wiedzy na temat męczącego Rachel zaburzenia - widzimy dwa obrazy kobiety. Niewdzięczną, pełną agresji, wulgarną - wrażliwą, trochę zagubioną, ciepłą, kochającą matkę i żonę.

Mimo pierwszoosobowej narracji, skupiającej się na przeżyciach, uczuciach i myślach Rachel, udało się jej ukazać na kartkach swojej książki nadzwyczaj ogromne zaangażowanie terapeuty, a także rodziny, która z pełną ufnością, mimo wielu krytycznych momentów, chwil zwątpienia i załamania, znosiła ataki złości, paniki i autodestrukcji, czekając na dzień, gdy już będzie... normalnie.

"Uratuj mnie" jest nie tylko "przewodnikiem" po chorobie psychicznej jaką jest pograniczne zaburzenie osobowości, nie tylko pomaga zrozumieć zachowanie chorych, ale zwraca uwagę na to, jak istotne dla naszej psychiki mogą być wydarzenia z dzieciństwa, które podświadomie spychamy na bok uznając je za trudne, ale nieznaczące. Książka pozwala też spojrzeć na swoje życie z dystansem, dostrzec w nim więcej piękna i szczęścia niż na co dzień.

Choroby psychiczne są wciąż ciężkim tematem dla Polaków, a osoby nimi dotknięte nierzadko spotykają się z dyskryminacją, choćby w lekkich formach. Wyznania Rachel pokazują świat z punktu widzenia osoby chorej, walczącej z otaczającą rzeczywistością, a przede wszystkim ze sobą. A wygrać z samym sobą jest przecież najtrudniej. Na szczęście Rachel się udało. Dzięki akceptacji najbliższych i żarliwej walce psychoterapeuty, zachowującego stoicki spokój i pozory ciepłej neutralności.

"Uratuj mnie" jest czymś więcej niż książką, wspomnieniami, przewodnikiem, wyznaniem i studium przypadku. To historia dająca nadzieję. Nadzieję nie tylko dla chorych i ich najbliższych. Ale również dla zwykłych ludzi. Walka o siebie daje rezultaty, a beznadziejna sytuacja może się odwrócić. 

Tę poruszającą, trzymającą w objęciach do ostatniej strony opowieść powinien przeczytać absolutnie każdy.

książka poza oceną

książka z wyróżnieniem

za możliwość przeczytania tej wzruszającej książki, dziękuję z całego serca wydawnictwu

Początek XX wieku, Szwajcaria. Marta Schneider nie ma łatwego dzieciństwa. Agresywny i despotyczny ojciec bardzo źle ją traktuje. Obwinia za szkolne niepowodzenia starszego syna, wytyka, że jest brzydsza od swej młodszej siostry, za błahostkę potrafi nawet uderzyć. Jedyne oparcie dziewczyna znajduje w swojej schorowanej matce, a także szkolnej przyjaciółce. Niestety w wieku zaledwie 12 lat ojciec postanawia zakończyć jej edukację i wysłać do pracy. Tak Marta zaczyna zdobywać doświadczenie (bo wszystkie pieniądze czy produkty, którymi płacą jej pracodawcy, zabiera ojciec). W dzienniku, który otrzymała od przyjaciółki, by zapisywać przygody, woli zapisywać poznane przepisy. Chętnie uczy się też o prowadzeniu pensjonatu i marzy o założeniu własnego. W końcu rodzinne tragedie, na które dziewczyna zupełnie nie była przygotowana, pchają ją do ostatecznego opuszczenia rodzinnego kraju. Tylko dzięki uporowi i determinacji dziewczynie udaje się przetrwać i nauczyć tego, czego nigdy nie zdążyła w szkole - upragnionych języków obcych. Anglia okazuje się przystankiem na krótko. Krajem sprzyjającym jej planom okazuje się Kanada. Tam Marta wreszcie zakłada wymarzony pensjonat i... rodzinę - z którą wkrótce przenosi się do Kalifornii - choć nie tak to sobie wyobrażała.

Książka Francine Rivers jest oparta na faktach - opowiada historię babci i matki autorki. Tym bardziej godny podziwu jest upór młodej Marty, która sama toruje sobie drogę w nieznanym świecie. Bez wykształcenia, jedynie z dorywczym doświadczeniem z różnych kuchni i hoteli, udaje jej się nauczyć języków i wywalczyć sobie miejsce w życiu. Rodzina okazuje się być trudnym wyzwaniem dla kobiety. Naznaczone cierpieniem lata dzieciństwa odbijają się na stosunku matki do swych dzieci, szczególnie do najstarszej Hildemary. Miłość Marty do dzieci jest niezaprzeczalna, jednak trudna i ukształtowana ciężkimi doświadczeniami. Życie krętymi drogami prowadzi i kształtuje relacje matki i córki, a one same stają przed ciężkimi wyborami i trudnym rachunkiem sumienia.

Francine Rivers w bardzo ciekawy i barwny sposób opowiada o losach Marty i jej późniejszych relacjach z córką. Potrafi w piękny sposób ukazać zarówno cnoty bohaterek jak i ich słabości i niedoskonałości. Książka napisana jest przystępnym językiem, rozdziały urozmaicone są listami - które w polskim wydaniu są pisane ładną, stylizowaną czcionką.

W książce nie brakuje też odniesień do Boga i wiary, jednak wiedząc, że Francine Rivers jest jedną z najznamienitszych autorek powieści chrześcijańskich bałam się trochę, że ten aspekt przyćmi całą historię. W żadnym wypadku tak nie jest, choć niewątpliwie jest to bardzo ważny element spajający całość historii.

Historia opowiedziana przez Francine Rivers jest piękna i poruszająca. Fabuła biegnie szybko, nie ma czasu na nudę, a czytelnik może odczuwać głód ciekawości, co skutkuje zupełną niemożnością oderwania się od tej pozycji. Polecam szczególnie osobom, które chcą przeżyć niesamowitą, wzruszającą podróż w czasie, prowadzącą do głębokich życiowych refleksji.

Rodzina jest jak barwna mozaika ułożona z najróżniejszych szkiełek. Każde ma inny kształt, inną barwę, jedne są większe, inne mniejsze, niektóre ulokowane w centrum, a niektóre zupełnie na obrzeżach, jednak razem tworzą pewną całość, naznaczoną wspólną historią, która mocniej, lub słabiej, spaja je ze sobą. W ludziach istnieje naturalna potrzeba poznania swych korzeni. Jako dzieci czy nastolatkowie jesteśmy ciekawi jak to było kiedyś, podczas wojny, jak żyli nasi dziadkowie, jak nasi rodzice radzili sobie z realiami PRLu, stanu wojennego. Ciekawość doprowadza do pytań, a odpowiedzi często są pięknymi, barwnymi historiami, o których już nigdy nie chce się zapomnieć - rodzi się potrzeba spisania ich. Wspomnień bliskich, a potem i naszych, o naszej rodzinie, jej historii, krążących po niej anegdotkach, blaskach i cieniach. Pani Anna Drzewiecka zdecydowała się własne spisane wspomnienia opublikować, co zaowocowało niezwykle ciepłą i wzruszającą książką, "Ciotki".

Wielki dom pod lipą był oazą spokoju dla kilku pokoleń rodziny Pani Anny. Zbudowany rękoma jej prapradziadka był miejscem narodzin jej prababci, a następnie babci Tekli i jej rodzeństwa. Dom ten był świadkiem beztroskiego dzieciństwa, rodzinnych tragedii, ślubów, powiększania się familii, a także ostatecznego pożegnania, gdy wołyńska ziemia zaczęła zbierać żniwo II Wojny Światowej. Wtedy to dziadek Jan, babcia Tekla wraz ze swymi licznymi dziećmi zaczęli wędrówkę, która na zawsze zmieniła życie ich wszystkich.

Mała Ania miała aż osiem ciotek, ukochaną babcię, dziadka, szkolne i podwórkowe koleżanki i ogromną wyobraźnię - najważniejsze filary jej dzieciństwa, na których później zbudowała swoją przyszłość, znalazły specjalne miejsce we wspomnieniach spisanych z niepokonaną dziecięcą wrażliwością. Wszystkie ciotki, choć diametralnie różne, to niesamowicie barwne i nieszablonowe postaci. Historia każdej z nich porusza, wywołuje uśmiech lub współczucie, czasem nawet wyciska łzę. W historiach tych odnajdziemy smaki dzieciństwa, zapachy kuchni, ogrodów, podwórek. Ciocie, wujkowie, ich domy i relacje, zapamiętane dziecięcym okiem - okiem wrażliwego, niewymagającego, choć dociekliwego, obserwatora. W tym tkwi cała niesamowitość tej na pozór prostej książki. Dotykanie zatrzymanego czasu czyjejś zwyczajnej - a tak niezwykłej - rodziny, jest prawdziwym przeżyciem, nie tylko literackim. W ludziach, ich życiowych opowieściach, zamknięta jest magia przeszłości, czegoś co już nie wróci, tajemniczego i pociągającego; zamknięty jest czas wypełniony smakiem bożonarodzeniowych ciast, pierwszymi miłościami, emocjami i przeżyciami wtedy najważniejszymi, najcenniejszymi, po których teraz zostały tylko - lub aż - tętniące barwami wspomnienia.

Od strony technicznej pozycja jest świetnie opracowana i przyjazna dla czytelnika. Każda postać czy ważniejsze wspomnienie ma wydzielony rozdział. Autorka słowami maluje obrazy, które pobudzają wyobraźnię i uczucia do głębi. Książka powoli wciąga od pierwszych stron i nie wypuszcza ze swych ciepłych objęć aż do ostatniej.

Książka Pani Anny Drzewieckiej jest takim zatrzymanym zegarem, z którego wyczytamy nie tylko słowa i obrazy, ale także te smaki, uczucia, zapachy, radości, smutki utkane w przepiękny pejzaż (nie)zwykłych historii. Nie potrafię nie dać jej najwyższej oceny, bo mimo, że odłożyłam ją na półkę jakiś czas temu, to nadal część tej opowieści żyje we mnie. Tak właśnie buduje się pomniki tym, którzy odeszli, by pamięć po nich trwała.

Biorąc do rąk tę książkę, patrząc na okładkę i sądząc po tym co czytałam i słyszałam o autorce - liczyłam na zwykły romans, może napisany trochę lepiej niż te przeciętne. Myliłam się i to bardzo. Romans jest tu tylko tłem dla trudnej i poplątanej historii.

Jessie Ryder jest fotografką, która zawsze lubiła ryzyko. Chłonęła życie pełną piersią podróżując i zdobywając najwyższej klasy materiał zdjęciowy dla znanych pism. Jej domeną jest fotografowanie krajobrazów. Ludzi - a przede wszystkim swoją dużą rodzinę - amatorsko fotografuje jej siostra Luz. Między nimi od 16 lat narasta niewypowiedziany konflikt - Lila. Córka Jessie, którą zaraz po porodzie oddała pod opiekę Luz. Na domiar złego jej adopcyjny ojciec Ian - mąż Luz - jest też jej ojcem biologicznym. Jessie nie powiedziała nikomu.

Ale teraz nastał czas by wszystko zmienić, bo życie przewraca się do góry nogami. Jessie cierpi na chorobę, przez którą niedługo straci wzrok. Nie pozostało jej nic innego jak jechać w rodzinne strony by ostatni raz zobaczyć córkę...

Susan Wiggs opowiada nam historię o trudnym rodzinnym konflikcie. O dwóch siostrach połączonych dramatyczną tajemnicą, o ich długim docieraniu do siebie. Autorka nie tylko skupia się na obecnej sytuacji kobiet, ale też sięga do ich dzieciństwa i niezdrowych relacji z matką, które psychologicznie ukształtowały obie siostry zupełnie inaczej, jak ogień i wodę - Jessie jest porywcza, nieprzywiązana do żadnego miejsca, wciąż za czymś biegnie i czegoś szuka. Luz jest spokojną, odpowiedzialną matką niesfornej czwórki dzieciaków, dobrą żoną i gospodynią. Chce dać dzieciom ciepły dom i stabilność jakiej sama nie miała w ich wieku. 

Autorka bardzo dobrze poradziła sobie z kreacją różnorodnych bohaterów - są barwni i wyraziści, wzbudzają emocje. Miejsca, które opisuje mają swój czar i urok - dom Luz jest ciepły, chce się o nim czytać.

Wątek miłosny jest o dziwo tłem - ale i on nie jest sztampowy. Mężczyzna, który pojawi się w życiu Jessie bardzo dużo przeszedł.

Jedyne co mnie w książce rozczarowało to wątek z wyjawieniem Lili prawdy o adopcji. Według mnie został bardzo spłycony, a reakcja dziewczyny była dla mnie zaskoczeniem. Zdecydowanie z tak trudnego momentu można było wyciągnąć zdecydowanie więcej.

"Zanim nadejdzie ciemność" jest powieścią o dwóch różnych kobietach, o ich ciemnym sekrecie i drodze do siebie. O miłości sióstr, miłości do rodziny, do córki... a także o utracie miłości. O odnajdywaniu siebie, własnej drogi i sensu życia w najmniej oczekiwanym momencie i w najmniej oczekiwany sposób.
Mimo poważnych i skomplikowanych tematów jakie podnosi ta pozycja, jest to książka dość lekka i przyjemna. Czyta się ją szybko i wbrew temu, że przynosi wiele refleksji - można się przy niej odprężyć. A także wzruszyć. Kilka zdań pod koniec książki nieoczekiwanie przyniosło mi łzy.

Polecam wszystkim, którzy szukają książki niebanalnej w kategorii lekkiej literatury kobiecej. Osobom lubiącym opowieści rodzinne i historie miłosne. Czytelnikom, którzy nie boją się prozy życia.

7+/10

Za możliwość przeżycia tej niecodziennej historii, chwil refleksji i dobrej lektury, dziękuję z całego serca wydawnictwu

Jonathan Langley jest człowiekiem zgorzkniałym i daleko mu do bycia sympatycznym. Rzuca nieprzyjemne komentarze na temat swoich sąsiadów, jego ton i postawa wobec pocztowego posłańca pozostawia wiele do życzenia. Ale pan Jonathan nie zawsze był taki. Dawniej był rozchwytywanym i docenianym malarzem, zarabiał krocie. Poróżniony z rodziną otoczył się wieloma przyjaciółmi, którzy mu ją zastępowali. Z nimi spędzał święta i wolne chwile. Cieszył się dostatkiem i wolnością, miał również życiowego partnera i psa. Jednak epidemia dziwnego wirusa sprawiła, że zaczął tracić bliskich - jednego po drugim. Starzeli się, umierali, odsuwali się od siebie. Langleya również dosięgnęła choroba, w wyniku której stracił wzrok.

Lupe jest małą, optymistycznie patrzącą na życie dziewczynką - mimo tego jak ciężkie jest jej życie. Wychowują ją babcia z dziadkiem, rodzice musieli powrócić do Meksyku, z powodu biedy. Dziewczynka mimo tęsknoty za bliskimi jest silna, radosna i żyje pełną piersią.

Co łączy tych dwoje? Oprócz osiedla, na którym mieszkają, połączy ich relacja, która zmieni całkowicie spojrzenie Jonathana na swoje życie.

Ta krótka książeczka z serii "Magia życia" niesie ze sobą bardzo wiele głębi. Mimo niewielkiej objętości jest naładowana ważnymi tematami społecznymi - takimi jak odrzucenie, poczucie wyobcowania, depresja, utrata sensu życia. Cała historyjka o Jonathanie i Lupe jest w moim odbiorze tylko tłem do przekazywanych przez treść wartości - jak patrzeć na świat, by znaleźć w nim piękno? Jak cieszyć się każdym dniem? Jak wnieść do swego życia optymizm i spokój, którego wszystkim nam tak brakuje?

Traktując tę książkę jako przekaz ważnych prawd, można odnaleźć w niej wiele inspiracji. Czytając ją jako zwykłą historię na pewno też obudzi się w nas wiele refleksji. Polecam - czyta się szybko, a bardzo długo się jej nie zapomina.

7+/10

Za możliwość odkrycia inspirujących prawd oraz za refleksje towarzyszące lekturze, dziękuję z całego serca wydawnictwu

W dzisiejszych czasach muzułmanie raczej nas przerażają niż interesują. Kojarzą nam się z terroryzmem, dżihadem, nienawiścią do Ameryki i innych wyznań, przemocą wobec kobiet i kompletnie niezrozumiałą dla nas Europejczyków kulturą. Piętno tych skojarzeń odcisnęło się na nich tym bardziej po atakach na World Trade Center. Może warto przybliżyć sobie jednak to co nieznane? Nie namawiam wcale do lektury Koranu. "Amerykański Derwisz" w zupełności wystarczy.

Powieść ta opisuje życie pewnej muzułmańskiej rodziny mieszkającej w USA. Muneer, matka Hayata, postanawia sprowadzić do Ameryki swoją przyjaciółkę Minę, której po nagłym rozwodzie z mężem grozi utrata syna. Na dodatek kobieta nie jest dobrze traktowana przez swoją rodzinę, więc jej przeprowadzka do Shahów wydaje się najlepszym rozwiązaniem. I tak Hayat poznaje swoją przybraną ciotkę, która (ku niezadowoleniu ojca chłopca) będzie od tej pory ukazywać mu "piękno Koranu".

"Amerykański Derwisz" to nie tylko historia zwyczajnych problemów rodzinnych. Znajdziemy tu wiele dylematów religijnych, próbę zrozumienia i zaakceptowania własnego wyznania, odmienne poglądy muzułmanów na koraniczne prawa, wszystko na tle amerykańskiego życia. Na dodatek będziemy świadkami pierwszych fascynacji młodego Hayata, jego wkraczaniem w dojrzewanie, towarzyszących temu skomplikowanych i silnych uczuć.

Autor dotyka w swojej książce rzeczy ważnych i kontrowersyjnych. W kwestii religii i kultury islamu stara się ukazać jak najwięcej odmiennych aspektów - zarówno szczęścia jak i frustracji wynikających z własnego wyznania, przeplatających się ze zwykłymi ludzkimi uczuciami, które nie zawsze stoją w zgodzie z prawami Koranu. Z kolei dojrzewanie Hayata przedstawia w sposób bardzo przejmujący. Hayat na kartach powieści dojrzewa bowiem nie tylko cieleśnie, ale również mentalnie i psychicznie, przez cały czas próbując się odnaleźć w swojej kulturze.

Język powieści jest prosty i klarowny, ubarwiają go typowe arabskie zwroty, które autor w toku akcji nienachalnie objaśnia. Sama książka podzielona jest na kilka części, w których skupia się na różnych ważkich aspektach. Historia rodziny Shahów jest naprawdę wciągająca, nie tylko ze względu na same wydarzenia, ale również za sprawą przybliżania czytelnikowi islamskiej kultury, najważniejszych i najpiękniejszych strof koranicznych oraz różnych postaw wobec własnego wyznania.

"Amerykański Derwisz" jest lekturą nie tylko bardzo dobrą, ale również, a może przede wszystkim, pouczającą. Pomaga wiele zrozumieć, a także otwiera czytelnika na inne poglądy oraz daje pole do dyskusji. Czy rzeczywiście słusznie przypinamy muzułmanom łatkę nieczułych terrorystów?

Książkę polecam absolutnie wszystkim, którzy chcą wiedzieć i zobaczyć więcej niż jest nam to podawane przez dzisiejsze media.

9/10

za możliwość przeczytania tej niezwykle ważnej i pouczającej pozycji dziękuję z całego serca wydawnictwu

Wychowankami domu poprawczego dla dziewcząt w Falenicy zainteresowałam się rok temu. Zawsze były mi bardzo bliskie ciężkie sytuacje społeczne i ludzkie dramaty. Ot - po prostu ciekawi mnie ludzka psychika, motywy postępowania, życie ludzkie szeroko pojęte... Dlatego też po wykładzie pani Leny Rogowskiej, która z wychowankami tego domu przeprowadza bardzo ciekawe warsztaty piosenki (warto zwrócić uwagę na występy dziewcząt, choćby Stacja Falenica - do znalezienia na YouTube) postanowiłam zapoznać się bliżej z falenickimi dziewczynami. Najpierw był program dokumentalny w 8 odcinkach - Dziewczęta z Falenicy, który bardzo mnie wzruszył, a dziś natrafiłam na tą książkę.

Nie ukrywam, że najbardziej interesowały mnie wyznania dziewcząt, które już swoimi tajnymi sposobami zaspakajania ciekawości zdążyłam w pewien sposób poznać.

"Co mnie czeka, gdy stąd wyjdę" to zbiór krótkich świadectw wychowanek Falenicy. Każde z nich napisane jest indywidualnym stylem autorki. Dziewczyny opowiadają o swym dzieciństwie, trudnych momentach, przestępstwach, których dokonały, mówią czy żałują - lub też czy nie żałują - i snują plany na życie po poprawczaku. Każda z historii jest opatrzona komentarzem Papcia, jak nazywają go dziewczęta - czyli dyrektora placówki, Romualda Sadowskiego.
Jedyne czego mi w tej książeczce zabrakło, to komentarze pana Irka, wychowawcy dziewcząt, który jak mi się wydaje po obejrzeniu programu, wie o dziewczynach bardzo wiele, jest z nimi na co dzień i opowiadając o nich potrafi w słuchaczu poruszyć głębokie emocje.

Po tę króciutką (37-stronicową) publikację warto sięgnąć - jest bardzo krótka, ale pozwala spojrzeć na osoby, które określamy mianem "młodocianych przestępczyń" z ludzkiej strony. Jak napisała jedna z wychowanek, Paulina, "Ludzie często śmieją się z nas, bo jesteśmy inne, a my śmiejemy się z nich, bo wszyscy jesteśmy tacy sami".

Książkę możecie w całości przeczytać tu: http://www.podrugie.pl/nasze-akcje/co-mnie-czeka-gdy-stad-wyjde/

Poza oceną

Stali bywalcy mojego bloga wiedzą, że nieobce są mi są książki opisujące temat przemocy, dziecięcej traumy i rodzinnych dramatów. Najczęściej sięgam po pozycje oparte na faktach, jednak tym razem postanowiłam spróbować z fikcją literacką i sprawdzić, czy jest w stanie poruszyć mnie podobnie jak prawdziwe historie. O "Dziewczynce..." pisało już wiele osób, zachęciły mnie też jej dobre oceny na portalach czytelniczych.

Ania, tytułowa "Dziewczynka...", za najważniejszą osobę w swoim życiu uznaje swego brata, Aarona. Rodzeństwo jest do siebie niezwykle silnie przywiązane. Razem przetrwali trudne dzieciństwo, na którym piętno odcisnęła ciężka depresja ich matki. Razem musieli znieść rozłąkę z nią i pogodzić się z nową sytuacją - mieszkaniem u ciotki. I razem przeszli niebywałe piekło, którego żadne dziecko nie powinno zaznać.

Dorastanie oplotło ich kokonami chroniącymi przed światem. Aaron uciekał - od problemów, szkoły, siebie. Tak, od siebie uciekłby jak najdalej by mógł, choćby miał się posunąć do najgorszego. Ania zamknęła się w sobie i stała się aspołeczna, chowając w sercu dwie rzeczy, które znała najlepiej - swego brata i niebywałe cierpienie.

Książka rozpoczyna się od wydarzeń niezwykle dramatycznych. Anna zgłasza gwałt i oskarża swojego brata. Po takim mocnym wstępie spodziewałam się, że akcja się rozwlecze i będę świadkiem powolnej destrukcji relacji chłopaka z siostrą, poznając traumatyczne wydarzenia, które do tego doprowadziły. Ale tak nie było.

Autorka bardzo powoli odkrywa przed nami tajemnice rodziny Budziszów. Ramą powieści są szybkie przeskoki w czasie, oraz ciągła zmiana perspektywy, z której akcja jest opisywana. Nie jest to w żadnym stopniu męczące, a czytelnik nie jest skazany na gubienie się w wątkach. Małgorzata Warda w ten sposób świetnie buduje napięcie i wzmaga w czytelniku narastającą ciekawość - co było dalej? Jaki to ma wpływ na dalsze życie rodzeństwa? A co stało się wcześniej?

Nie jest to historia ogromnie zawikłana. W pewnym momencie czytelnik sam może wpaść na kilka odpowiedzi. Rekompensują to jednak z wolna nakreślane portrety psychologiczne bohaterów i odsłanianie świata widzianego ich oczami.

Od "Dziewczynki..." nie mogłam się oderwać, a jeśli musiałam książkę odłożyć, to moje myśli ciągle krążyły wokół wydarzeń z życia Aarona i Anny. Mimo, że jest to opowieść fikcyjna, w świetny sposób ukazuje życie skrzywdzonych nastolatków, ich narastający gniew i strach przed światem, który zgotował im taki los.

Mam nadzieję, że kolejne spotkanie z twórczością Pani Wardy będzie równie udane i równie emocjonujące.

8+/10

Nie będzie to zwykła recenzja, a zwrócenie Waszej uwagi na tą bulwersującą sprawę i apel o pomoc. Ale od początku...

Asia Bibi jest chrześcijanką mieszkającą w Pakistanie. Razem ze swoim mężem i ukochanymi dziećmi - synem i pięcioma córeczkami - żyła biednie, ale spokojnie i szczęśliwie. Szanowała muzułmanów i ich tradycje - podczas Ramadanu razem z rodziną ukrywała się jedząc lub pijąc w ciągu dnia, by nie denerwować wyznawców islamu. Żyła w zgodzie z otaczającymi ją ludźmi w swojej ukochanej, ojczystej, pakistańskiej ziemi.

Niestety pewnego dnia stało się coś bardzo złego. Podczas zbiorów upraw Asia napiła się wody z muzułmańskiej studni i zanurzyła kubek jeszcze kilka razy by podać napój innym kobietom zmęczonym pracą w 40-stopniowym upale. I ten jeden ludzki czyn został uznany za zbrodnię przeciw islamowi - bo muzułmańska studnia została przez chrześcijankę "zanieczyszczona", teraz żadna z muzułmańskich kobiet nie mogła się z niej napić.

Na domiar złego kobiety zaczęły prowokować Asię rzucając jej pytania, czy nie chce przejść na islam. Asia niepotrzebnie wypowiedziała imię Proroka Mahometa i została dodatkowo oskarżona o bluźnierstwo przeciwko niemu. A Proroka trzeba pomścić.

Asia została skazana na śmierć i oczekuje na wyrok od kilku lat zamknięta w więzieniu, w ciężkich warunkach. Nie może widywać swoich dzieci. Męża Ashiqa widuje co wtorek.

W jej obronie stawali wysoko postawieni ludzie - tacy jak gubernator Pendżabu (który był muzułmaninem), a także chrześcijański minister do spraw mniejszości religijnych. Obaj zostali zamordowani przez islamskich fanatyków, jeden z nich przez własnego ochroniarza...

Za uwolnieniem Asii Bibi opowiedział się również sam Papież Benedykt XVI. Środowiska chrześcijańskie - i nie tylko - na całym świecie walczą o uwolnienie tej niewinnej kobiety, chrześcijanki, kochającej matki.

Asia zdaje sobie sprawę, że nawet jeśli stanie się cud i zostanie uwolniona, będzie musiała razem z rodziną opuścić swoje ojczyste strony, bo grozi jej samosąd i lincz ze strony rodaków. Jednak powrót do życia, córek, syna i męża jest najważniejszy.

W internecie dostępna jest także petycja, którą ja, moja rodzina i znajomi już podpisaliśmy. Apeluję również do Was, byście uczynili to samo.
http://www.callformercy.com/

Samą książkę bardzo polecam. Jest niezwykłym wołaniem o pomoc. Prócz opisu przeżyć Asii z pobytu w więzieniu, jej tęsknoty za rodziną i niezłomnej wiary, pozycja ta daje nam szansę na poznanie jej samej - jej życia, najlepszych wspomnień.
Warto otworzyć oczy na trudną sytuację chrześcijan w krajach muzułmańskich. Zacznijmy od sprawy Asii Bibi - gdyż jest paląca i niecierpiąca zwłoki.

Książkę uznaję jako pozycję poza oceną

Wciąż są ze mną. Charlotte, Sean, Amelia, Willow, a nawet Marin i Piper. Są. Kołaczą się gdzieś w tej ciasnej przestrzeni mojego serca, która przeznaczona jest dla tych bohaterów książek, z którymi nie potrafię się rozstać. Którzy zostaną we mnie już do końca.

Kim są? Charlotte i Sean są troskliwymi rodzicami, wychowują dwie córki: nastoletnią Amelię, która jest córką Charlotte z pierwszego małżeństwa i ich wspólną - kilkuletnią Willow cierpiącą na OI - wrodzoną łamliwość kości. Willow jest narażona na złamania przy najmniejszych urazach, uderzeniu w stół, gwałtowniejszym przewróceniu się z boku na bok podczas snu, nie mówiąc o potknięciach. Dziewczynkę można skrzywdzić przytulając się do niej. Cierpienie fizyczne jest stałym elementem jej życia.

Przed Charlotte staje ciężki wybór - czy z pomocą prawniczki Marin oskarżyć Piper, swoją najlepszą przyjaciółkę, a zarazem ginekolożkę-położniczkę, o popełnienie błędu w sztuce - nie wykrycie OI u płodu, kiedy było to możliwe, a więc nie danie jej, matce, wyboru: urodzić czy nie? Czy warto dla lepszego życia swojej córki narazić ją i całą rodzinę na cierpienie spowodowane wyznaniem: "mogłam Cię nie urodzić, Willow". Czy rzeczywiście Charlotte mogłaby nie urodzić dziewczynki, która wie, że 100 miliardowa wyprodukowana kredka Crayola miała kolor niebiesko-fioletowy?

Rozterki i decyzje Charlotte wpłyną na życie całej rodziny. Na jej relacje z Seanem, na małą Willow. Gdzieś obok niezauważona cierpieć będzie Amelia przeżywająca okres nastoletniego buntu. Jak to wszystko się skończy? Jakie decyzje podejmą rodzice dziewczynek? Co stanie się z ich naznaczonym piętnem choroby, ale jednak szczęśliwym i spokojnym - o ile tak je można określić - życiem?

Autorka pisze stylem niezwykle lekkim, akcja toczy się szybko, dialogi są żywe. Cała książka jest pisana z perspektywy wszystkich członków dramatu w formie listu do Willow. W ten niesamowity klimat wplecione są przepisy - zapiski Charlotte - które urozmaicają i dodają uroku tej pozycji.

Niech moją recenzję zamkną słowa: jest to pierwsza od wielu lat książka, której zakończenia nie byłam w stanie przewidzieć i przez pół godziny po jej zamknięciu nie mogłam się otrząsnąć. Mimo iż opowieść jest literacką fikcją.

8/10